Gods belofte voor jou persoonlijk

Geachte dominee G. A. van den Brink. Graag zou ik u een vraag willen stellen ter verduidelijking n.a.v. uw laatste boek 'Hyperdordt'. Op bladzijde 171 schrijft u m.b.t. de visie van Luther: “Wat geloof ik als ik geloof? Als Christus voor alle mensen gestorven is, dan word ik in de prediking opgeroepen om te geloven dat Hij ook voor mij gestorven is.” Dit is heel duidelijk en helder in het geval van de algemene verzoening. Alleen is dit voor mij nog steeds lastig in het geval van de particuliere verzoening.

Wat is nu die vaste grond, dat houvast in leven en in sterven? Het geloof steunt op het Woord. In uw boek “Geloof je dat” staat op bladzijde 45: “Het woord is de grond voor de zekerheid.”  Op bladzijde 46 lees ik over het “aannemen van de beloften.” Maar Abraham kreeg een persoonlijke belofte van God. Er staat niet in de Bijbel: Christus is voor jou gestorven, de belofte van het Evangelie is algemeen. Alleen als ik Hem geloof, dan kan ik weten dat Hij ook voor mij gestorven is. En dat is dan het punt waar ik mee zit: dan steunt het geloof ten diepste op het geloof zelf en niet op het spreken van God in Zijn Woord. Dit is voor mij een soort cirkelredenering waar ik niet uitkom. Als wereld in Johannes 3:16 alle mensen is, en als Christus voor alle mensen is gestorven, dan is het dilemma weg. Maar als ik in de gevangenis zit en iemand belooft me persoonlijk dat hij me komt redden, dan kan ik vertrouwen in de gedane toezegging. Ik heb zekerheid. Ook als er gezegd wordt: ik kom iedereen in de gevangenis redden. Alleen: als iemand me zegt, als je mij gelooft kom ik je redden uit de gevangenis, dan heb je niet dezelfde zekerheid. Dan ga je je stiekem toch druk maken om dat geloof en ontstaat er onzekerheid en twijfel.

Verschillende mensen in de kringen waar ik in ben opgevoed hebben het over het ‘krijgen van een belofte’. Dat is het krijgen van een tekst die met kracht op het hart gebonden wordt. Anderen spreken over: “Toen kwam God over.” Daar vinden ze hun houvast in. Anderen concluderen op grond van allerlei kenmerken dat ze geloven en vinden zo houvast. Velen na 1800 hebben dat zo beleefd en uitgedragen en hebben op die wijze geen last van het bovenstaande dilemma. Maar ik vraag me af of dit de weg is. Maar hoe kan iemand ‘mijnen’ en steun vinden in het getuigenis van God zonder te steunen op de kracht van zijn geloof en toch de particuliere verzoening aanhangen?

Misschien is het een warrig verhaal. Ik kijk erg uit naar uw antwoord. Als er eventueel lectuur beschikbaar is dat mij hierin kan onderwijzen, zou ik het ook heel graag vernemen.

Beste vragensteller,

Veel dank voor deze vraag. Het is niet warrig maar heel helder en het is ook een heel belangrijke vraag. Abraham kreeg inderdaad een persoonlijke belofte (Romeinen 4:20), maar wat er over hem geschreven staat is ook voor ons geschreven (Romeinen 4:23-24). De beloften zijn inderdaad algemeen, maar tegelijk ook hoogst persoonlijk voor jou bedoeld. God zendt de verkondigers van het Evangelie toe wie Hij wil en wanneer Hij wil (Dordtse leerregels I.2). Aan jou wordt het Evangelie verkondigd, dus wil God dat het aan jou verkondigd wordt. Zo hoogst persoonlijk is het! “Het krijgen van een belofte”, zoals dat in sommige kringen wordt genoemd, staat hier haaks op. Elke hoorder krijgt tijdens de verkondiging de belofte voor hem of haar persoonlijk.

In Hyperdordt geef ik een citaat van Luther waarin hij zegt, dat als jij in de Evangeliën leest over Jezus die bij mensen komt of over mensen die bij Hem komen, Hij op dat moment naar jou komt en jij naar Hem komt. 

Perkins zegt dat Gods belofte even persoonlijk voor jou is als wanneer er een engel uit de hemel kwam. Hij schrijft (“Alle de Werken” deel 1, blz. 445-447) over het persoonlijke, ‘bijzondere’, toe-eigenende geloof het volgende:

Tegen dit bijzonder geloof werpen de Papisten tegen:

1. “Ieder bijzonder geloof moet een bijzonder woord van God tot zijn grond hebben. Maar er is geen bijzonder woord dat uw of mijn zonden vergeven zijn. Dus is er geen bijzonder geloof.” Antwoord: wij hebben datgene dat in kracht en waarde zoveel geldt als een bijzonder woord, namelijk een algemene belofte met het gebod om deze belofte ons toe te eigenen.

Ik antwoord dat het woord en de belofte Gods in het algemeen in de Schriftuur voorgesteld bijzonder gemaakt wordt in de openbare dienst; waarin, wanneer het Woord aan een bepaald volk verkondigd wordt, God aan dat volk twee dingen bekendmaakt: het ene is dat het Zijn wil is hen door Christus zalig te maken; het andere is dat het Zijn wil is dat de mensen in Christus zullen geloven. En het Woord, aldus toegeëigend in de openbare dienst in de naam van God, is zoveel alsof een engel uit de hemel ons in het bijzonder toesprak.

2. Tegenwerping. “Het bijzonder geloof (zeggen zij) is ongerijmd, want daardoor moet een zondaar de vergeving van zijn zonden geloven voordat hij vergeving heeft, omdat het geloof het middel is om de vergeving der zonden te verkrijgen.” Antwoord: Het geven en het ontvangen van de vergeving der zonden en van het geloof geschiedt beide op één tijd; want wanneer God de vergeving der zonden geeft, op dezelfde tijd doet Hij de mensen de vergeving der zonden door het geloof ontvangen. In de orde der natuur gaat het geloof voor het ontvangen van de vergeving (want het geloof wordt aan diegenen gegeven die in Christus ingelijfd zullen worden; en vergeving wordt gegeven aan degenen die in Christus ingelijfd zijn) maar in tijd gaat het geloof niet vooraf. Daarom is deze tegenwerping ongerijmd.

Met hartelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G.A. van den Brink

• Geboortedatum:
  05-01-1974
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Actief

242 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven