Ketterij in de kiem smoren

Ik heb een vraag aan ds. Baan n.a.v. zijn interview in Pastorie online (zie onder). U zegt o.a. het volgende: “Je zult moeten leven met dwaalleraars, dat is niet anders. Afscheiden lost niets op. De geschiedenis leert het. Een kerk is niet zuiver te houden. Paulus kon het ook niet.” Proef ik hier iets van machteloosheid/gelatenheid?

Paulus houding naar dwaalleraars was bepaalt niet zo (1 Timotheüs 6:3-5, Titus 1:10-16, Romeinen 16:7): de mond stoppen,  scherp bestraffen, afwijken van dezulken. Zit het probleem niet hierin dat men de dwaling niet in de kiem smoort, maar laat voortwoekeren zodat het niet meer de stoppen is?  Je ziet het ook in de CGK m.b.t. de vrouw in het ambt. Ligt hier niet een schuld van de kerk dat men niet meer bestraft en geen gebruik maakt van de bevoegdheid (macht) die God ze gegeven heeft?

Wat moet onze houding zijn in een pluriform geworden kerk?
 
Logisch dat er vragen gerezen zijn over wat ik gezegd heb over mijn staan in de Hervormde gemeenten. Aan misverstanden op dit terrein hebben we niets en daarom ga ik nog wat in op de mij gestelde vragen. Sta ik wat machteloos in mijn hopeloos verdeelde kerk? Laat ik de dingen maar wat gelaten over me heengaan? Zo heb ik dat nooit ervaren. Mijn hele ambtelijke leven heb ik in de (toenmaals) Hervormde kerk gestreden tegen dwalingen en verkeerde keuzes. Ik heb in de vorige eeuw een drietal periodes zitting gehad in de Hervormde synode en me steeds heftig verzet tegen het toen alsmaar sterker wordende streven naar de fusie van een tweetal en later drietal kerken in het SoW-proces. Het probleem dat ik daarbij heb ondervonden was steeds: men luisterde niet. Achteraf kan ik constateren dat ik nogal eens gelijk heb gekregen, maar dat vast te kunnen stellen geeft me geen vreugde, wel verdriet! Soms voel ik mij te midden van de achtergebleven brokstukken van de Hervormde kerk nog steeds alleen staan. Zelfs ervaar ik het alsof ik op het randje sta. Maar steeds wens ik tòch het pad te gaan van de Schrift en de belijdenis, want dan ga je nooit alleen!

Of een ketterij in de kiem te smoren valt, weet ik niet. Is dat Paulus wel gelukt? Overzien we de geschiedenis van de oude kerk, dan wemelt het daar van felle strijd om de waarheid van het Woord, maar ik zie nergens een punt waarin afwijkingen in de kiem gesmoord zijn. Ik denk wel eens dat de kiem van ketterij allang verder gegroeid is, voordat ook maar iemand dit in de gaten heeft.

Overigens is ons tekort en onze beperktheid daarbij wèl schuld! En wat doet een mens met schuld? Van nature: zich verontschuldigen! Maar ook dàt is schuld. En dan is er maar één weg: met al die schuld vluchten naar de Koning van de kerk, die ondanks alles Zijn kerk niet loslaat. En dàn ervaar je het wonder van Gods kerk: de Heere houdt Zijn kerk in stand!
 
Met een hartelijke groet,
Ds. M. Baan