Weigering om trouwtoestemming te vragen

Toestemming vragen?
Ik weet niet wat ik er van moet denken, als jullie 3 jaar met elkaar gaan is die toestemming toch al stilzwijgend gegeven, of niet dan?
Ik denk dat je het groter maakt dan het is.
Je vriend heeft echt wel een punt, het is geen stuivertje verwisselen, maar een keuze van jullie beiden, in de Bijbel regelde de vaders een huwelijk, daar trouwde sommigen met een wildvreemde...
Ook in de vorige eeuw waren er nog gearrangeerde huwelijken, toestemming vragen als een van beide (of beiden) erg jong is of het leeftijdsverschil war groot is , is wel heel netjes, maar wel aan het begin van je relatie, niet als je al 3 jaar verkering hebt.

Als de voorbereiding van het huwelijk al aan de gang is en er zelfs al een huis is, is formeel toestemming vragen natuurlijk niet meer dan een traditionele formaliteit. Als je daar als ouders van de bruid 'op staat' lijk je erg veel op de aanstaande schoonzoon die dat principieel níet wil.
Lijkt mij hoe dan ook een onvolwassen houding en een ongemakkelijk begin. Kan nog gezellig worden dan...
Vraag onder de koffie gewoon een keer of ze als ouders ook een beetje blij zijn met het voorgenomen huwelijk en het lost zich vanzelf op.

Ik vind het altijd raar dat vriendjes per se de vader van hun meisje om toestemming moeten vragen in plaats van beide ouders. Hoefde mijn man zeker niet te doen en had hij gelukkig ook geen behoefte aan. Ik snap die vriend wel.

Misschien helpt het om het antwoord van Marijke Rots te lezen alvorens zelf conclusies te trekken ;-)

Vraagsteller, dit staat oa. in het huwelijksformulier:

"Dit zullen zij doen naar christelijke regel, met medeweten en instemming van hun ouders, of voogden en vrienden."

Het lijkt best romantisch om als vriend aan de vader van zijn a.s verloofde toestemming te vragen maar dan moet dat wel van hem komen. Zoiets kun je anno 2024 niet doen omdat het moet. 
Jullie kunnen er ,zoals mw Rots ook voorstelt , een speciaal moment van maken.  Wellicht met alle 4 de ouders. Om het ijs te breken kan de jonge dame aan haar a.s.schoonmoeder vragen of ze met haar zoon mag trouwen. Dat is dan meteen een spiegel om te laten zien dat het toch raar is om toestemming te vragen. 

@CrA
Als de jongen al 3 jaar over de vloer komt en verkering heeft met dat meisje, hebben de ouders toch al ingestemd?

Het lijk me dan niet nodig om nog toestemming te vragen, de instemming is er al.

Bovendien is het formulier niet de Bijbel, daar staat dat een man zijn vader of moeder zal verlaten en zijn vrouw aankleven...

Huwelijken werden in de Bijbel gearrangeerd, er werden beloften gedaan en voorwaarden gesteld door de wederzijdse ouders, de jongen gaat naar het meisje klopt aan, als zij open doet geeft ze toestemming en gaan ze samen eten.
Denk aan : Zie Ik sta aan de deur en Ik klop...
Dus niet de ouders geven toestemming, maar de bruid.

Ah, één van m’n favoriete onderwerpen. Wel geweldig dat de vragensteller zelf al de goede woorden gebruikt in de vraag. Namelijk: Eigenaar/eigendom, hoofd/Hoofd, recalcitrant/rebels/wederhorig kroost, Schepper/Scheppingsorde..

Ik krijg het idee dat de toekomstige bruid het helemaal niet erg vindt als haar toekomstige man eerst toestemming vraagt aan haar vader. Het is de toekomstige bruidegom die voor haar ‘problemen’ ziet.
Hoezo gaat hij over haar hoofd heen toestemming vragen? Ze weet het toch? Ze hebben het er toch over gehad dan kan het toch niet meer over haar hoofd heen zijn? Hij zegt het inderdaad correct. Je hebt de toestemming van de Schepper nodig. Is Hij ook je verzoende hemelse Vader? Of leef je nog in onmin met Hem? Een voorwerp dat van eigendom wisselt? Waarom het woordje voorwerp toevoegen? Wordt jij dan in zekere zin niet zijn eigendom?


Hoe zou je het vinden als je getrouwd bent en je man staat met iemand te praten terwijl jij komt aanlopen. Die andere persoon vraagt: "Wie is dat?” En je man zegt: “O, een vrouw…”
Nee, iedere vrouw verlangt toch te horen: “O, dat is míjn vrouw!” of “Dat is míjn meisje”. Net zoals de man wil horen: “Dat is míjn man!”of “Dat is míjn jongen!”. Niet zomaar eentje…

En wat zegt een meisje als iemand vraagt wie die oudere man is die haar weggeeft bij het huwelijk? “Dat is een vader?” Nee, “Dat is míjn vader…” of wat antwoordt een vader als iemand vraagt wie dat meisje is dat bij hem is? “Dat is een dochter?” Nee, “Dat is míjn dochter” Of “Dat is één van míjn dochters!” Hoe slecht de relatie ook kan zijn, of hoe je je ook schaamt voor de ander, ik kan me bijna niet voorstellen dat het anders gezegd wordt.

Wat heerlijk dat ik door deze vraag hier weer meer over mag nadenken. :) Zodat je het beeld van Christus en Zijn bruid weer mag zien in het aardse huwelijk. Zondag 1: Wat is uw enige troost beide in leven en in sterven? Dat ik niet meer van mezelf ben maar het eigendom van de Heere Jezus Christus. Is dat zo erg om het eigendom van Iemand te zijn? Als Hij Zich helemaal aan jou weggeeft dan zegt je hart toch: Ik ben d’Uwe Heere!. Of zoals het in Hooglied verwoord is: “Ik ben mijns Liefsten, en mijn Liefste is mijne”

O, ik herinner me nog dat een close familielid dat trouwde. Na hun jawoord twijfelde de BABS eventjes: ” Ja, toch? De bruid krijgt toch de achternaam van de bruidegom?” “Natuurlijk!” was direct het stellige antwoord van de bruidegom. “Ze heeft geen keus!” Het gezicht van de bruid straalde. Ze was heel gelukkig met zijn ‘bezitterigheid’.

In de vraag zie je veronderstellingen die de geest van onze eeuw ademen. De betekenis van woorden is veranderd. Iets wat iets moois is, is veranderd in iets lelijks. Van een Egyptenaar leerde ik hoe de oosterse kerk aankijkt tegen schoonouders en het respect voor hen. Jongeman, jij zou helemaal geen bruid hebben als jouw schoonouders geen kinderen hadden gehad. Het heeft jouw Schepper behaagd om haar die vader en die moeder te geven. Je hebt gelijk dat je toestemming moet hebben van je Schepper. Maar wat zegt jouw Schepper nog meer over je leven en over de relaties in dit leven? Over jouw ouders en over haar ouders? De man is het hoofd van zijn vrouw en de vader is het hoofd van zijn gezin. Daar hoor jij je vriend ook aan te herinneren. Eliëzer, de dameskenner, sloeg het hoofd van het gezin/de familie (in dit geval haar vader en broer) van Rebekka niet over… En kijk eens naar wat Rebekka deed toen ze Izak zag? Ze nam een sluier en bedekte zich… Dat betekent: Ik ben bezet… Alle andere liefhebbers moeten zien dat ik bezet ben.

Wat een heerlijke beelden liggen er in al deze zaken. Als je van Christus bent wil je toch jezelf ook bedekken voor alle andere liefhebbers? De afgoden. Ik ben bezet. Ik ben Zijn eigendom. Komt de duivel om je te verzoeken? Dan vlucht je toch onder Zijn mantel/vleugels? En als Hij je verzoend heeft met Zijn Vader en niets liever heeft dan dat je aan de hand van Zijn Vader door dit leven wandelt, ziet dat ook niet op wat het betekent om een kind te zijn? O, en als ik verder denk. Hoe Hij Zijn bruid van Zijn Vader gekregen heeft en haar weer aan Hem zal voorstellen als een reine maagd. Nee, Hij vroeg de duivel niet om haar hand maar bestraft hem. Als ik zie hoe Hij niets deed zonder Zijn Vader… Hoe heerlijk is Die Bruidegom! Zul je dan onderzoeken Wie Hij is en wat Hem welbehaaglijk is? Hem leren kennen Die alleen maar goed is.

Want Johannes moest de weg bereiden voor de Bruidegom:
Lukas 1:17 - En hij zal voor Hem heen gaan in den geest en kracht van Elía, om te bekeren de harten der vaderen tot de kinderen, en de ongehoorzamen tot de voorzichtigheid der rechtvaardigen, om den Heere te bereiden een toegerust volk.

Dit komt van voor de lange stilte, het is het laatste vers uit het Oude Testament en heeft alles te maken met de scheppingsorde en het vergaan van de oude wereld (Genesis 6) en het vergaan van Sodom en Gomorra. De vloek/ban. Omdat we onze gegeven plek verlaten. Maleáchi 4:6 En hij zal het hart der vaders tot de kinderen wederbrengen, en het hart der kinderen tot hun vaders, opdat Ik niet kome en de aarde met den ban sla.

Daarom predikte Johannes: “Bekeert u!” Want Zijn naam is Jezus en Hij zal Zijn volk zaligmaken van hun zonden. 7 Hij dan, ziende velen van de farizeeën en sadduceeën tot zijn doop komen, sprak tot hen: Gij adderengebroedsels, wie heeft u aangewezen te vlieden van den toekomenden toorn? 8
Brengt dan vruchten voort der bekering waardig. 9 En meent niet bij uzelven te zeggen: Wij hebben Abraham tot een vader. Want ik zeg u, dat God zelfs uit deze stenen Abraham kinderen kan verwekken. 10 En ook is alrede de bijl aan den wortel der bomen gelegd; alle boom dan die geen goede vrucht voortbrengt, wordt uitgehouwen en in het vuur geworpen. 11 Ik doop u wel met water tot bekering; maar Die na mij komt, is sterker dan ik, Wiens schoenen ik niet waardig ben Hem na te dragen; Die zal u met den Heiligen Geest en met vuur dopen; 12 Wiens wan in Zijn hand is, en Hij zal Zijn dorsvloer doorzuiveren en Zijn tarwe in Zijn schuur samenbrengen, en zal het kaf met onuitblusselijk vuur verbranden. Zie je hoe Maleachi hier weer terugkomt? En hoe Johannes verwijst naar de Here Jezus die met de Heilige Geest en met vuur zal dopen? Zodat je hart bekeerd wordt. ook bekeerd tot je kinderen en tot de vaderen.

De geliefde Zoon is gehoorzaam geweest tot het einde. En is opgevaren naar de hemel vol eer om gaven uit te delen aan recalcitrante kinderen. Zodat ze altijd bij Hem mogen wonen.

@ Samanthi, ik ga ervan uit, dat als een stel trouwt in de kerk en er wordt gebruik gemaakt van een formulier waar de betreffende zin in staat, zij het daar mee eens zijn. Beiden zullen ervan overtuigd moeten zijn dat hun huwelijk de instemming van ouders/voogden/vrienden heeft.

Vraagsteller, als jullie ouders zich er nog niet over uitgesproken hebben, dan zou ik het aan hen vragen. Weet je het al wel, maar gaat het alleen om een symbolische handeling die je ouders op prijs stellen? Maak daar geen punt, maar iets leuks van. Eens met mevrouw Rots, een goede onderlinge relatie in de familie is heel belangrijk.

Traditie is niet iets waar je je perse aan moet houden. Maar in de vraag komt wel naar boven dat er bepaalde betekenissen en achtergronden niet goed begrepen worden (waar dus een eigen invulling aan gegeven wordt onder ivloed van de tijsdgeest) en daarom niet goed langs het Woord gelegd kunnen worden. Het gaat dieper.

Een mooie aanvulling van Yada.
Het belangrijkste punt lijkt hier minder om de traditie te gaan, dan om de verhouding tussen de toekomstige echtelieden.
Uit de vraag lijkt het, dat de vraagstelster wel graag zou willen, dat haar vriend de traditie in ere houdt. Hij wil dat als ik de vraag goed begrijp pertinent niet en houdt aan zijn eigen mening vast. In de vraag staat ook duidelijk, dat hij sowieso de neiging heeft recalcitrant te zijn.

De laatste zin van mevrouw Rots is dan ook niet onbelangrijk. Recalcitrant ligt vaak dicht bij hoogmoedig of onvolwassen aan. De vraagstelster moet nog haar hele leven met deze man toe en dit is een eigenschap, die met de jaren ook erger kan worden, omdat naarmate je ouder wordt, je meestal nog minder flexibel wordt.

Een belangrijke vraag is, of de vraagstelster haar hele leven wil doorbrengen met iemand, die zelfs van kleine dingen een halszaak maakt en bij het vinden van een goede oplossing, waar iedereen enthousiast over zijn kan, vooral zijn eigen mening belangrijk vindt, is niet eenvoudig. Als er kinderen zijn, groeit het aantal mogelijkheden voor onenigheid exponentieel en dan zijn er meer dan twee, die het eens moeten worden.

Hoe het een en ander in elkaar zit, kan alleen de vrager weten, maar het lijkt me, dat het samen een weg zoeken waar beiden zich in kunnen vinden iets is, dat je samen moet kunnen voordat je aan een huwelijk denkt.

Boven de vraag staat een datum. Ik verwachtte een jaartal als iets van 1924, maar nee er stond toch echt 2024.. Dit zou je toch meer in adellijke kringen van vroeger verwachten lijkt me..
Maar goed zo te zien wordt er flink druk uitgeoefend op je vriend om hem een bepaalde traditie te laten volgen. Hopelijk wordt er niet ook op andere gebieden zo aan hem getrokken. Dit zou ik dit wel als een rode vlag zien..
Vanuit de Bijbel wordt hier geen woord over gerept, is dus niet van toepassing. Om de lieve vrede en om er vanaf te zijn (en jou en je familie een plezier te doen) zou van hem het tactisch kunnen zijn om er geen punt van te maken.

Ik ken geen kringen waar dit gebruikelijk is, hoe dan ook zal het slechts een show zijn want de vader gaat geen 'nee' zeggen en áls hij dat zou doen ga ik er vanuit dat hier geen gehoor aan gegeven wordt. Dus m.i in feite slechts een schijnvertoning.

Alhoewel vriendlief misschien in deze situatie beter een knieval kan doen.

Het kan aan de jeugd van tegenwoordig liggen hoor, mijn dochter wil bijvoorbeeld perse ten huwelijk gevraagd worden. Terwijl ik dan denk, die 3 jaar samen zijn toch al een teken dat je je voorbereidt op een huwelijk. Hoezo dan nog zo officieel. Maar goed, ik zeg niks..

Mede namens onze wederzijdse ouders, geven wij kennis van ons voorgenomen huwelijk....
Vroeger was dat een hele normale zin op een trouwkaart. De ouders staan vaak ook naast het bruidspaar in de rij voor felicitaties. Niet zelden zijn zij ook de getuigen.
Als je je ouders en schoonouders wilt eren (een opdracht van onze Schepper), dan is het dus geen slecht idee, om met de ouders over de huwelijksplannen te praten en/of toestemming te vragen. Hoe mooi is het als zij instemmen met het huwelijk en eventuele vragen/wensen of adviezen mogen uitspreken.
Dat verhoogt alleen maar de feestelijkheid. Dat wil niet zeggen dat je alles zo moet regelen, als zij zouden willen. Ook in het (oude) huwelijksformulier komt naar voren dat mensen van te voren hun (wettige) bezwaren konden aangeven. Het lijkt mij beter thuis te horen, als zij iets hebben wat zij willen bespreken dan dat via de kerk op tafel moet komen of niet op tafel komt.
Soms willen ouders na zo'n toestemmingsvraag het trouwpak van hun zoon of de bruidsjurk van hun dochter betalen. Dus laat je vriend zijn trots aan de kant leggen... Doet hij dat niet, overweeg dan eens wat jij wilt... Wil je zo verder (met hem)?

Ik geef de jongeman in kwestie groot gelijk. Ik weiger als vader mijn dochters ook “weg te geven” Daarmee wordt gesymboliseerd dat de “verantwoordelijkheid voor de maagd” wordt overgedragen van vader op echtgenoot. En aan dat spelletje doe ik dus niet mee. Mijn dochters zijn niet mijn eigendom, stupide traditie die samen met het ‘vragen om de hand” wat mij betreft tot de prehistorie mag worden verbannen.

Wederzijds respect. Daar gaat het hier om.

@Yada Mooie bijdrage!
@drj Helemaal juist! Onvolwassen en recalcitrant gedrag van deze jongen. Respectloos ten opzichte van zijn toekomstige schoonouders. En ik vrees dat deze karaktertrek ook in het huwelijk nog wel een rol gaat spelen.
@AHHK76 Goed gezegd, "namens wederzijdse ouders", want er is niks mee mis om een goede verstandhouding met je schoonouders te hebben. "Eert uw vader en uw moeder" heeft een bredere reikwijdte dan alleen je eigen ouders.

De vragensteller ervaart de reactie van haar vriend als recalcitrant en kont tegen de krib.
Dat is haar beleving. Misschien uit hij zijn stelling oprecht en eerlijk en vindt hij zijn vriendin te braaf en volgzaam richting haar vader. Wij krijgen slechts 1 kant van het verhaal te lezen.

@ Omega
De vragensteller zegt dat het in onze kringen nog steeds zeer gebruikelijk is, ik ben in een dorp opgegroeid en weet er niets van, in onze kringen, ik neem aan dat ze daar kerkelijke kringen mee bedoeld, is dat helemaal niet gebruikelijk, ook niet op een knie gaan en ten huwelijk vragen, een van m8jn schoonzoon heeft wel gevraagd of wij er bezwaar tegen hadden dat ze verkering zouden hebben, mijn dochter was nog erg jong, dat is netjes en geeft vertrouwen, maar verder nee... toen ik jong was niet (ik ben al 42 jaar getrouwd) en nu niet bij mijn kinderen.

Ten huwelijk vragen (even die knie in modder) vind ik er wel meer bijhoren. Na al die stapels romans die versleten heeft kun je dat eigenlijk niet overslaan

@Boanerges
Te laat Boa nerge'n's… het lijkt heel nobel wat je zegt maar het is zo koud voor je dochters... Nee, je dochters zijn niet jouw eigendom. Ze behoren hun Schepper toe. Maar hun Schepper heeft hun handen in jouw handen gelegd. Dus toch. Ze zijn van jouw en niet van een andere vader. Daar is geen ja-woord voor nodig. Je kunt er niet van weglopen, ook al zou je het willen… Kinderen neem je niet. Die krijg je. En onze Schepper geeft jou het gezag over jouw dochters om ze voor Hem op te voeden. Jij bent Zijn ambassadeur. Dit is het grootste gewicht dat de Heere in je leven kan opleggen.

Eens heeft Hij het handje van je dochtertje in jouw handen gelegd. Eerst om voorzichtig te voelen hoe klein maar volmaakt die vingertjes wel niet gemaakt waren. Toen om jouw handen om de hare heen te vouwen terwijl je haar leerde bidden en danken voor het eten. Heb je haar nooit bij haar handje genomen om haar mee te nemen en te leren van die schepselen op de kinderboerderij of van de verschillende kleuren van de bloemen in de berm? En greep haar handje nooit in vertrouwen naar jouw vaderhand wanneer ze een beetje bang was of toen jullie een drukke weg overstaken? Deed ze dat niet omdat jij ooit eerst haar handje gegrepen had en haar geschrokken waarschuwde als ze onbesuisd, zonder te kijken de straat over wilde rennen? Heb je nooit je handen naar haar uitgestoken om haar op te vangen toen ze te hoog in de boom geklommen was en er zelf niet meer uit durfde? Heb je nooit je hand uitgestoken naar de hare om haar overeind te trekken nadat ze gevallen was in een moddersloot (of in een ander probleem)? Zouden je handen niet streng en sterk geweest zijn om haar terug te halen als zij haar hand in een onbewaakt ogenblik in die van een loverboy gegeven had? Heb je haar niet (steeds) teruggegeven in de handen van haar Schepper omdat deze last je te zwaar was om te dragen? Wanneer reikte jouw hand voor het laatst tot de hare? Of andersom? Zou dat ooit moeten stoppen?

Is jouw vaderhart gerust als je niet van verzekerd bent dat haar (toekomstige) man niet steeds zijn hand naar haar zal uitstrekken om haar bij te staan? Ben je gerust als je niet zeker weet of ze veilig is bij hem? Heb je haar dan niet steeds liefgehad, als een kostbare schat beschermd, geëerd, gevoed en opgevoed? Heb je haar niet genoemd: ‘míjn dochter’? Verwacht je dan écht niet dat die man, die ze de hare zal noemen en die haar op zijn beurt ‘de zijne’ zal noemen, net zo voor haar zal zorgen als dat jij hebt gedaan? Haar liefhebben, als een kostbare schat beschermen, eren, waar nodig is corrigeren en haar (en hun kinderen) onderhouden (naar zijn vermogen)? Hoop je dan tenminste niet dat hij haar en haar ziel steeds (als een leraar, priester en koning) in de handen van de hemelse Bruidegom en Zijn Vader zal zoeken te leggen?