Mijn man heeft liever voorlopig geen tweede kindje (onze eerste is vijf maanden)...

Mijn man heeft liever voorlopig geen tweede kindje (onze eerste is vijf maanden). Ik zou het echter helemaal niet erg vinden weer snel zwanger te zijn. We zijn overeengekomen in ieder geval negen maanden te ‘ontzwangeren’, daar kan ik wel achter staan. Maar ik merk bij mijzelf (we gebruiken momenteel de NFP-methode) dat gemeenschap me nu absoluut niet meer interesseert, omdat ik heel erg ervaar in de vruchtbare periode wel zin te hebben maar daarbuiten niet. Meer een gevoel van: nou, dan niet. Het voelt als een soort afwijzing. In de onvruchtbare periode ben ik weer wel goed genoeg... (zo zegt hij het niet hoor!). Bovendien, mijn man heeft als een van de argumenten dat hij er nog niet aan toe is. Maar ja, wat als hij er over vier maanden nog niet aan toe is? Ik vind dit een moeilijk 'probleem' en weet niet goed hoe ermee om te gaan. Persoonlijk zou ik er echt “wat aan doen” als je al een aantal kinderen hebt en merkt dat het je steeds moeilijker valt. Maar om nu van tevoren al zoveel problemen te maken. Misschien dat u nog nieuwe gezichtspunten kunt aanreiken? Hartelijk bedankt alvast!

Allereerst wil ik opmerken het buitengewoon verstandig te vinden dat u hier beiden duidelijk met elkaar over in gesprek bent. Het huwelijk is namelijk de door God geschonken basis van waaruit verdere gezinsvorming plaatsvindt. Laat dus uw huwelijk ook daadwerkelijk de basis zijn en blijven van waaruit u beiden deze vragen benadert. Dit lijkt vanzelfsprekend maar is het absoluut niet. Al te vaak brengen deze vragen van gezinsvorming en het omgaan met het geschenk van de seksualiteit verwijdering tussen man en vrouw. Dit moet absoluut vermeden worden, en dit kán vermeden worden door hierover goed met elkaar in gesprek te blijven.
 
Verder zie ik eigenlijk uw vraag in twee delen uiteengaan, als ik u tenminste goed begrepen heb. Allereerst de vraag naar de verstoorde beleving van de seksuele gemeenschap tijdens de door u beiden gekozen methode van onthouding in de vruchtbare periode. Vervolgens de hierachter liggende vraag van de gezinsvorming.
 
Om bij de eerste te beginnen: dit is een methode waar u beslist beiden achter moet staan. Deze legt namelijk een zware emotionele (en vaak ook lichamelijke) druk op de beide partners, doordat je een op zichzelf gezond sterker verlangen naar gemeenschap tijdens de vruchtbare periode niet kunt bevredigen. Dit sterkere verlangen tijdens de vruchtbare periode is een biologisch gegeven en een van God ontvangen geschenk. Om dit nu te negeren, brengt ongetwijfeld spanningen met zich mee. Als deze spanningen een grotere rol gaan spelen dan goed is voor het huwelijk, en dit lijkt mij momenteel in uw situatie het geval, dan is het raadzaam om een andere methode van geboortebeperking te overwegen. Dit is niet een ingaan tegen de Heere, als u dit beiden in biddend opzien naar de Heere en met verantwoordelijkheid doet. U heeft beiden ook al begrepen, dat u hierin ook een eigen verantwoordelijkheid draagt, aangezien u momenteel ook al geboortebeperking toepast. De spanningen van deze methode zijn echter een (te grote)bedreiging voor uw huwelijksgeluk. Wel is bijzonder belangrijk, dat u bij het overwegen van een andere methode voor ogen houdt, dat een bevruchting moet worden voorkomen en niet, zoals bij veel middelen gebeurt, een reeds plaatsgevonden bevruchting wordt verstoord c.q. afgebroken.
 
De andere vraag, die van de gezinsvorming en het argument van uw man, is ook een vraag waar vele aspecten aan zitten. Enerzijds begrijp ik dat u er zelf geen bezwaar tegen heeft als u weer spoedig na de periode van negen maanden zwanger zou worden, anderzijds uw man waarschijnlijk wel. Ook hiervan geldt: blijf hierover in gesprek! En bedenk: de Heere is niet aan onze argumenten gebonden, Hij is vrijmachtig te doen wat hem behaagt. Het kan verwijdering brengen als één van beiden niet aan verdere gezinsuitbreiding toe is, maar het toch plaatsvindt.
 
Heel belangrijk is de motivatie van uw man: waarom is hij er niet aan toe? Wil hij eerst carrière maken of andere (aardse) doelen verwezenlijken? Dit kan fors indruisen tegen de opdracht die de Heere aan de gehuwden gegeven heeft (zie het huwelijksformulier). Of heeft hij oprechte bezwaren aangaande bijvoorbeeld uw gezondheid, de verantwoordelijkheid voor het gezin, de psychische belasting van één van u beiden, enz. In dat geval kan het heel raadzaam en wijs zijn om hiermee voorzichtig om te gaan. Hij heeft daarin ook zijn verantwoordelijkheid als man, ook voor u. Het waarom van zijn houding kennen en bespreken is dus van groot belang, ook voor u om hem te kunnen blijven begrijpen.
 
Als u de spanning van de verstoorde seksuele gemeenschap wegneemt, zal een periode van wachten u mogelijk minder zwaar vallen. Het lijkt me dat daar de kern van het probleem zit, en u zult beiden daarin stappen moeten ondernemen. Lees daartoe ook samen eens 1 Kor. 7: 4-5, waaruit blijkt dat de seksuele gemeenschap als geschenk van God niet zomaar onder druk mag worden gezet. Uit pastorale ervaring weet ik, dat hieruit veel problemen en verwijdering voortkomen. Laat het geschenk van God een geschenk mogen blijven!

Ds. W. van der Wind