Vraag
Na een relatie van meer dan 4,5 jaar wilden mijn vriendin en ik graag samen gaan wonen. Toen dat allemaal dichtbij kwam, vertelde mijn vriendin dat ze geen kinderen op de wereld wilde zetten. Zelf heb ik altijd een grote kinderwens gehad. Alleen nu ben ik daar niet meer zo zeker van. Het is uiteindelijk tot een breuk gekomen, alleen elkaar loslaten lukt maar niet. De aantrekkingskracht is er nog steeds en het is soms moeilijk om haar geen knuffel te geven. Ik zit er sterk aan te denken om mijn kinderwens te laten varen en een kinderloos leven samen met mijn (ex)vriendin te beginnen. Alleen durf ik de stap niet te nemen om mijn kinderwens opzij te zetten. Ik, bijna 30, weet het niet meer. Waar doe ik verstandig aan?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Waar doet u verstándig aan? Verstandig-zijn is echter slechts één kant van een relatie. De andere kant bestaat echter uit gevoel en het hebben van levensverwachtingen en bepaalde wensen. Niet alleen vrouwen drómen van een toekomst. Dat doen mannen ook. Alles bij elkaar en gekoppeld aan die ene geweldige persoon, noemen we dat liefde.
Maar wat te doen, als u nu de keuze moet maken tussen úw wensen en de háre. Zij vráágt nogal wat van u. Of zij eist. Ik ga er vanuit dat zij in de relatie op dit punt 'neemt' en dat u van plan bent te 'geven'. Dat wordt nóóit vanzelf een relatie in balans!! Terwijl die balans nodig is voor een gezonde verhouding tussen een man en een vrouw. Natuurlijk kunnen er heel speciale redenen zijn voor haar vaststaande besluit. Dat zou uw relatie anders maken. En dat zou u met haar (en een arts) moeten bespreken. Is er echter sprake van een egocentrische houding van haar kant, dan zou ik me nog maar eens bedenken: is zij dan wel de ware voor u?
U schrijft dat u de stap naar een leven samen niet aandurft op de voorwaarde van een kinderloze relatie. Het lijkt mij -hoe moeilijk misschien op dit moment ook- dan zeker niet het juiste tijdstip om samen verder te gaan. U heeft het over "samen wonen". Bij "samen verder" denk ik eerder aan een huwelijk! Maar goed, daar gaat uw vraag niet over.
Nog even terug naar uw woorden "ik zit sterk te denken..." Hoewel nu wellicht moeilijk voor te stellen is een bewust gekozen leven zonder kinderen een zeer ingrijpende beslissing. Een kinderwens laten varen is een enorm proces dat gepaard gaat met veel emotie (waarbij de bewust gemaakte keuze niet eens van doorslaggevend belang hoeft te zijn). Voor zo'n beslissing kan een mens immers kíézen. Maar of u -met kinderwens en al- ooit vader zal mogen worden is een heel andere zaak. Dáár kunt u niet persé zélf voor kiezen, hoewel er tegenwoordig veel mogelijk is.
Het gaat om úw houding. En om die van haar. Als u uw vurige wens opzij zet, komt u uzelf tegen. Vroeger of later. En dan is het maar de vraag welke problemen dat gaat geven: u kunt -ja, óók onbewust- de schuld bij haar gaan leggen. Als zij niet verandert (ook dat is niet uitgesloten!) blijft uw beider besluit altijd een rol spelen binnen uw relatie. Zoals het ook nu al tussen u staat!
Het is wellicht triest dat het tot een breuk is gekomen, maar het is nog altijd zo dat men beter ten halve kan keren dan ten hele dwalen, toch? Loslaten geeft nu verdriet, maar dat is een momentopname in vergelijking met een heel leven dat nog voor u ligt!
Ik wens u sterkte,
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het tweede doel van het huwelijk is: opdat zij hun kinderen, die zij krijgen zullen, in de kennis en vreze Gods, Hem ter eer, en tot hun zaligheid opbrengen.
God heeft Adam en Eva mannelijk en vrouwelijk geschapen en Hij zegende hen (gen. 1:28) en zeide tot hen: Weest vruchtbaar en vermedigvuldigt en vervult de aarde.
Vanuit Gods woord is dus duidelijk dat huwelijk en geboorte bij elkaar liggen als een zegen van God.
Dat wil niet zeggen dat waar de kinderzegen gemist word Gods gunst niet kan ervaren worden. Daarom lezen we later: de kinderen die het U belieft hun te geven. En dat kan een worsteling zijn voor mensen die de kinderzegen moeten missen en voor mensen waar het in Zijn raad ligt ons veel kinderen te geven. En natuurlijk hebben we een eigen verantwoordelijkheid en ook verstand gekregen maar als je heel dicht bij God wilt leven is kun je voor Gods aangezicht keuzes maken. Maar dat is heel wat anders dat bij voorbaat zeggen dat je zo'n groot kado van God niet wilt ontvangen...
Pijlijk om over zo'n gevoelig thema zulke reakties te lezen.
Wat ik probeer aan te geven is: als je leeft met God, heeft dat invloed op heel je zijn, ook op je kinderwens. En ik blijf het vreemd vinden dat Kathleen zo fanatiek iedereen ervan wil overtuigen dat je helemaal zelf mag beslissen wat je doet, maakt allemaal niet uit, doe wat jij fijn vind. Dat vind ik erg werelds klinken, en niet echt getuigen van een levend geloof. Ik zeg ook niet dat geslachtsgemeenschap als enige doel het krijgen van kinderen heeft, of dat je niet uit liefde mag trouwen of wat dan ook. Maar voor mij zijn die dingen aan elkaar verbonden: trouwen uit liefde, samen geslachtsgemeenschap hebben en samen open staan voor het krijgen van kinderen.
Ben het helemaal eens met Naam, je hebt het iets duidelijker geformuleerd als ik, maar we bedoelen hetzelfde.
Wij weten nu af van het bestaan van bacterieën, dat wisten ze een paar duizend jaar geleden nog niet. Wij weten nu hoe een cyclus in elkaar steekt, dat wisten ze een paar duizend jaar geleden nog niet. Misschien kwamen ze er op een gegeven moment wel achter dat er een x aantal dagen tussen de maanstonden zaten, maar wanneer heb je een eisprong: geen idee! Je ging vrijen omdat je van elkaar hield en raakte je zwanger, dan was dat gewoon zo. Dus zat het krijgen van kinderen automatisch aan je huwelijk vast, als het God het je gaf. En dan daarbij: dan zal het echt niet zo zijn dat er elk jaar een kind werd geboren; God heeft borstvoeding niet voor niks gegeven, wat in heel veel gevallen de vruchtbaarheid remt, en Nutrilon was nog nergens te koop denk ik. Super mooi geschapen!
Ik wil nu niet zeggen dat plannen niet mag, God heeft ons verstand gegeven om die (goed) te gebruiken, maar om nu zo hard te zeggen dat je "maar zelf moet weten of je überhaupt kinderen wil". Ik weet het niet, ik wil niet oordelen, maar het zou voor mij niet 'leven naar Gods eer' zijn.
En bezwijken onder de zware last? Dan komt Jezus in beeld en zegt tegen je: Geef die last (als een kado al een last is) maar aan mij, Ik help je wel dragen.
God, hartelijk dank voor alles, ik ben nu zo moe, morgen en volgende week en volgend jaar ga ik verder met uitpakken.
Ik zie zelf veel kadootjes over het hoofd, dat vertel ik je eerlijk. De ene dag zie ik dit en de andere dag weer iets anders moois. God had het gegeven, maar soms zag ik het niet eens, of kon ik het nog niet uitpakken omdat ik eerst van een ander kado enorm genoten heb.
Ik wil er maar mee zeggen: In God is een oneindige rijkdom, en voor de één kan dat een rijke kinderschare zijn, en voor de ander een gelukkig huwelijksleven met minder of zelfs geen kinderen. Hoe zouden we iemand anders namens God kunnen voorzeggen of hij of zij open moet staan voor kinderen, de gedachte alleen al mag ons beschamen. Hoe goed denken wij te weten hoe het moet van God, zonder alles van die ander allemaal te kunnen weten. God ziet het hart aan.... heh, gelukkig maar.
- 1
- 2
