Vrouw wil scheiden na christen worden man

Sinds anderhalf jaar heb ik, na bijna 20 jaar geen kerk in mijn leven te hebben gehad, de weg weer gevonden. Inmiddels ga ik bijna belijdenis doen. Dat er e.e.a in mij veranderd is heeft m.i. te maken met mijn wedergeboorte. Ik ben echter getrouwd met iemand die niet gelooft. Er ontstaan nu problemen en we komen er niet uit. Het is nu zo erg dat mijn vrouw een echtscheiding wil.

Dat het al enige tijd minder ging ontken ik niet. Dat ik veranderd ben nadat ik mijn leven als christen weer heb opgepakt, is ook waar. Ik wist niet dat het zo’n impact op ons huwelijk zou hebben. Het geloof is echter niet het enige wat heeft geresulteerd tot haar besluit. Er waren ook wel verschillen van inzicht in situaties en bovenal is een samengesteld gezin ook niet makkelijk. Echter, er zijn genoeg voorbeelden waarbij het wel lukt.

Ik wil het probleem zeker niet bagatelliseren. Allesbehalve. Sterker: ik zou er echt nog wel voor willen gaan en met behulp van een coach bekijken waar de pijnpunten zitten en hoe deze aan te pakken zijn. Dit moet echter wel een traject van beiden zijn en dat is het niet. Ik weet echt niet meer waar ik het moet zoeken. Kan iemand mij alstublieft helpen?

Hoi vragensteller,

Het lijkt me heel dubbel wat je omschrijft. Ik kan me voorstellen dat zo’n interne verandering je intens dankbaar maakt en veel met je doet. En dat het moeilijk is (voor jouzelf of misschien ook voor jullie beiden) als je dat niet samen zo kunt voelen. Sterker nog: dat je huwelijk nu op losse schroeven staat. Ik proef je teleurstelling en ook de pijn dat dit confronteert met een gemis aan eenheid. Een eenheid die ook op andere gebieden mist.
 
Het gebeurt wel vaker dat een wijziging van omstandigheden aanleiding is tot een crisis in een relatie. Dat kan zijn zoals bij jou op geloofsgebied, maar het kan ook m.b.t. verhuizing, baan, opleiding, gezinsvorming, ziekte, overlijden, vriendschappen etcetera. Wanneer zo’n verandering tot relatieproblemen leidt, is er vaak al langere tijd afstand. Het leven ging z’n gangetje en de onderlinge verwijdering ontstond geleidelijk en misschien haast onopgemerkt. Vaak ook omdat (één of beide) partners teleurgesteld raakten, zichzelf gingen beschermen en in een ‘laat maar-houding’ terechtkwamen.

Een (plotselinge) omslag kan dat naar de oppervlakte brengen. Alsof de wijziging in je situatie de druppel is die de emmer doet overlopen. Het kan ook zo zijn dat één van beide partners eigenlijk niet meer samen verder wil, maar zelf de verantwoordelijkheid voor een scheiding niet wil dragen en liever de situatie de schuld geeft. Wanneer er dan een verandering passeert, kan die gebruikt worden als dekmantel. Helemaal als daarin de verloren verbinding duidelijk voelbaar is. 

Als partner kan dat voor onbegrip zorgen. Alsof er een addertje onder het gras zit en dat de ander niet echt eerlijk en open is. Het is dan moeilijk om de argumenten te begrijpen en kan ook oneerlijk voelen. Gezien jij schrijft dat je pijnpunten helder wilt krijgen, krijg ik de indruk dat dit voor jou ook geldt. 

Je schrijft dat je veranderd bent sinds je je leven als christen weer hebt opgepakt. In hoe je erover schrijft klinkt door dat zij moeite heeft met aspecten van de manier waarop je veranderd bent. En vraag ik mij af hoe dat zit. 

In de tijd na een wedergeboorte kan iemand soms wat nuance missen, radicaal of dwingend zijn en wat meer moeite hebben met afstemmen op de ander, vrij laten, geduld hebben en doseren. Mogelijk is dit wat aan de hand (geweest) en voelt zij zich ergens onder druk gezet of heeft ze dat gevoeld? 

Zo ja: je zou niet de eerste zijn die wat doorschiet en geloofsovertuiging ook gebruikt om te bereiken wat je zelf graag wilt. Dat is niet liefdevol en veroorzaakt meestal wantrouwen. En dat is logisch, want eigenlijk handel je dan niet vanuit geloofsvertrouwen maar vanuit angst en eigenbelang. 

Wanneer je hier (nog) iets van herkent, is het belangrijk om dat in het licht te brengen en ermee te stoppen. Hierbij past de geloofshouding om in gebed je hart door Hem te laten onderzoeken (zoals David bijvoorbeeld doet aan het einde van Psalm 139). Ben je ergens bang voor of boos over? Zo ja waarvoor? Durf je dit voor Hem neer te leggen? 

Ook kun je mensen om je heen vragen welk gevoel zij hebben bij hoe je omgaat met je nieuwe leven in je relatie tot je vrouw. Een vriend of misschien wel één van je kinderen. Kinderen kunnen soms heel goed zien waar je als ouder een blinde vlek hebt. Het is niet makkelijk om je zo kwetsbaar op te stellen, maar ik denk wel Bijbels om God te zien als de Pottenbakker, die jou meer en meer naar Zijn beeld en liefde vormen wil. Door beproevingen heen. Heb je misschien al eenzijdige relatietherapie overwogen voor jezelf? Ik zou je dat adviseren, om te groeien in het beter om kunnen gaan met de verschillen.

Op die manier kan er meer zachtheid groeien in je hart en kun je haar mogelijk beter zien en begrijpen, zonder haar vanuit jouw overtuiging te willen sturen. Wanneer ze daar moeite mee heeft, is dat een ander signaal. Dan wil ze waarschijnlijk geen nabijheid en/of liefde meer van jou. Helaas kan ook dat de conclusie zijn. Wanneer dat zo is, zou ik je adviseren om je erop te richten dichtbij jezelf te blijven en haar te respecteren in haar gevoelens. Dat je jouw eigen kwetsbaarheid en pijn in het oog houdt en jouw hart toegewijd blijft aan Hem, compleet uit één stuk. Je handelt dan niet vanuit een dubbele agenda, maar vanuit aanvaarding. Zelfs al betekent het lijden, gebrokenheid en/of zelfs afscheid nemen. 

Je schrijft dat je niet meer weet waar je het moet zoeken en dat klinkt als dat je die dreiging voelt. Ik denk dat die niet voor niets is ontstaan. Er is geen commitment van jullie beiden voor relatie coaching. Ik kan me voorstellen dat je je afvraagt wat dat betekent. Ikzelf krijg de indruk dat het weleens zou kunnen betekenen dat je vrouw haar keuze al gemaakt heeft. Je schrijft ook dat ze een echtscheiding wil. Soms kan dat een wanhoopuitspraak zijn, om te alarmeren en aan te geven dat er echt iets moet veranderen. Maar in jouw geval krijg ik de indruk dat het stelliger is. En vraag ik me af of ze dat stadium al gepasseerd is en echt niet meer wil.
 
Wanneer de ander (in dit geval jij) zelf wel graag samen verder wil, kan er maar zo ‘paniekvoetbal’ ontstaan. Uit angst voor verlies ga je steviger vasthouden. Bijvoorbeeld door heel hard je best te doen, veel contact te zoeken, alles uit te willen praten, excuses aan te bieden etcetera. Op basis van wat jij geschreven hebt vul ik dit in. Mogelijk zit ik ernaast. Maar als het wel van toepassing is, is het belangrijk om onder ogen te zien dat dit niet werkt. Het kan namelijk worden ervaren als onder druk gezet worden en niet geaccepteerd worden in moeilijke gevoelens als boosheid, minachting en dergelijke. Waarop de weerstand van de partner versterkt en zij (in jouw geval) zich nog verder terug trekt. Voor het geval het herkenbaar voor je is, zou het mijn advies aan je zijn om dit patroon te doorbreken. Liefde laat zich niet dwingen. Als je het dreigt kwijt te raken, kan het heel moeilijk zijn om je geliefde echt vrij te laten. Mogelijk komt er geen herstel. Maar als je herstel een kans wilt geven, zie ik geen andere weg. 

Ik krijg uit wat je schrijft de indruk dat je nog niet zo kunt of wilt geloven dat jullie relatie het misschien niet redt. Dus dat je het moeilijk vindt om haar uitspraak volledig onder ogen te zien. Dat kan ik me ook heel goed voorstellen, als je iets voor je ziet van de ingrijpende gevolgen die een scheiding kan hebben. Wanneer je merkt dat je twijfelt of ze echt niet meer verder wil, zou mijn advies zijn dat je haar hier op een rustig moment zo concreet mogelijk naar vraagt. Daarbij is het belangrijk dat je haar antwoord volledig wilt horen. Vaak is dat moeilijker dan je vooraf denkt en daarom nodig dat je jezelf hier goed op voorbereid; dat je bij jezelf nagaat wat je daarvoor nodig hebt. Bijvoorbeeld dat je aangeeft dat je het voor jezelf helder wilt krijgen hoe zij erin staat. Dat ze echt alles mag zeggen, ook als het jou pijn doet. Dat je haar niet onderbreekt. Dat je, wanneer je merkt dat je emotioneel geraakt wordt, je daar niet door laat leiden. Dat je bijvoorbeeld in eerste instantie alleen een ontvangstbevestiging geeft, waarin je laat merken dat je haar antwoord serieus neemt. En vraagt of je er later op terug mag komen. 

Als je deze aanpak kiest, zou ik je adviseren om het kort te houden maar wel nadien iemand te vragen jou te helpen om haar boodschap te verwerken. Waarbij je alles mag voelen wat je voelt, ook al is het rauw (of rouw). Waarbij je eerlijk onderzoekt welke opties je hebt om daarmee om te gaan. Ook m.b.t. het samengestelde gezin als dat van toepassing is. 

Je kunt dan later, als je dat wat op een rijtje hebt, vragen of zij ervoor open staat te horen wat het met jou doet. Let er daarbij wel op, dat je haar echt de ruimte en aanvaarding blijft geven in haar beleving en keuze, wat het ook is. Vaak is het helpend daarbij samen wat kaders af te spreken (bijvoorbeeld we laten elkaar uitpraten, we praten vanuit wensen in plaats van verwijten, enzovoorts), zodat er als het ware een bedding is die zo veilig mogelijk is om de verschillende belevingen te mogen uiten. Mocht je geen vertrouwen voelen dat jullie dat samen lukt, dan kun je bijvoorbeeld hulp inschakelen van een mediator of hulpverlener. Het doel is dan dus niet het weer goed krijgen, maar eerlijk willen horen hoe de ander erin staat. 

Ik wens je in deze onzekere omstandigheden vertrouwen in je houvast in Hem. 

Vriendelijke groet, 
Jantine Stam-van de Beek

Dit artikel is beantwoord door

J. (Jantine) Stam-van de Beek

• Geboortedatum:
  07-12-1987
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Actief

30 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven