Vol huis
C. M. Chr. Rots - de Weger | 41 reacties | 14-08-2024| 09:52
Vraag
We kregen binnen zes jaar vier kinderen. Daarmee is ons (relatief kleine) huis helemaal vol. We hebben geen zolder. De vraag is: hoe ga je dan nu verder? Zuinig leven kunnen we goed, maar het huis kan niet groter worden. Dus wat dan? Verhuizen op één inkomen in deze tijd en in onze regio is een onmogelijkheid, dus dan maar weer gaan werken als moeder? Anticonceptie gebruiken want een vijfde past nergens meer? Een financieel x-jarenplan maken tot een verhuizing mogelijk is?
Of gewoon niets veranderen en op den duur vanzelf er tegenaan lopen dat het niet meer past in ons huis (tieners van verschillend geslacht op dezelfde kamer is niet wenselijk, de kamers zijn te klein om het anders in te delen), en dan? En (hoe) botst bijvoorbeeld wel actief zorgen en keuzes maken waardoor een groter huis op den duur toch kan, met het vertrouwen dat God je leven leidt?
Geeft u straatarme Egyptische christenen een onvergetelijke Kerst?
In Egypte is het steeds lastiger om rond te komen. Voedselprijzen rijzen de pan uit. U kunt het verschil maken door een voedselpakket voor een christelijke Egyptische familie te doneren. Heel praktisch willen we hiermee handen en voeten geven aan de opdracht van God om de armen te voeden.
Antwoord
Beste vraagsteller,
De vragen die je stelt zijn op zich allemaal het overwegen waard! Maar ja, ik kan er natuurlijk niet zomaar één uit pakken die hèt antwoord vormt. Bespreek een en ander met je partner. Maak lijstjes met voor en tegen bij elk argument. En vooral: jullie hebben je gezin zoals het nú is, dus dáár ligt de verantwoordelijkheid.
‘Kinderen op de wereld zetten’ (ja, zeker: van de Heere gekregen!) is één, ze gróótbrengen is een heel eigen opgave. Vooral als je de kinderen opvoedt ‘in de vreze des Heeren’. Een groot of klein huis is dan een gegeven: met de ruimte creatief omgaan is de kunst. Zuinig leven kunnen jullie, zoals je schrijft, maar besparen door níét uit te geven is eveneens een uitdaging (ben je zelf handig en/of is je echtgenoot een doe-het-zelver, let je bij de boodschappen op aanbiedingen, is een moestuin(tje) mogelijk? Dat soort dingen.).
In je brief lees ik tegenstellingen die er niet zijn: verhuizen op één inkomen in deze tijd en in onze regio is een onmogelijkheid, dus dan maar weer gaan werken als moeder? Als het op verhuizen aankomt zijn er bijvoorbeeld méér regio’s of je kijkt naar een ‘klushuis’. Wellicht opent het heel serieus naar meerdere opties kijken onverwachte mogelijkheden.
Gaan werken hoeft geen tegenstelling te zijn, maar misschien wèl een optie om nader te onderzoeken! Een financieel plan maken is áltijd een goed idee, waar de mogelijkheid van een werkende moeder goed in zou kunnen passen. Overigens: ook als je níet buiten de deur werkt heb je invloed op de gezinsfinanciën! Misschien niet door ìnkomsten, maar zeker door úitgaven!
Ook de volgende regel in je brief: “Anticonceptie gebruiken want een vijfde past nergens meer?” vind ik wel erg zwart-wit! Je kunt als mens niet alle dingen naar je hand zetten, maar je mag zéker je hemelse Vader vragen om te zorgen. Je héle leven heeft toch te maken met het vertrouwen dat God je leven leidt? Betekent dat dan ‘afwachten’: lees lijdzaam toezien en je min of meer slachtoffer van de omstandigheden voelen? Nee, zeker niet! Bidden en werken gaan samen. Je hebt immers ook je verstand gekregen, je creativiteit in denken én uitvoeren! Met áltijd de vraag: Heere, help mij om zó te leven als U dat van mij vraagt.
Tenslotte je laatste zin: “En (hoe) botst bijvoorbeeld wel actief zorgen en keuzes maken waardoor een groter huis op den duur toch kan, met het vertrouwen dat God je leven leidt?” Op de een of andere manier lijk je gefocust op ‘een groter huis’. Dat kan -ik kan niet bekijken hoe klein en vol je huidige woning is!- maar van meer ruimte word je niet gelukkig. Dan heb je zó weer allerlei spullen die je meent nodig te hebben. Nee, het gaat om iets heel anders. Lééf je met de altijd terugkerende vraag die ik hierboven noemde? Dat is wellicht confronterend, maar denk dáár eens over na en praat erover met man, kinderen, familie, ouderling, dominee, bij de Bijbelstudiekring.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ja het is gegaan, zoeken naar een oplossing... anticonceptie..? Stapelbedden? Een ander huis? Ik hoop echt dat jullie er samen met de Heere uit komen.
Ps hoe dan ook, ik heb wel heel erg genoten van mijn kinderen.
Wij werken beiden en hebben een klushuis gekocht. De extra ruimte is fantastisch. Ze hebben niet alleen een eigen kamer, en wij nog een aparte werkkamer, maar wij hebben nu ook volop ruimte om vrienden en vriendinnen uit te nodigen. Vaak blijven deze ook slapen en logeren. Dat geeft heel veel gezelligheid. Het kopen van het klushuis had trouwens niet op 1 salaris gekund. Is het niet mogelijk om ook aan de slag te gaan?
Wij hebben ook dierbare vrienden in dezelfde omstandigheden. Ze mogen net als jullie leven in afhankelijkheid. Ik deelde hen ooit een mooie poster uit de Terdege. Er stond: 'Waar de harten groot zijn, is het huis nooit te klein...'
In de rest van de gevallen was het een belofte, zoals bij Abraham: je zál veel kinderen krijgen.
Vaak gebruik ik het mooie gezegde van een islamitische vriend: "Vertrouw op Allah maar zet wel je kamelen vast".
Vertrouw op God, maar neem wel je eigen verantwoordelijkheid.
Dat vind ik erg kort door de bocht. Elke dag nadenken hoe je alles praktisch indeelt en weinig ruimte voor elk gezinslid kan enorm op je gevoelens werken. En dan hoef je echt niet gelijk naar een villa te verlangen, maar een ruimer huis vind ik een hele normale wens. Hoe kleiner de ruimte hoe moeilijker om het glad en opgeruimd te houden.
Maar dat even terzijde;)
we hadden op t laatst 3 boven elkaar slapen
de onderste bijna op de grond.en de bovenste kon net zitten,zodat het niet benauwd was.
2onderin[maat van een twijfelaar,had ook 2persoons kunnen zijn.],dan 1 erboven en 1 daarboven,dan kunnen er 4kinderen tegen de muur slapen
ze hebben veel schik gehad.
als ik het over moest doen,deed ik t weer zo
planken tegen de muur
zo,n plankenhouder ectra,om dwars kleding op te hangen.
schooltassen on de de onderste roe,die van links naar rechts liep.als het weekend was,dan geen gestruikel over de schooltassen...
tis maar n tip
en..1kamertje daat stond het 3hoge stapelbed tegen de schuif kast,
dan wel zijplanken maken op de bovenste bedden......
ik had zelfs de kindernaam op de planken gezet,was makkelijk voor de kraamzuster.....
ach,tis maar n tipgamma is niet zo heel erg duur,en dieze zelfverzonnen kast,is zo idiaal,later zelfs in de keuken]tje] ook zo,n kast,altijd alles savonds netjes opgeruimd
wel 2 met wastafel,en daarnaast de commode,ideaal.
als er vaak n baby komt,dan is wastafel heel fijn om te badderen,scheelt moeder verzakking....
met 11personen in deze ruimtes.
wastafel is prettig,als smorgens kinders in de rij staan,voor hun wassingen.
al gingen ze goed gweassen naar bed
smorgen weer dit ritueel
lekker fris,om de dag mee te beginnen
echt heel gezellige tijd
veel kinderen van kleine gezinnen sliepen bij ons,matras op de grond
soms van grote gezinnen...dat was best moeilijkj
hun moeder wilde geen kinderen de hele vakantie voor haar neus...dan maar bij ons dumpen...
datwas erg warm in de zomer
en we durfde geen ,,nee,,te zeggen...
we moesten heel zuinig leven.
onze wederhelft had veel voor zichzelf nodig..............
alles delen
zelfs n speculaasje voor de helft....als er logee waren.
zie nog de kamertjes voor me.
wathebben mn schatten zich toch altijd bekommerd voor hun naaste....
onze vakantie,was een zalje chips,roos vicee,pak melk en brood mee.naar bos en hei.die 5min lopen waren..
was chips op,dan een mars of chocoladereep in drieen....
al was het maar 1 hapje....
zo tevreden met elkaar
wat is een groot gezin,dan heerlijk
omdat ze elkaar enorm verdragen,en niet zonder elkaar konden...
er was veel liefde onderling .
zelfs in hun trouwen,zoeken ze elkaar extra op,als er zorgen of ziekte s zijn
hoop voor vragensteller dat u ook zo mag varen
Hebben we niet vaak allerlei ideen over wat we allemaal nodig hebben om gelukkig te zijn, maar je kunt ook kijken naar wat je wel hebt. Wat fijn dat de kinderen geleerd hebben om te delen. Bij ons lagen ze ook met z‘n 2en en drieen op hun kamer en meestal kropen ze dan ook nog in een bed. We mogen niet onderschatten hoe waardevol het kan zujn broers en zussen te hebben als het goed gaat.
Maar op een gegeven moment zijn ze adolecent /volwassen en nog thuis wonend. Dat lijkt me toch wat gecompliceerd.
begrijp ik niks van
de laatste was 25 en nog thuis
andere mensen belde,wat doe jij op je 25e nog bij je moeder te wonen.
wij zullen daar wel een stokje voor steken
4 v d 9 zijn door andere mensen gemanipuleerd
andere mensen om van te walgen.......
tante had 6jongens achter elkaar.
komt vast dat ze zulke heel goede zorgzame ouders hadden...en altyd thuis voor t gezin.
geen enkel,probleem waren hun adolecens/volwassen worden tyden.
een gezin om door een ringetje te halen.
de laatste was een meisje,de lieveling van allen....
allen zeer gezond groot gebracht...
dus,rembrand zo kan het ook!
maar..dan moeten de ouders wel hun gezin op de 1e plaats zetten,en er samen voor gaan.
lieten zich nooit manipuleren........
Ik heb ook genoten van mijn gezin en denk vaak aan alle positieve en leuke dingen, maar zie wel degelijk de worstelingen van ouders met kleintjes, met pubers met adolescenten.
Daar mag je nooit aan voorbij gaan.
Het tv programma ' Een huis vol' laat dat ook duidelijk zien. De kinderen die het hardst gillen krijgen de meeste aandacht, de meeste dochters worden al jong ingezet om jongere broertjes en zusjes te helpen of als Sloof in het huishouden. Daarnaast zijn er weinig waar de kinderen een vervolgstudie gaan doen.
Je bent een btje onaardig en zeker niet op je plek.
Wat ik zelf vooral lastig vind (vond), is dat als ik met anderen mijn worstelingen hierover deel(de), dat ieder er z’n eigen mening over heeft, wat me heel onrustig maakte.
De één vind dat je je verantwoordelijkheid moet nemen en daarom wel anticonceptie mag gebruiken. De ander vind juist weer van niet. De één vind dat je niet moet werken als moeder, de ander vind van wel.
Laat een ieder in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd zijn! Breng het in gebed en laat je leiden!
In ons geval, ben ik na ons jongste kind begonnen met de pil vanwege persoonlijke omstandigheden in ons huwelijk. Na ruim een jaar ging ons geweten toch steeds meer knagen, het maakte ons onrustig. Mijn man was al veel eerder dan mij op het punt om het los te laten, het over te geven aan de Heere en op Hem te vertrouwen. Hij is het immers die de baarmoeder opent en sluit. Hoeveel mensen zijn er niet die zo graag een kindje zouden willen maar het niet krijgen? Ik ben nu zelf (veel later dan mijn man) ook op dat punt gekomen en inmiddels een half jaar gestopt met de pil. [En nog niet zwanger ;)]
Als de Heere ons nog een kindje toe vertrouwt, zal Hij er dan ook niet voor kunnen zorgen dat we daarvoor krijgen wat we nodig hebben, mentaal maar ook de praktische dingen?!
Dit is onze situatie, onze ervaring, dat wil niet zeggen dat dit voor jullie ook werkt of goed is, maar wie weet hebben jullie er iets aan.
Het antwoord op dit topic vond ik zelf heel erg fijn en bemoedigend.
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/13650/-we-zullen-de-eerste-jaren-samen-moeten-blijven-werken-om-het-te-kunnen-bolwerke/
Verder zijn er al veel fijne en goede tips gegeven, misschien is het nog een optie om te kijken of jullie de overwaarde van jullie huis kunnen opnemen en daarmee een eventuele aan/uitbouw realiseren?
En ik ben het er helemaal mee eens, dat een overvol huis niet ideaal is, het kan veel onrust geven als je met veel mensen in kleine ruimtes moet leven. En toch, vroeger ging het ook vaak op die manier en dat lukte ook. Niet dat vroeger alles beter was maar het helpt mij wel om af en toe even te relativeren. :)
