Aanvechtingen en twijfel over Bijbel

Ds. M. Pronk | 1 reactie | 30-04-2010| 16:00

Geachte ds. Pronk, hartelijk dank voor uw uitvoerige antwoord op mijn vraag over de betrouwbaarheid van de Bijbel. De zekerheid dat de Bijbel waar is, ligt volgens u in de overtuiging die de Heilige Geest schenkt. Ik geloof dat ik daar iets van mag kennen, maar soms wordt het zo bestreden. Dan denk ik: Die overtuiging is zomaar een psychologisch iets, iets van mijn gevoel. Dan kan dat getuigenis van de Heilige Geest zo ver weg zijn. Hoe kan ik er nu echt helemaal zeker van zijn dat de Bijbel echt de waarheid is, zodat ik niet steeds opnieuw die aanvechting ervaar: Is God er wel? Is de Bijbel wel echt waar? Misschien wilt u hier nog op reageren?

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Ik denk dat elke christen op een of andere manier weet heeft van aanvechtingen en twijfel in zijn of haar geloofsleven. Vragen en twijfels die het hart kunnen bezetten en je geest verwarren. Allerlei spinsels blijven in je gedachten kleven. Het is vanzelfsprekend, zegt je dan tegen jezelf, dat je in de Bijbel gelooft. Je bent immers door je ouders daarbij opgevoed en daarin voorgegaan. Stel dat je bijvoorbeeld in een humanistisch, een islamitisch of atheïstisch gezin was opgegroeid bij andere waarden en geloofsopvattingen of levensbeschouwingen. Je houding tegenover de Bijbel zou dan geheel anders zijn. Belijd je wel de juiste godsdienst? Kun je werkelijk op de Bijbel aan? Wie zegt je dat Gods Woord inderdaad de waarheid is? Houd je jezelf niet voor de mal? Bestaat God eigenlijk wel? Neem je de dingen van het  leven niet veel te ernstig? Kom, pluk de dag, je leeft maar eens. Nee, nee zo wil je toch ook niet leven. Maar wie zegt je dat Gods beloften waar zijn en je daarop aan kunt? Zijn Gods belofte wel voor jou? Je dreigt in deze golven je houvast kwijt te raken.

De twijfel is heel oud en trekt diepe sporen door de geschiedenis heen. Het zaad van de twijfel is gezaaid door de satan in het paradijs aan het begin van de wereldgeschiedenis. Het blijkt net onkruid te zijn, onuitroeibaar. Is het ook dat God gezegd heeft? Is dat werkelijk zo?

De enige die je van die twijfel kan verlossen is Gods Woord zelf dat in zichzelf volkomen betrouwbaar is. Ik haast mij erbij te belijden: door de Heilige Geest. Hij wordt de Geest der waarheid  genoemd. De Heere Jezus heeft beloofd dat de Geest leidt in alle waarheid. Op die belofte kun  je aan. Het woord waarheid is een wonderlijk en heerlijk woord. Het wil zoveel zeggen als dat je erop aan kunt.
 
In mensen word je zo vaak teleurgesteld en met jezelf val je dikwijls om. Je grijpt toch weer naar het Woord en je luistert naar de prediking.  Je weet dat Paulus heeft gezegd dat het evangelie een kracht Gods tot zaligheid is. Wat is dat waar. Het Woord pakt je en je komt er niet van los. Dat Woord laat je lezen wie jezelf bent en je komt jezelf erin tegen als een zondig mensenkind, als een totale zondaar. Zwak, zondig, vleselijk, sterfelijk. Je zwijgt. Het is maar al te waar. Het Woord spreekt je van Gods liefde tot zondaren, Zijn genade in Christus, Zijn grote barmhartigheid. Door het Woord heen straalt en geurt de liefde van Christus, Zijn stervende en zelfopofferende liefde.  Je kunt niet anders dan je neerleggen aan Zijn voeten, je aan Hem toevertrouwen en rusten in Zijn bloedwonden. Jezus is immers de waarheid.  Zijn woord geeft troost in dagen van zorgen en moeiten, vrede in het geweten na strijd en aanvechting, blijdschap in de Heere na tranen van droefheid en leed. Het zingt in je hart in stilheid en verwondering: Uw woord kan mij, ofschoon ik alles, mis door zijne smaak en hart en zinnen strelen.
 
Is de Bijbel echt waar? Ik heb geen instantie nodig van buiten het Woord om mij daarvan te overtuigen. Tegelijk is het zeer redelijk aan te nemen dat Gods Woord waar is. Boven alle twijfel verheven. Mijn ouders leefden in dit spoor en hebben mij daarin opgevoed. Zij brachten mij bij het onderwijs en de verkondiging van de kerk. Zelf  kwam ik tot geloof en mag in dat geloof meer en meer gesterkt worden.

De kerk rust op het fundament van apostelen en die mannen waren oor- en ooggetuigen van de dood en de opstanding van Jezus Christus. Na de dood en de begrafenis van Jezus Christus leefde er onder de discipelen twijfel en ongeloof.  Wij hoopten, wij dachten, wij geloofden. Wanneer de beide Emmaüsgangers terugkeren in Jeruzalem en zich bij de kring der discipelen voegen worden zij verwelkomd met deze opmerkelijke woorden: De Heere is waarlijk opgestaan en is van Simon gezien. Zij geloven de opstanding van hun Meester op grond van de waarneming van Simon Petrus.

Lukas heeft behartigenswaardige  woorden geschreven. Hij schrijft aan Theofilus dat hij alles van voren aan naarstig onderzocht heeft. Daarna schrijft hij zijn bevindingen aan hem opdat hij mag kennen de zekerheid van de dingen waarvan hij is onderwezen.  Johannes schrijft in zijn eerste brief: Hetgeen  wij gezien en gehoord hebben, dat verkondigen wij u. Wij mogen ons toevertrouwen aan de Heere en zijn Woord omdat God de waarheid is. Hij is de Eerste en de Laatste.

Ongetwijfeld ken je de bekende woorden: Want zovele beloften Gods als er zijn, die zijn in Hem ja en zijn in Hem amen. Gode tot heerlijkheid door ons  (2 Kor. 1:20). Laten we God en Zijn woord niet wantrouwen, want Hij is volkomen betrouwbaar en daarom ook alles wat Hij heeft beloofd. De beloften in het OT verwijzen naar Christus en vinden in Hem hun vervulling en waarheid. Onder Gods beloften mogen we verstaan het in het OT  beloofde heil, Gods verlossend ingrijpen, dat in Christus volle werkelijkheid is geworden. In Christus zegt God ja op Zijn beloften. Hij wil zeggen: U kunt erop aan. En door Hem mag een zondaar amen zeggen op Gods beloften. Door Hem, in en door Christus. Bekend is de uitspraak van Luther:  “God gaat met ons om op de manier van de belofte en wij kunnen nimmer anders met God omgaan dan op de manier van het geloof.”

Afgelopen zondag mocht ik voorgaan in de dienst des Woords. Ik had mijn tekst gekozen uit 2 Koningen 13. In dat hoofdstuk lees je van het sterven van de profeet Elisa. Koning Joas brengt hem een bezoek. Het sterven van de profeet grijpt hem aan.  Het zijn voor Israel moeilijke jaren. De Syriërs hebben zo goed als het gebied in het Overjordaanse ingenomen, invallen in het westen van de Jordaan gedaan en de militaire kracht van Israel gebroken. Dan zijn er ook nog de regelmatige invallen van Moabitische benden. Nog één keer mag Elisa een profetische boodschap brengen. De koning krijgt de opdracht zijn boog en pijlen te nemen, de boog te spannen en de pijl aan te leggen. De profeet legt zijn handen op die van de koning. Hij geeft de koning opdracht een  pijl door het geopende venster naar het oosten te schieten. En zo gebeurt. De oude profeet roept: Het is een pijl der verlossing des HEEREN. Een pijl der verlossing tegen de Syriërs.
 
Ongetwijfeld verstaat de koning dit als een belofte van de HEERE die de verlossing geeft.  Nogmaals geeft de profeet een opdracht. De koning moet met de bundel pijlen op de grond slaan. Een symbolische, profetische daad. Zo zal hij de vijanden slaan en verslaan. Je zou verwachten dat hij met kracht op de grond vele malen blijft slaan. Hij doet het slechts drie malen. Toen, zo staat er, werd de man Gods zeer toornig op hem. U had vijf of zes maal hebben moeten slaan. Dan zou u de Syriërs totaal verslagen hebben. Nu zult u de vijanden slechts drie malen slaan.

Waarom werd de profeet zeer toornig? Wel, omdat de koning te weinig vertrouwen had in de belofte van de HEERE. Wij hebben het profetisch woord. Wij doen wel als we daarop acht slaan en ons daaraan geheel toevertrouwen. Je kunt er op aan. Gelooft zijn heil- en troostrijk Woord. Waarom vertrouwen we de  Heere zo weinig? Lees Hebreeën 11 er nog eens op na.

Ds. M. Pronk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. Pronk

• Geboortedatum:
  10-03-1940
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  KralingseVeer
• Status:
  Inactief

71 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven