Avontuurtjes van vriend

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 21-02-2019| 09:53

Mijn vriend en ik zijn afgelopen jaar verloofd na bijna 10 jaar verkering. De zomer van het jaar daarvoor was stormachtig: Ik kwam erachter dat hij jaren niet eerlijk is geweest over zijn contact met andere vrouwen. Toen hij hierover vertelde was ik niet eens ontzettend geschokt. Ik wist al jaren dat hij niet eerlijk was. Dit was alleen maar een bevestiging van mijn vermoedens. Ik verbrak onze relatie voor een paar maanden, omdat ik niet zeker wist of ik hem opnieuw zou kunnen vertrouwen.

Omdat hij in de maanden die volgden erg zijn best deed om mij opnieuw voor zich te winnen en omdat hij op zijn knieën en in tranen beloofde dat hij nooit weer zoiets zou doen, vergaf ik hem en kwamen we weer bij elkaar. Natuurlijk onder de voorwaarde dat zoiets niet meer zou gebeuren en dat we eerlijk tegen elkaar zouden zijn.

De afgelopen tijd had ik weer meer moeite om hem te vertrouwen (ondanks dat we verloofd zijn en een huis hebben gekocht). Ik merkte dat ik mezelf steeds vaker geruststellend toe moest spreken. “Hij zou het niet weer doen, hij heeft je niet voor niets ten huwelijk gevraagd, hij houdt van je”, etc. Toch vroeg ik hem gisteren of hij sinds we weer bij elkaar zijn eerlijk tegen me is geweest. Het antwoord was helaas “nee”. Hij heeft weer voor een lange periode (dus niet eenmalig) met verschillende vrouwen/meisjes gezoend. De vorige keer dat hij vreemd ging liet hij zich ook bevredigen door andere vrouwen. Ik durf hem nu niet te vragen of dat dit keer ook het geval was.

Hij zegt over de hele situatie eigenlijk het volgende:
1. Mijn loyaliteit ligt áltijd bij jou, jij bent nummer één voor mij, mijn avontuurtjes doen niets af aan mijn gevoelens voor jou.
2. Ik doe niets wat ik jou niet zou vergeven als de situatie andersom was.
3. Ik zou het niet erg vinden als jij hetzelfde zou doen met andere mannen.

Het spijt hem wel dat hij mij kwetst, maar het voelt voor hem niet als iets wat fout is. Hij ziet het geheel eigenlijk als iets wat heel onbelangrijk is. Als ik aan hem vraag hoe hij zijn gedrag kan rijmen met zijn relatie met God, heeft hij hier geen antwoord op. Ik heb tegen hem gezegd dat we niet onder deze ‘vrije’ voorwaarden bij elkaar zijn en dat ik dat ook helemaal niet wil. Hij vroeg me een aantal keer of ik echt zou willen dat het nóóit meer gebeurt. Ik ben dan bijna te verontwaardigd om antwoord te geven. NATUURLIJK WIL IK DAT NIET! Toen beloofde hij dat het niet meer zal gebeuren, maar ik kan hem niet vertrouwen en het voelt zo verkeerd dat hij die intimiteit met andere vrouwen liever wel zou willen hebben.

Wat moet ik nu doen? Wat kan ik tegen hem zeggen? Hij is zo super slim dat zijn kromme redeneringen soms ineens zelfs logisch kunnen klinken. Moet ik erboven staan en geloven dat de liefde die we voor elkaar voelen deze uitspattingen uiteindelijk zal laten verbleken? Zodat we er later glimlachend op terugkijken omdat we jong waren? Of moet ik mijn verloving verbreken omdat hij keer op keer niet te vertrouwen is?

Beste vraagsteller,

De vraag stellen is haar beantwoorden...
 
Lees je eigen verhaal nog eens over: wat zou je éigen antwoord zijn? Lees het verhaal nu nóg eens, maar dan met de gedachte dat het om een goede vriendin van je gaat: wat zou je haar aanraden om te doen? Na de hele geschiedenis zoals je die beschrijft, niet zo heel moeilijk, toch? 

Vraag je mijn advies, dan is dit mijn reactie: je verloving verbreken, het gekochte huis te kopen zetten! Kort en duidelijk. Dat líjkt moeilijk, en dat ís het ook. Verdrietig eveneens, zeker. Maar: zou jij je verdere leven in een huwelijk willen doorbrengen waarin híj meent te kunnen doen wat hij wil (achter zijn begeerten aan), terwijl jij daardoor steeds weer gekwetst wordt? Kom op meid, nu even door de zure appel heen bijten -als ik het zo mag zeggen- geeft je straks de rust die je nodig hebt.

Je zult een moeilijke periode krijgen, waarin hij waarschijnlijk opnieuw op z’n knieën gaat en smeekt en beloftes doet en weet ik wat nog meer. Maar dat is en blijft een perióde. Een léven duurt langer! Hopen en bidden dat de situatie ‘vanzelf’ verandert is meestal ijdele hoop! Natuurlijk kàn hij serieus veranderen, maar dat moet hij dan eerst maar laten zien. Vertrouwen gaat te paard en nieuw vertrouwen... als dat al komt, komt te voet. Dat kost meer tijd dan “een paar maanden time-out.” Dat kan alleen maar komen als jij niet langer over je grenzen heen laat gaan. Hoe veel je nu ook van hem zegt te houden. Je ogen sluiten en ontkennen vanwege zogenaamde liefde gaat je ooit een keer opbreken als je nú niet een drastisch besluit neemt. Een balletje dat je onder water duwt springt hoger op naarmate je het langer wegdrukt of dieper duwt... met andere woorden: de diepe teleurstelling zal niet minder worden, maar eerder omslaan in blijvend wántrouwen dan in een volledig vèrtrouwen! 

Het spijt me oprecht, dat ik je geen ander antwoord kan geven. Lees ík je brief nog eens over, dan bekruipt mij een heel vervelend gevoel. Juist omdat je al eerder ‘pauzes’ in de relatie hebt gehad. En juist omdat hij jou probeert te overreden hem ‘terug te nemen’ (mijn woorden). Wantrouwen is funest voor een relatie. Onthoudt dat maar!

Je bent geen ‘gebruiksvoorwerp’, net zo min als de andere dames die hij ‘aandacht’ schenkt. Jij áltijd nummer één? Nee dus, dat was tot nu toe niet zo. Je zal die nummer 2 of 3 of 4 maar zijn... wat zegt hij tegen hèn? Dit wil geen een meisje, geloof me! De ‘volgnummers’ niet en de ‘nummer 1’ niet, toch?! Alles bij elkaar is hij voor zichzélf ‘nummer één’.  

Zorg ervoor dat hij ná jouw besluit geen contact meer kan maken zodat jij toch weer voor hem zwicht! Bescherm jezelf. Zoek eventueel hulp van vertrouwden om je heen als hij je lastig blijft vallen.

Schrijf me nog maar eens...

Alle goeds toegewenst, hoor!
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven