Gescheiden achter de voordeur
Ds. J.R. van Vugt | 13 reacties | 28-08-2023| 12:32
Vraag
We zitten in een moeilijke situatie. Mijn man heeft autisme en mijn zoon ook. Al jaren heb ik geprobeerd om te werken aan ons huwelijk, maar het is echt helemaal op. Ben nu herstellende van een tweede burn-out. Dit is grotendeels gekomen door een stuk eenzaamheid en onbegrepen voelen in ons huwelijk.
Mijn man wil geen kant op. Als ik iets probeer te bespreken schiet hij direct in de slachtofferrol: het is toch allemaal mijn schuld... We slapen al tijden apart en eigenlijk zijn we gescheiden achter de voordeur. Ik vind dit echt ontzettend moeilijk en verdrietig. Ik vind het ook zo lastig dat ik niet bij machte ben de situatie te veranderen. Ook omdat dit niet zo is zoals de Heere het huwelijk bedoeld heeft.
Ik zie nu geen andere uitweg dan mij neer te leggen bij deze situatie. Maar we misschien nog jaren zo door moeten denk ik: maar hoe dan? Heeft u misschien tips voor me?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Dat is inderdaad een moeilijke situatie. Je hebt het zwaar, twee keer een burn-out (één keer is al teveel en zwaar), eenzaamheid, onbegrip, onmachtig en opgebrand; in een huwelijk gevangen waarin er eigenlijk geen sprake meer is van een huwelijk... Wat een drama! Wat heeft de zonde toch veel stuk gemaakt en wat zijn de gevolgen van de gebrokenheid toch heftig. Pijnlijk ook om datgene wat de Heere in Zijn goedheid en wijsheid gegeven heeft, namelijk het huwelijk, zo te beleven. Zo gescheiden optrekken... hoe moet dat verder?
Het zou absoluut te ver gaan om te zeggen dat ik je begrijp, dat ik me kan voorstellen hoe het is, dat de situatie herkenbaar is... Dat ga ik dus allemaal niet zeggen. Daar heb je ook niet zoveel aan en het is ook niet waar. Jouw en jullie verdriet en leven is zo intens, daar zijn geen woorden voor. Hoe nu verder...? Geef eens tips...?
Ik heb je vraag de afgelopen weken wat lopen overdenken. Wat ik je niet hoor zeggen (gelukkig) is dat je overweegt om bij je man weg te gaan. Ik las in de literatuur dat er heel wat huwelijken met een partner met autisme, stranden. Alhoewel de HEERE het huwelijk zoals bij jullie zeker niet zo bedoeld heeft, blijf je trouw. Dat hebben jullie ook samen beloofd voor het aangezicht van God en daar -begrijp ik- willen jullie ook gehoor aan geven. Dat is al iets om dankbaar voor te zijn.
Daarin zit echter iets waar ik je op wil wijzen. Eerlijk gezegd ga ik niet iets nieuws zeggen, maar sommige dingen moet je iedere keer weer opnieuw zeggen, omdat wij nogal hardhorend zijn. Dat is het volgende wat in het huwelijksformulier zo mooi staat (de onderstrepingen zijn van mij):
"Daarom moet u er niet aan twijfelen, dat het huwelijk God de Heere behaagt. Hij heeft immers voor Adam zijn vrouw geschapen, haar Zelf tot hem gebracht en hem tot een vrouw gegeven. Daarmee betuigt (= verzekert of zegt Hij met nadruk) God, dat Hij ook vandaag nog een ieder zijn vrouw als met Zijn hand toebrengt. Daarom heeft ook de Heere Jezus Christus het huwelijk zo hoog geëerd met Zijn tegenwoordigheid, gaven en wondertekenen te Kana in Galilea. Hij heeft daarmee betuigd (zie hiervoor), dat het huwelijk door allen in ere gehouden behoort te worden, en dat Hij de gehuwden Zijn hulp en bijstand altijd wil bewijzen, ook wanneer men dat allerminst verwacht."
Hier wordt heel veel gezegd. Toegepast op jullie situatie:
De Heere heeft vreugde in het huwelijk als instelling en het huwelijk van jullie;
- De Heere heeft jullie allebei samengebracht (ondanks alles wat Hij al wist dat komen ging);
- Hij deed dat met Zijn hand, Die Hij ook zegenend over jullie uitbreidde (ik neem aan dat je in de kerk getrouwd bent en een zegen hebt ontvangen en meegekregen);
- De Heere Jezus was op de bruiloft te Kana, genodigd, en Hij kwam daar, deed daar Zijn eerste teken en hielp daarmee de getrouwden van een groot probleem af;
- Daarmee eerde Hij Zelf de instelling van het huwelijk, het huwelijk zelf en hielp de gehuwden (met wijn, behoedde voor een sociale afgang en vernedering);
- Hij verheerlijkte daarmee Zichzelf (Zijn ure) en laat door deze gebeurtenis aan alle gehuwden weten, dat Hij dat Hij de gehuwden Zijn hulp en bijstand altijd wil bewijzen, ook wanneer men dat allerminst verwacht.
Tegenover iedere gehuwde (en dus ook tegenover jou en jullie) zou ik deze woorden willen uitroepen! Tegenover iedere crisis in het huwelijk, deze woorden: Altijd Zijn hulp en bijstand. Ook wanneer je dat allerminst, of helemaal niet, verwacht. Ook als je er misschien niet meer om bidt, niet meer om vraagt, het niet meer verwacht.
Is nu alles opgelost? Nee. Maar dit is de eerste en grootste en belangrijkste Tip. Ga naar de Heere Jezus. Nodig Hem uit in je huwelijk en (gezins)leven. Waar Hij genodigd wordt, komt Hij.
Verder: Je moet absoluut zien te voorkomen dat je in een derde burnout terecht komt. Dat is makkelijk gezegd dan gedaan en klinkt misschien van deze kant wat gemakkelijk. Maar zorg dat je niet uitgeput raakt. Daar waar de energie nodig is en wegloopt, moet je die energie bijvullen. Zoek daarbij hulp, die je denk ik ook al hebt met de burnoutklachten. Zoek naar een balans waarin je het wel -al is het moeizaam- kunt uithouden. Plat gezegd: zorg voor jezelf! Je moet je man/kind liefhebben ALS jezelf. Dat betekent ook: gezonde eigenliefde en voor jezelf zorgen. Anders houd je het niet vol. Zoek daarin begeleiding, afwisseling, ontspanning om weer op te laden. Zorg dat er professioneel en praktisch mensen om je heen staan, waar je je verhaal kunt doen, bij kun tanken, leuke dingen kan beleven, die je helpen, dingen uit handen nemen en je zo tot steun kunnen zijn. Er wordt vaak gebeden voor Aärons en Hurs (die Mozes ondersteunden), maar de vrouwelijke versie daarvan kan ook (Lukas 8, vrouwen die elkaar en zelfs Jezus hielpen).
Begrijp me goed, maar ga aan het infuus bij de Heere liggen. Laat Zijn genade je kracht geven, moed, energie enz. Houd Hem voor ogen Die Zijn gemeente zo liefhad en het Verbond zo hooghield, dat Hij er Zelf aan onderdoor ging. En Zichzelf offerde tot een reukwerk voor de Heere. Er wordt ook van jou een offer gevraagd (oei, wat klinkt dat makkelijk, maar je weet dat het zo niet is) en ziende op Hem, in Zijn kracht. Laat kracht vanuit die Bron dagelijks tot je komen.
Misschien kan je iets met je man doen richting een zogenaamde auticoach. Dat zijn coaches die gericht zijn op autisme, ook van je zoon. Je zit dan niet gelijk in een heel behandelcircuit. Coaching is gericht op het hier en nu en op het verbeteren van de situatie nu. Zoek wel een gecertificeerde hulpverlener, want er is veel kaf onder dat coachkoren. Iedereen mag zich namelijk zomaar coach noemen.
Ik lees daar verder weinig over in je vraag, maar laat er ook een kring van gebed voor jullie zijn. Een gebedskring in de gemeente, waar voor jullie gebeden wordt. Mensen om je heen die niet alleen de handen uit de mouwen steken, maar ook de handen vouwen (en daarna uitsteken). Ook pastorale aandacht lijkt me zeer gewenst. Ik hoop dat er zulke mensen voor jou en jullie allemaal zijn.
Op een site kwam ik dit tegen (uit 2018): "Ook Aaltje heeft momenten gehad dat ze dacht ‘ik moet hier weg, dit is niet goed voor mij.’ “Maar waarom ben ik op mijn man verliefd geworden? Het is te makkelijk om te zeggen dat het aan hem ligt. Met behulp van een psychotherapeut hebben we kleine stapjes voorwaarts gemaakt. We communiceren beter en ik heb geleerd dat het belangrijk is om je eigen bezigheden te hebben. Als ik mijn huwelijk wil redden moet ik vrienden om mij heen hebben”. Artikel op nieuws.nl.
Ook in het RD heeft 10 jaar geleden iets dergelijks gestaan: 'Autisme trekt sporen binnen het huwelijk'.
Er zullen ongetwijfeld veel en veel meer van deze verhalen zijn. En lotgenootgroepen. Maak daar gebruik van!
Sterkte, wijsheid en vooral heel veel zegen gewenst,
Ds. J. R. van Vugt
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.R. van Vugt
- Geboortedatum:22-10-1970
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik reageer, omdat ik in dezelfde situatie zit als jij, ook de dynamiek die die je beschrijft herken ik helemaal. Wat een eenzaamheid en afstand kan er zijn.
Ik heb nog een tip voor je: zoek contact met "Dit Koningskind"! Dit is een christelijke organisatie, die lotgenotengroepen begeleidt. Bijv. vrouwen die een partner met autisme hebben. Deze gespreksgroepen zijn online of live. Een half woord is genoeg om elkaar te begrijpen en je zult er veel (h)erkenning vinden. Dat zorgt letterlijk voor verlichting.
En wat de ds. zegt: probeer idd ook iets te gaan doen wat een bepaalde mate van ontspanning biedt. Iets waarin je even los bent van het "vrouw van/moeder van" zijn. Ik heb dit ook moeten leren, en nog steeds. Vaak dacht/denk ik: " laat maar, wat maakt het ook allemaal uit." Maar om vol te kunnen houden en om er zèlf te kunnen "zijn", is het geen luxe, maar pure noodzaak om voor jezelf te zorgen.
En... de Heere weet van je af. En van je gezin. Hij weet alles, maar wil zo graag dat je je hart uitstort voor Hem. Dat je jezelf leeghuilt bij Hem. Noodkreten omhoog zijn er vaak wel, maar ècht de tijd nemen om naar Hem toe te gaan... als je die drempel toch overgaat en tijd met de Heere doorbrengt, geloof ik dat je ook rustmomenten zult ervaren (midden in je verdriet) en Zijn aanwezigheid. Niet dat Hij zonder ons gebed niets kan doen, maar Hij wil zo graag dat we onze moeiten en lasten bij Hem brengen. Dan belooft Hij: Ik zal u rust geven! Dat wens ik je van harte toe.
De begeleiding is erg helpend geweest, en nu we getrouwd zijn ervaren we minder struggels op het gebied van communicatie.
heel veel sterkte vragensteller,ik vind het zo erg voor u. Hoop dat u goede hulp krijgt,want zo,n man vind zn genot in zichzelf,
niet voor rede vatbaar,de Heere ondersteune u uit Sion hoor.
sjonge er staat wat op refoweb wat autisme en narcisten huwelijken....
ik vraag mij af,zou het niet veel gezonder zijn,een psychologische test te doen bij een a.s. echtpaar,of ze wel geschikt zijn voor elkaar.
zelden kom ik een gelukkig huwelijk tegen,en zijn ze gelukkig samen,sterft er een v d 2 jong....
Dat je suggereert dat deze man zijn genot in zichzelf vindt, is nogal een uitspraak. Waar baseer je dat op? Op de vraagsteller het heeft over dat haar man in de slachtofferrol schiet en niet meebeweegt? Dat is idd ontzettend frustrerend en heel verdrietig voor deze echtgenote. Daarin moet deze man zeker verantwoordelijkheid nemen. Echter, iemand met autisme kan echt totaal geen idee hebben hoe hij dingen anders kan doen, en kán dat soms helaas ook echt niet. Om dat te benoemen als "genot in zichzelf vinden" gaat mij te ver.
Je noemt in 1 adem huwelijken met autisme en narcisme. Daarin zit nog wel een groot verschil!!
En je vraagt je af of een test vooraf niet handig is voor stellen waarbij autisme speelt. Ook dat is nogal een beperkte visie. 1. Autisme komt heel vaak pas later in het huwelijk openbaar. 2. Wie heeft er geen "rugzak"? Wie moet zich dan wel/niet laten testen? Hoe zie je dat voor je dan?
Gebrokenheid in huwelijken is er héél veel. Maar dat je zelden een gelukkig huwelijk tegenkomt... ik zie ze toch genoeg. Ondanks de gebrokenheid. En de Heere gaat door met Zijn werk, ook in huwelijken waar pijn en verdriet is.
Die autistische en/of narcistische huwelijken... ook in de samenleving, niet alleen hier op refoweb, worden er diagnoses gegeven als het huwelijk niet loopt zoals men wilt. Vrouwen krijgen de sticker bordeline, mannen autist of narsist, dat is heel kwalijk, zelf een diagnose stellen. (Ik zeg niet dat deze vragensteller dat zelf gedaan heeft)
Je hoort maar één kant van het verhaal.
Geheel met je eens! :)
iedereen een psychologische test,voordat men gaat trouwen
dus iedereen niemand uitgezonderd
toen ik 30 was,had ik een ervaring van een 60jarige..........
ik zeg het alleen om een evt.andere te helpen,narigheid te voorkomen.
dan bedoel ik geen ziektes of ongelukken,dat weet een mens niet v t voren
maar.is er ,,iets,, dan is dat te overleggen,willen we daarmee in zee
kunnen wij dat aan!
persoonlijk zou ik ok niemand naar een lotgenootgroep sturen.
eerst onderzoeken of de persoon dat vele leed,wat ze te horen krijgt,wel aankan.
en zelf hierdoor niet in de problemen gaat komen,alsof er niks anders is,in t leven,dan,,,,de lotgenoten aanhoren.
i,p,v te denken,o maken zij dat ook mee?o doen ze dat zo/
ook een idee...etc.
m.i.als huwelijken met de Heere beginnen,zoals Izak zijn Rebekka kreeg
zag het er .m.i. heel anders uit in al die huwelijken op refoweb en in de wereld.
en ik heb geen behoefte om ik 123 uit te leggen,waar ik dat op baseer,,zelfgenot''
ik heb diep medelijden met de vragenstelster
je hoort maar een kant van het verhaal
ik ga ervan uit dat de vragenstelster de waarheid spreekt
en wat u verder schrijft,heb ik geen boodschap aan
arme arme vragenstelster die zo,n man heeft,wat ik hier lees.is zo vreselijk zielig.
van vuht geeft zo,n lief antwoord.
wat een gebed is er voor zulke dominees nodig om al die nare verhalen,zelf te verwerken.
nooit met de botte bijl,altijd zo meelevend
Nooit de botte bijl en altijd zo meelevend schrijf je.
Dat merk ik alleen niet in jouw eigen reacties.
Nee die testen zou ik ook niets vinden, dan krijg je uitsluiting, idd komen stoornissen soms pas openbaar als er kinderen komen, dan kan het zijn dat iemand het overzicht kwijt raakt.
Het is en blijft moeilijk voor beiden, gebed, acceptatie en dan wederzijds, daar zit vaak de moeilijkheid, als één van de twee de kar moet trekken gaat het helemaal scheef.
Ik heb er bijgeschreven, ik zeg niet dat deze vragensteller dat doet, maar jij schreef: tjonge wat staan er veel narcistisch en autistische huwelijken op RW, daar reageer ik dan op.
Een lotgenotengroep wordt als het goed is begeleid door een proffessional (dit is iig zo bij "Dit Koningskind" en " Helpende handen" bijv. Dan gaat het niet alleen maar over zorgen en verdriet, maar ook over bemoediging, leren van elkaar, tips over wat er nog wél kan, en hoe men dat ervaart.
En huwelijk met de Heere beginnen is idd het belangrijkste, wie je ook bent/hoe je ook in elkaar zit.
Ik denk dat, als je alleen kan trouwen als de uitslag van een psychologische test positief genoeg is, er uitsluiting plaats gaat vinden en het wel heel mechanisch wordt allemaal. Mooi alternatief zou zijn: goede huwelijkstoerusting voor iedereen, met oog voor ieders karaktereigenschappen!
Iedere gek heeft z'n gebrek en dat geldt zelfs voor refo's.
Met jou verstel zou niemand meer kunnen trouwen want op iedereen valt wel een sticker te plakken.
En communicatie. Dat is ontzettend belangrijk. Luister ook naar hem.
Het hebben en houden van een relatie is soms hard werken.
