Vraag
Ik ben een meisje van veertien, opgegroeid in een groot gezin. Vroeger als klein kind ging ik altijd met mijn beide ouders naar de kerk. Mijn vader speelde dan altijd orgel en piano. Ik was dan de dochter van de organist, wat natuurlijk heel stoer was. Ik genoot ik echt van het in de kerk zijn. Toen kwam corona, kerken dicht, dan volg je maar een online dienst. Dat is toch een stuk makkelijker: je stapt je bed uit, gaat voor de tv zitten en je kunt tijdens je ontbijt een dienst bekijken. Mijn ouders vonden dit zo makkelijk dat we dit nog wel vaker deden. Toen corona voorbij was en we weer in het normale kerkritme kwamen vond mijn vader de kerk niet meer zo belangrijk. Hij stopte met orgel en piano spelen in de kerk en was dus ook niet meer verplicht om de dienst bij te wonen, terwijl mijn moeder het wel heel belangrijk vond (en vindt) om naar de kerk te gaan. Ik ging dus altijd samen met mijn moeder, broertjes en zusjes naar de kerk. Op zich nog niet zo'n probleem, want mijn vader bad nog mee, las Bijbel en geloofde nog wel… soort van.
Tot dat hij zei: “Ik geloof niet meer, die hele kerk boeit me niet meer.” Op dat moment was ik dertien en mijn hele wereld stortte in elkaar. Hoe kan je nu niet meer geloven? Waarom leg je het niet uit? Waar is God? Waarom mijn vader? Tijdens ruzies schold hij altijd al wel en vloekte daar soms ook bij. Ik voelde me daar al niet prettig bij en zei er altijd wel wat van. Als we nu ruzie hebben, vloekt hij altijd en als ik daar wat van zeg wordt hij boos “Als je zo nodig naar die kerk moet, heb dan respect voor je ouders, dat staat in de Bijbel hè!”
Zelf heb ik elke woensdag catechisatie met veel vrienden uit de kerk en doen we daarna altijd nog wat gezelligs, ga ik elke zondag naar de kerk, ook lees ik elke dag uit de Bijbel en bid ik ook als ik het even niet meer weet. En toch gelooft mijn vader niet meer. Ik zit hier echt heel erg mee en wil zo graag gewoon naar de kerk met het hele gezin en vind het zo erg dat mijn vader niet meer gelooft en daar word ik dan soms ook echt heel erg boos van: maar je moet je ouders respecteren en je moet God trouw blijven.
Ik weet dan gewoon niet wat ik moet doen. Hoe leer ik hiermee om te gaan en te blijven vertrouwen op God en te geloven dat Hij echt een plan heeft met mij? Ook al luistert Hij niet naar al mijn gebeden.
Antwoord
Beste...,
Je bent in een verdrietige situatie terecht gekomen! Als je vader afscheid neemt van wat voor jou en de rest van het gezin heel belangrijk is, raakt je dat natuurlijk bijzonder. Daarom heb ik er extra veel respect voor dat jij graag bij de kerk betrokken blijft, naar de kerk gaat, betrokken blijft op leeftijdgenoten, in je Bijbel blijft lezen en bidden. Vooral blijven doen! Je hebt het in je denken en geloven nodig dat je elke dag weer gevoed wordt door Gods gedachten over jou en jouw leven.
Maar, het klinkt je misschien een beetje vreemd in de oren, het is niet jouw verantwoordelijkheid dat je vader zegt niet meer te geloven. Het is wel heel erg en verdrietig, maar het is zijn keus. Ik vind het ook heel erg dat hij deze situatie gebruikt tijdens meningsverschillen en ruzies. En ik ga misschien nog wel iets geks zeggen: je kunt mensen -dus ook je vader- pas respect geven als ze dit ook verdienen. Als je vader smalend over je geloof doet, verdient dat absoluut geen respect. Je mag hem respecteren omdat hij je vader is, maar niet waarin hij Gods gezag, trouw en liefde ondermijnt.
Misschien gooi je wel olie op het vuur als je iedere keer dat hij vloekt daar iets van zegt of hem terechtwijst. Ik begrijp heel goed dat je dat verlangen hebt hoor, maar het kan ook heel helpend zijn om het soms te laten gaan (want hij daagt je ermee uit) en om dan zo nu en dan bijvoorbeeld te zeggen: “Papa, nu vloek je weer, ik word daar zó verdrietig van!” Dan probeer je het geen strijdpunt te laten zijn, maar laat je hem wel merken dat het heel veel met je doet.
Ik hoop dat jullie en anderen voor je vader blijven bidden. Probeer echter wel uit de krampachtigheid te stappen dat je hem wilt veranderen, want dat kan je niet. Wat je wél kan, is hem laten zien hoeveel vreugde, moed, kracht en verbondenheid het geloof jou en anderen geeft. Probeer een wijs voorbeeld te zijn, ook al klinkt dat misschien een beetje gek als advies aan een meisje van veertien ten opzichte van haar vader. Maar het is denk ik wel het allerbeste. Naast natuurlijk de dingen die je nu ook al doet om je geloof steeds meer vorm te geven en erin te groeien, samen met de anderen in het gezin en de mensen in de kerk. Houd vol!
God is er altijd en overal en Hij geeft daar o.a. blijk van door jou en de andere gezinsleden vast te houden. Dus zoek Zijn bescherming en genade. Natuurlijk is het niet te begrijpen dat je vader het geloof heeft los gelaten -probeer dat ook maar niet- maar laat het niet ten koste gaan van jouw geloofsovertuiging. Bid om Gods ontferming over jou en hem.
Veel zegen, overtuiging en volharding gewenst!
Vriendelijke groet,
Els van Dijk
Dit artikel is beantwoord door
drs. E.J. (Els) van Dijk
- Geboortedatum:28-01-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Evangelische Hogeschool. Nu begeleiding en advies.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Onderhuids zit er ook levenservaringen bij je vader, maar zoals je zelf zegt uit hij deze gevoelens niet en weet je niet waarom hij zich zo gedraagt. In het stukje waarin hij 'bespot' proef ik iets van pijn. Hij lokt reactie uit omdat hij ergens last van heeft, iets mist en/of met een geheim loopt. Dat hij daarom zich verzet tegen zijn probleem. Heeft hij vroeger wel goed over zijn emoties kunnen praten? Is er iets veranderd op een bepaald moment? Hoe dan ook, waarschijnlijk staat hij nu niet meteen open voor hulp.
Ik zou daarom het antwoord serieus nemen en liefdevol en 'nederig' blijven. Jij kan hem niet veranderen, ook je moeder niet. Maar je kan wel dagelijks bidden, ook voor de anderen en jezelf! Daarnaast, door de minste te zijn kan je ook jezelf uiten. Soms is stilzwijgend weglopen het enige wat je kan doen omdat discussies het erger maken! Stilte (teleurgesteld zijn) kan ook sterker zijn dan woorden. Uit je pijn en verdriet (als hij daar begrip voor heeft) of bescherm jezelf als hij je daarin meer pijn gaat doen. Wellicht kan je hem laten merken dat zijn gedrag jullie stuk maakt (als gezin). Dat is toch niet wat een goede vader diep in zijn hart wilt (voor zijn kinderen), toch?
Ken je de geschiedenis waarbij Mozes zijn handen omhoog hield in ex17.
Dit mag je ook geestelijk doortrekken mbt gebed in de geestelijke strijd.
Blijf liefhebben en gezellige dingen samen doen. Joh 13:35...aan de liefde zullen ze uiteindelijk zien dat we christenen zijn. Probeer ook te ontspannen. Ik ken iemand die tot geloof zijn gekomen door de ontspannen liefdevolle relaxte houding , wat uiteindelijk tot jaloersheid wekte. Als mensen de bijbel niet meer lezen, 'lezen' ze jou.
(Mijn vader is overigens pas rond zn 60 e langzamerhand tot geloof gekomen, nadat ik dit ooit als kind al bij God had neergelegd en het daar gelaten, houd moed)
