Vraag
Wij zijn van plan om over een half jaar te trouwen, maar ik merk dat ik me niet enorm blij voel daarover. Mijn vriend is wel enorm enthousiast. Ik ken echter niemand die het niet fantastisch vond en vraag me af of het normaal is. Ik ben 30, dus misschien ook wat realistischer. Daarnaast is dit mijn tweede relatie waardoor er ook niet altijd toppen van enorme verliefdheid waren. We hebben niet een enorm warme band met ouders, dus dat maakt ook dat ik wat tegen de dag zelf op zie. Kan iemand mij vertellen of ik aan mezelf moet twijfelen of dat dit vaker voorkomt?
Antwoord
Beste aanstaande bruid,
Je bent van plan om binnenkort te gaan trouwen... waarom, als je je niet zeker voelt van je relatie? Ja, hij is enthousiast en dat is fijn. Maar je trouwt toch niet om de lieve-vrede-wil? Vraag jezelf serieus af waardoor je “niet enorm blij” wordt van het vooruitzicht! Daar kunnen natuurlijk verschillende redenen voor zijn. Mogelijk heeft het te maken met de relatie die je ooit hàd. In ieder geval vertel je daar over, dus is mijn advies: schrijf voor jezelf op wat je in het algemeen van een relatie, een huwelijk, verwacht en daarnaast wat je van déze relatie, dit aanstaande huwelijk, verwacht. Bespreek dat met elkaar op een open en eerlijke manier. Pas dàn kom je er achter waardoor jij niet zo blij wordt als je mogelijke echtgenoot.
Misschien heb je gewoon wat meer tijd nodig om naar elkaar toe te groeien. Neem die tijd dan ook, want een huwelijk is niet het sluitstuk maar een heel nieuw begin van een andere levensfase! Wellicht is het volgen van huwelijkscatechese ook een goede tip. Dan ontmoet je anderen om mee te praten over ieders eigen situatie. Als laatste: ga niet aan jezelf twijfelen, maar neem jezelf én je vriend zo serieus dat je stappen onderneemt!
Het ga je goed,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ooit hoorde ik een lezing van Henk Binnendijk, die ook zei dat hij genoeg mensen kende die twijfelden tot aan het 'ja' in het gemeente huis en met name het jawoord in de kerk. Daarna hadden ze meer: " we hebben ja gezegd voor het aangezicht van God en de gemeente, met Gods hulp gaan wij verder"
Dat klinkt allemaal niet zo romantisch misschien maar daarvoor is de huwelijkssluiting en het vragen van een zegen over je huwelijk in de kerk zo belangrijk. Eerst samenwonen om 'uit te proberen' of "we blijven bij elkaar tot het leuk is" werkt vaak averechts.
Dus ik denk dat je echt niet de enige bent met wat aarzelingen. Alleen moet je er wel zien achter te komen waar die nu vandaan komen.
Marijke Rots heeft je al goede handvatten gegeven.
Als het aarzelingen zijn in de trant van "ik weet niet of ik wel altijd genoeg van je kan houden" 'gaan we het altijd redden ook als er moeilijke dingen gebeuren" dan hoeft dat helemaal geen probleem te zijn... ik kan persoonlijk ook niet zoveel met mensen die helemaal op een roze wolk zitten en denken "en nu leven we nog lang en gelukkig" ( en er dan soms met een klap van die roze wolk afvallen)
Als het aarzelingen zijn omdat je opziet tegen een bruiloft met een gebrouilleerde familie dan zou ik samen met je vriend nadenken hoe je je bruiloft op een andere manier vorm kan geven.
Maar als je twijfels hebt over jullie relatie: 'we kunnen niet goed praten, ik vind bepaalde dingen van zijn karakter heel moeilijk, we hebben weinig overeenkomsten" dan zou ik eens goed bij mezelf te raden gaan... Sterkte.
Ik zat in hetzelfde schuitje, ook (bijna) 30 jaar en al een eerdere relatie gehad.
Tot aan (en na) de trouwdag dit soort gevoelens gehad. Wel diep van binnen overtuigd dat mijn man de juiste man voor me was.
En ook het besef dat God ons bij elkaar gebracht heeft.
Het was in het begin best een zoektocht, het eerste huwelijksjaar vond ik niet gemakkelijk.
Toch hebben we hier biddend een weg in gevonden. Veel praten, elkaar veel vragen stellen, huilen en samen lachen hebben ons geholpen. Nu zijn we onafscheidelijke maatjes geworden en houden we intens veel van elkaar. Van niemand hou ik zoveel als van hem.
In mijn geval was het, achteraf gezien, een combinatie tussen angst voor het onbekende, teveel te snel willen en te hoge verwachtingen leggen op mijn man...
God is mijn Houvast geweest en Hem intens dankbaar voor Zijn hulp.
Dit komt vaker voor dan je denkt. Achteraf praat ik er wel eens met mensen over, nu blijkt dat meer mensen dit of iets soortgelijks hadden maar er niet direct heel open over waren.
Neemt niet weg dat er inderdaad wel een bepaalde basis moet zijn samen. En vooral dat God er van af weet en dat je ergens diep van binnen een bepaalde rust over je keuze hebt (ook al kan dat stormen).
Hebben jullie Hem gevraagd of het Zijn bedoeling is dat jullie gaan trouwen?
Heb je je twijfels, belemmeringen, problemen en dingen waar je over twijfelt in gebed gedeeld met God? Hem betrokken bij alles wat je dwarszit en gevraagd om wijsheid te geven in deze situatie?
In 1 Petrus 5:7 staat: Werp al uw zorgen op Hem.
Ga dan samen op je knieën en open samen het Woord.
Ik kon er niet echt van genieten, ook de jurk boeide me niet. Wel kon ik hele dagen dromen over de toekomst samen met mijn man. Ons huwelijk is heel goed en gezegend met 3 kindjes maar de huwelijksdag zou ik noooit weer over willen doen (als het aan mij ligt).
Wees eerlijk tegen je vriend en bid met elkaar!
