Weigering om trouwtoestemming te vragen

@Yada. Poëtisch geschreven !
Maar of dit het beeld is van een hedendaagse vrouw betwijfel ik. Mannen en vrouwen hebben ieder hun eigen sterke en zwakke eigenschappen. Ze beschermen,  onderwijzen en corrigeren elkaar.  Maar bovenal hebben ze elkaar lief als het goed is.
Daarnaast zijn er helaas te veel kinderen die niet de bescherming van hun vader hebben gehad. Integendeel: mishandeling en misbruik komt ook in "onze kringen" bedroevend veel voor.

@Yada het is prachtig met hoeveel gevoeligheid en passie je je eigen gevoel beschrijft.

Omdat het hier jouw persoonlijke mening betreft wil ik daar niets tegenin brengen maar is het daarmee natuurlijk niet per definitie waar. Ook waardeer ik je bezorgdheid over mijn vermeende "koude houding" in de relatie tussen mij en mijn dochters maar daar hoef jij je al helemaal niet druk over te maken. Door op dit seculiere gebruik een religieuze claim te leggen wordt je mening ook niet gelegetimeerd.

Alles wat je zegt over de verantwoordelijkheid die je krijgt bij het opvoeden van dochters is waar maar niet relevant in relatie tot deze traditie en net zo goed van toepassing op het opvoeden van zonen. En die laten zich volgens de traditie niet weggeven. Je mag ervan vinden wat je wilt maar hebt geen steekhoudend argument om het van een ander te eisen. De jongeman in kwestie, wiens weigering de kwestie is voor deze vraag, staat wat dat betreft - naar mijn overtuiging - geheel in zijn recht om deze traditie niet te willen volgen. Dat heeft niets met respect te maken, al helemaal niet voor het vijfde gebod waar een ander naar verwees. Laat iedereen dit mooi zelf bepalen.

@ boanerges

Wat een gek antwoord.. en dat van een vader.

Ik was juist heel blij dat mijn vader mij heeft weggeven, ik heb hem er zelf om gevraagd ook.
Je dochter is misschien niet letterlijk jou eigendom maar de Heere heeft ze aan jou gegeven om ze te beschermen tegen deze boze wereld.
Het is juist een mooi gebaar om die bescherming over te dragen aan haar aanstaande.

@Rembrand

Nou, ik ben niet zo poëtisch hoor, maar als je zulke dingen gaat opsommen, wordt het vanzelf poëtisch. Terwijl ik het typ is het voor mij ook een verdere ontdekking en dieper onderwijs. Ik weet heel goed dat de praktijk zo kan afwijken en dat het heel veel pijn kan doen.

Maar als we niet eerst zien hoe schoon en goed de bedoeling van onze Schepper is... Hoe zou de pijn en schaamte dan op de juiste manier ervaren kunnen worden, in wat we kapotgemaakt hebben tegenover onze Maker en tegenover elkaar? En hoe zou je weten wat tegen de stroom van de wereld in zwemmen is als je niet weet welke richting de stroom van de wereld gaat en welke wat de richting onze Maker is? Wanneer we onze tijd (en het denken van de mensen in deze tijd) als liniaal nemen waarlangs we de geest van Zijn Woord leggen, kunnen we niet meer zien wat Hij bedoeld. Dan leggen we een donkere deken over het licht van Zijn Woord heen. Zo kunnen we ook Zijn heerlijkheid (en onze schuld en gevaar) hierin niet herkennen en erkennen. En hoe zal er dan vergeving en genezing kunnen komen? Daarom zouden wij allen bij Hem moeten zijn: Heere, leer mij! Wat wilt U hier mee zeggen? En zullen we elkaar onderwijzen in wat Hij ons heeft aangewezen. Want het gaat niet alleen mij persoonlijk aan maar de hele kerk en de hele maatschappij.

Ik schrijf deze dingen niet om met het vingertje te wijzen of om tradities vast te houden maar omdat de Heere me steeds confronteert met het 'spectrum' van Zijn scheppingsorde en hoe heerlijk Hij daarin te kennen is. Hij lokt me uit om het te onderzoeken en om mijn leven (en onze tijd) in dat/Zijn licht te zien. Zoals je ook in mijn eerdere reacties kunt lezen, hangt er zo verschrikkelijk veel mee samen. Zijn Woord is een eenheid want Hij is niet ongedeeld. Het gaat er om of we de werkelijkheid zien of in een ‘droomwereld’ leven. In Hebreeën 11 gaat het over de praktijk van het leven van de gelovigen. Ziende het onzienlijke. Dat lijkt me toch een nuttige achtergrond voor ons in het meeleven met vragende mensen in een christelijke vragenrubriek. Ziende dat de dag nadert en de strijd is niet tegen vlees en bloed maar tegen de geestelijke machten die onze gedachten gevangen nemen.

Het is heel nuttig en daarom raad ik je ook aan om alle plekken in de Bijbel te onderzoeken waarin de naam Sodom voor komt. (Zoals ik deels in dit topic doe: https://forum.refoweb.nl/viewtopic.php?f=5&t=32636&p=2138312#p2138312) Onderzoek de verbanden tussen de tijd van Noach, de tijd van de verwoesting van Sodom, de waarschuwingen in het NT waarin Sodom als voorbeeld gebruikt wordt, de rol van de (gevallen) engelen (en hun orde) in deze zaken. En onderzoek het onderwijs dat gegeven wordt in de brieven aan Zijn gemeentes over het eren van onze Schepper, Zijn scheppingsorde en de gevolgen als dat niet gebeurd. Onderzoek wat het betekent dat Christus het Hoofd van Zijn lichaam is en wat het betekent om hoofd van een gezin te zijn. Onderzoek wat de machten/overheden (ook de macht op het hoofd) hiermee te maken hebben.

Het gaat erom dat ieder voor zich leert Wie de Heere is. Het Evangelie is er om je te verzoenen met je Schepper. Om je weer terug te brengen in Zijn gemeenschap zodat je Hem weer leert kennen en danken. Om Hem dieper te leren kennen in waarvoor en waarom Hij Zichzelf in Christus wilde verzoenen. Om Hem dieper te leren kennen in Zijn namen (o.a. de naam de HEERE Zebaoth), Zijn ambten en Zijn weldaden. (Psalm 103).

@Boanerges

Als je mijn eerdere bijdragen leest, onder deze vraag, zie je dat het mij helemaal niet om de traditie gaat. Sterker nog, in mijn familie is dit ook helemaal niet gebruikelijk. (Ik heb er tenminste niemand over gehoord.) En in mijn woonomgeving hoor ik er eigenlijk ook nooit van. Ik kwam er laatst pas achter dat het in mijn werkomgeving wel gebruikelijk is. Hoewel ik het een mooie traditie vindt, strijd ik er helemaal niet voor dat iedereen zich eraan moet houden.

Ik leg dus geen religieuze claim op een seculier gebruik. Ik wijs juist een seculiere manier van denken aan op een ‘religieus’ forum in een heel praktisch christelijk onderwerp. Het gaat om de ‘adem’ in deze vraag. Aan de manier waarop de vraag gesteld wordt (of reacties verwoord worden) kun je merken welke gedachten er achter schuil gaan. Jij reageerde in eerste instantie ook helemaal niet op de traditie opzich maar juist op je gedachte erachter. Je had het over hoe ‘stupide’ de gedachte van verantwoordelijkheid voor je dochter en het idee dat jouw dochters jouw eigendom zijn, zou zijn. Ik heb geprobeerd te laten zien dat die gedachte helemaal niet erg of raar hoeft te zijn. Het gaat er maar over welke inhoud die woorden hebben.

Verder hebben mevr. Rots, drj en Omega het ook over de recalcitrante geest en wat daar eigenlijk achter zit. Hoogmoed, onvolwassenheid... Als ik zulke dingen bij mezelf bemerk dan noem ik het meestal: trots. En heel vaak wordt dat aangedreven door onrust/onvrede/angst. Er zit iets in van de werkelijkheid niet aankunnen als zonen en dochters van Kaïn, die over deze wereld moest zwerven. Dat kun je verbloemen door een grote mond, roemen, een bepaald soort stelligheid, beter weten, hard werken, zekerheden inbouwen, of juist door je terug te trekken (in bijv. zelfmedelijden).

Eens hoorde ik een mooie maar zeer ontdekkende lezing over hoe de Heere het huwelijk bedoeld heeft. En dat de periode vóór het huwelijk bedoeld is om te oefenen in het jezelf beheersen. Tonen dat je jezelf bepaalde lusten kunt ontzeggen. Tonen dat je (enigszins) jezelf kunt verloochenen voor de ander omdat je geleerd hebt dat het huwelijk niet bedoeld is om enkel jouw verlangen te vervullen. Hoe zou je, de Heere en elkaar, anders kunnen dienen in het huwelijk? Als je, onvolwassen als je bent, je natuurlijke driften (in seksualiteit maar ook games, sport, drift, onbuigzaamheid, in je uiterlijk etc.) niet in toom weet te houden. Hoe zul je dan jezelf na de huwelijksdag kunnen verloochenen en een gezin nuttig kunnen dienen? Ik zie in veel huwelijken/gezinnen verdriet vanwege deze onvolwassen egoïstische geest. Je kunt zoals deze jongen net doen alsof je ana de ander denkt maar de gebruikte argumenten zijn eigenlijk ik-gericht.

Hier binnenkort de eerste bruiloft van de 3 die binnen één jaar zullen komen. Tja, onze beide zoons, en onze schoonzoon hebben het idd wel gedaan. Onze andere schoonzoon die inmiddels al 7 jr getrouwd is met onze dochter heeft het niet gedaan. Mijn echtgenoot heeft het 31 jr geleden ook niet gedaan. Is maar net wat je zelf wilt, zie niet dat het echt in 'onze' kringen hoort. Maak het dan niet zo officieel, maar maak er iets gezelligs van.
Tuurlijk is het heel wat, maar zoals eerder gezegd, lopen jullie al 3 jr.

@Kingsdaughter (@Rembrand)

Ik geloof dat veel vrouwen/dochters dit niet meer durven te zeggen. Er wordt verwacht dat je modern en sterk bent en je mannetje staat tussen de mannen. Én omdat ze geleerd hebben dat 'het eigendom' van iemand zijn iets slechts is.(*) Ze weten niet meer hoe goed dat de Heere dat bedoeld heeft.

Ja, in de tijd van de Bijbel was het misschien moeilijk en gevaarlijker voor een vrouw alleen in de wereld. Of iets dat toch niet zo?... Komt het gevaar nu niet van een andere kant? En wordt het niet onderschat? Wat zeggen de wachtlijsten van de GGZ over de bescherming van jonge dochters?

(* Ten diepste is dat niets nieuws sinds Genesis 3. Maar het geluid van de leugen wordt wel steeds sterker in onze tijd. De onkunde wordt steeds dieper.)

@Yada, wij zijn het niet eens en zullen dat, al je extra woorden ten spijt, ook geenszins worden. Gebruik het “onderwijs” dat je gedurende je eigen schrijven ervaart en beleeft gerust voor jezelf. Ik blijf de mening toegedaan dat deze traditie in huize Boanerges niet hoeft te worden gevolgd.