Verdrietig om reacties in kerk op homoseksuele zoon

Onze zoon van 18 is ongeveer een jaar geleden ‘uit de kast gekomen’. Eerlijk gezegd was het voor mij geen verrassing, voor mijn vrouw wel. Hij zei dat hij er al lang mee liep en was erg overstuur en moest huilen. Toen hij uitgesproken was, ben ik naast hem gaan zitten en heb tegen hem gezegd: “Lieve jongen, jij bent die je bent en jij blijft onze lieve jongen en dat zal nooit veranderen.” Eigenlijk heb ik daarmee een beetje voor mijn beurt gesproken, want ik heb het er niet met mijn vrouw over gesproken, maar zij was het helemaal met mij eens. Ik heb ook tegen hem gezegd, dat we er later over zouden doorpraten omdat hij nu erg overstuur was.

De volgende dag hebben we een heel lang en indringend gesprek met hem gehad. Wat hij als eerste heeft gezegd, vond ik heel ernstig. Hij zei: “Ik weet wat er in de Bijbel staat over homoseksualiteit, maar er staat niets over homofilie. Daarom heb ik besloten om geen man te gaan zoeken. Wel ga ik niet verbergen dat ik homo ben.” Ik heb gezegd, dat ik blij ben dat hij naar Gods geboden wil leven en dat ik denk dat hij voor zichzelf een heel moeilijke weg wil bewandelen. “We zullen er altijd voor je zijn en je kunt er altijd met ons over  praten. We zullen wij voor je blijven bidden.” Daarna hebben we wel twee uur verder gesproken.

We zijn inmiddels alweer een jaar verder en ben eigenlijk heel erg verdrietig om de reacties die onze lieve jongen heeft gehad in de kerk. Hij werd een viezerik genoemd. Door andere jongens is hij uitgescholden voor homo. Hij heeft een gesprek gehad met een ouderling en die heeft tegen hem gezegd dat hij maar snel een meisje moest trouwen, want dan zou het vanzelf over gaan. Heel vaak is hij zo verdrietig uit de JV thuisgekomen dat we hem moesten troosten. Mijn hart breekt dan.

Vorige week heeft hij gezegd dat hij niet langer met ons mee wil naar de kerk, omdat hij zich niet geaccepteerd voelt. Hij wil naar een andere kerk gaan. Mijn vrouw en ik zijn hierover erg verdrietig, want we zijn bang dat hij de waarheid zal gaan verlaten. Wel heb ik tegen hem gezegd dat er voor ons niets zal veranderen: hij blijft onze lieve jongen. Hij moest daarna heel erg huilen. Ik heb hem in mijn armen genomen en heb hem geknuffeld. Ik moest zelf ook huilen.

Eigenlijk zijn mijn vrouw en ik teneinde raad en weten niet wat we moeten doen. Heeft u voor ons een uitweg? Een vraag aan iemand van de Gereformeerde Gemeente...  

Een verdrietige vader.

Verdrietige vader en moeder,

"Eigenlijk zijn mijn vrouw en ik teneinde raad en weten we niet wat we moeten doen. Heeft u voor ons een uitweg?" Wanneer ik jullie vraag lees, overvalt me  hetzelfde gevoel. Je ziet je zoon lijden, je wilt naast hem zitten, kort bij hem zijn, hem helpen, maar je loopt vast in je gevoelens. Een verlammend gevoel van machteloosheid blokkeert jullie mogelijkheden om hem te helpen. En toch moet je verder als gezin, als ouders met je zoon. En juist vanuit deze werkelijkheid dat je verder moet, wil ik proberen een pastoraal antwoord te geven op jullie vraag. En de richting van het antwoord hebben jullie op verschillende momenten zelf al aangegeven in de gestelde vraag. 

Want hoe ga je wijs om met jullie zoon, zodat er tot op zekere hoogte een uitweg komt? Ik zeg het heel voorzichtig, maar probeer in de eerste plaats in de contacten met jullie zoon je gevoelens niet te laten overheersen. Samen huilen is soms hard nodig, maar moet ook tegelijkertijd ruimte bieden om samen een begaanbare weg te zoeken, biddend in afhankelijkheid van God en met een open Bijbel.

En ik denk dat deze open Bijbel er was, niet letterlijk misschien, maar wel in zijn Goddelijk gezag toen je naast je zoon bent gaan zitten op het moment dat hij ‘uit de kast kwam’. Dan zijn er op zo’n moment geen woorden, maar geopende armen: “Lieve jongen, jij bent die je bent en jij blijft onze lieve jongen en dat zal nooit veranderen.” Weet je nog hoe die vader zijn verloren zoon opving? Met innerlijke ontferming bewogen liep hij zijn zoon snel tegemoet om hem in zijn armen te sluiten (Lukas 15). En al heb je dan misschien voor je beurt gesproken, je vrouw was het wel helemaal met je reactie eens. Ouderliefde heeft maar één verlangen, insluiten met heel het hart en niet uitsluiten.
  
De volgende dag hebben jullie een heel lang en indringend gesprek gehad. Je zoon gaf toen aan en zei: “Ik weet wat er in de Bijbel staat over homoseksualiteit, maar er staat niets over homofilie. Daarom heb ik besloten om geen man te gaan zoeken. Wel ga ik niet verbergen dat ik homo ben.” Je hebt toen gezegd, dat je blij was dat hij naar Gods gebod wilde leven, maar ook dat je dacht dat hij voor zichzelf een heel moeilijke weg wilde bewandelen. En op zo’n moment houdt praten weer op en blijft er ouderliefde over: “We zullen er altijd voor je zijn en je kunt er altijd met ons over praten. We zullen voor je blijven bidden.” Ik denk dat onvoorwaardelijke ouderliefde je zoon het meest nodig heeft. Want de voor hem liggende weg zal niet eenvoudig zijn. De keus maken om naar Gods gebod zijn weg te vervolgen en daarin te volharden is geen geplaveide loopbaan. Daarom is voor elkaar bidden zo belangrijk, en laat dat ook aan je zoon merken, als teerste blijk van ouderliefde.

Ondertussen zijn jullie een jaar verder en is werkelijkheid geworden wat jullie misschien wel verwacht hadden. Heel verdrietig zijn jullie om de reacties die jullie lieve jongen heeft gehad in de  kerk. Uitgescholden voor homo. Viezerik genoemd. Zelfs een ouderling wist niets anders te vertellen dan dat hij maar snel een meisje moest trouwen, want dan zou het vanzelf overgaan. Ook van de JV kwam hij dikwijls verdrietig thuis en moest je hem troosten. Zulke reacties zijn zo moordend, ik heb er ook geen woorden voor. Maar helaas, het gebeurt. En het ergste, binnen Gods gemeente. En dat voor hem dan het gevoel ontstaat, dat hij zich niet geaccepteerd voelt, is goed te begrijpen. De kerk is dan geen oase, maar een woestijn, waar je om moet komen van dorst. En juist daarom is het zo belangrijk om bij een geopende Bijbel te blijven.

Echte barmhartigheid vind je alleen in het volgen van de Heere Jezus. De Heere Jezus wijst de zonde af, maar wil met zondaren eten. Onbegrijpelijke ontferming. Mensjes uit het stof, die met al hun zonden en zorgen tot Hem vluchten en dat geldt ook jullie zoon. Juist met zijn Bijbelse keus om geen man te zoeken en zijn specifieke strijd die zijn homofiele gerichtheid met zich meebrengt, mag hij vluchten tot de Heere Jezus en Hem al zijn zonden en zorgen bekend maken. Het vluchten tot Jezus overstijgt onze homofiele of heterofiele gerichtheid. We komen tot de Heere Jezus als zondaren die met hun verzondigde leven en hun boze hart geen andere weg weten dan tot Hem alleen. Onze Heere Jezus Christus, Die geen rechtvaardigen, maar zondaren roept tot bekering en geloof (Markus 1:15).
 
Heeft u voor ons een uitweg? En weer zeg ik het, blijf bij een geopende Bijbel. Laat voor jullie en je zoon de Bijbel het laatste Woord hebben, ook in zijn keus om naar een andere kerk te gaan. Ik citeer jullie: "vorige week heeft hij gezegd dat hij niet langer met ons mee wil naar de kerk, omdat hij zich niet geaccepteerd voelt". Hij wil naar een andere kerk gaan. Ik begrijp heel goed jullie verdriet daarover en je angst dat hij de waarheid zal gaan verlaten. Ga hierover in alle eerlijkheid het gesprek met hem aan. En besef dan, ook wanneer hij naar een andere kerk gaat, dat nog niet betekent dat hij de waarheid verlaat. Bespreek het allemaal met hem, hij zal het begrijpen. Alleen pas op voor te veel dwang in een bepaalde richting, dat zou zo maar averechts kunnen werken. Want na alle ervaringen in zijn kerk, staat de kerk als moeder voor haar kinderen voor je zoon wel ver weg.

Ik hoop van harte dat hij biddend om de leiding van God zijn besluit neemt. En dat jullie laten zien en voelen dat hij jullie geliefde zoon blijft, al schreit je hart. Als ouder moet je soms ervaren dat je je kind moet loslaten, wanneer ze een weg gaan die we soms wel begrijpen, maar niet kunnen volgen. Wanneer we ze loslaten, houden we ze vast in het gebed, elke dag. En we roepen de God van het verbond aan, dat onvoorwaardelijke en vaste verbond waarvan ook jullie zoon het teken en zegel draagt: "denk aan ‘t Vaderlijk meedogen, Heer’, waarop ik biddend pleit; milde handen, vriend’lijk’ ogen zijn bij U van eeuwigheid". Om Jezus’ wil zijn er milde handen en vriendelijke ogen, ook voor ouders die ten einde raad zijn en niet meer weten wat ze moeten doen. En je vervolgt je bidden: sla de zonden nimmer ga, die mijn jonkheid heeft bedreven; denk aan mij, aan ons, toch in gena, om Uw goedheid eer te geven.

Verdrietige ouders met jullie 18-jarige zoon, buig samen over een geopende Bijbel en hoor de stem van Jezus: “En Hij zei tot allen: Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf, en neme zijn kruis dagelijks op, en volge Mij. Want zo wie zijn leven behouden wil, die zal het verliezen; maar zo wie zijn leven verliezen zal, om Mijnentwil, die zal het behouden” (Lukas 9: 23 en 24). Achter Hem aan is de enig begaanbare weg. Hij onderwijst Zijn discipelen dat Hij, de Zoon des mensen, veel moet lijden en verworpen worden door de ouderlingen en overpriesters en Schriftgeleerden, en gedood en op de derde dag opgewekt worden. Lijden in de plaats van zondaren, zoals wij zijn. Zondaren, getrokken door Goddelijke liefde en geleidt door de Heilige Geest, die moeten belijden een verloren leven te hebben, een leven wat zo haaks staat op Zijn heilige geboden, failliet voor God. Zegt de Heere Jezus dan, ga maar weg of maak er maar het beste van? Nee! Radicaal is Jezus’ Woord: Volg Mij!
 
Hoe? Jezelf verloochenen en je kruis dagelijks opnemen. Een levenslange les! Daar werkt de Heilige Geest op aan. Elke dag ervaren en belijden: ik heb niets en toch jezelf leren vastklemmen aan Zijn beloftewoord. Hij is het Brood des Levens, die tot Hem komt, zal geenszins hongeren, en die in Hem gelooft, zal nooit meer dorsten (Johannes 6 : 35). Alleen in de kracht van Christus kun je de zondige begeerten overwinnen. Dat geldt jullie, je zoon en mij. Je leven verliezen om Jezus’ wil, die zal het  behouden.

Strijden en leven op kosten van onze Heere Jezus Christus is geen moed benemend leven, maar doet ervaren dat Zijn kracht in onze zwakheid wordt volbracht. Alle roem in onszelf is uitgesloten, alle roem is voor Hem, die ons toeroept: Komt tot Mij, met je vermoeidheid, met je belastheid en ik zal je rust geven (Mattheüs 11:28). Rust aan Jezus’ voeten, rust aan Jezus’ hart. Ik ken jullie zoon niet, maar ik geloof met heel mijn hart, dat hij alleen veilig is achter Jezus’ bloed en alleen in Zijn kracht vast zal kunnen houden aan zijn keuze geen man te zoeken. In Zijn kracht zal hij ook de juiste keuze maken naar een kerk waar Gods Woord en waarheid heerlijk klinkt: dat verloren zondaren welkom zijn bij Jezus. Dan zullen jullie hem ook los kunnen en los durven laten, omdat je weet en gelooft, de God van het verbond houdt ons kind vast. Onverdiend, maar zo heerlijk waar.

Hoe het ook gaan zal, als ouders bidden we om Gods bescherming en bewaring voor al onze kinderen en leggen we hun namen in Jezus’ handen. Dan verandert er niets en blijven al onze kinderen ook onze lieve kinderen. Ik heb geprobeerd een pastoraal antwoord te geven. Is er iets niet duidelijk dan kun je mij bereiken via Refoweb.

Wanneer jullie op een of andere wijze deskundige hulpverlening nodig hebben, kun je vrijblijvend contact opnemen met de Vluchtheuvel, info@stichtingdevluchtheuvel.nl.

Hartelijke groet,
C. A. Hoekman

Dit artikel is beantwoord door

C.A. Hoekman

• Geboortedatum:
  23-09-1943
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

103 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven