Luisterend oor nodig

Mijn man en ik hebben een goed en fijn huwelijk en zijn gezegend met twee (nog jonge) kindjes. We zijn echt gek op elkaar, hebben veel lol en goede gesprekken, bidden ook vaak samen. Toch zit ik ergens mee. Ik ben een echt gevoelsmens en als er dingen aan de hand zijn (zoals bijvoorbeeld een drukke periode op werk, heftige gebeurtenissen in de wereld en op het nieuws, of teveel hooi op mijn vork genomen o.i.d.) kan ik niet lekker in mijn vel zitten en dan zitten de tranen hoog. Dit gebeurt echt niet vaak, maar als het gebeurt heb ik even een arm om me heen en een simpele "het komt wel goed" nodig.

Ik merk dat mijn man hier niet goed mee om kan gaan. Als ik dan moet huilen of ik wil er iets over kwijt, betrekt hij het snel op zichzelf en zegt dingen als: "Ik doe ook nooit iets goed, het komt zeker weer door mij?" Ook zegt hij dingen als: "Ben ik een keer een avond vrij heb ik dit, waarom moeten dit soort dingen op vrijdagavond? Denk je niet dat ik het nooit druk heb?" Uiteindelijk eindigt het altijd in ruzie en kapt hij het gesprek af door naar bed te gaan of televisie te gaan kijken.

Ik heb het gevoel dat hij vindt dat ik me aanstel. Ik weet dat mijn man van me houdt, maar door dit soort ruzies spoken er tegenovergestelde gedachten door mijn hoofd. Want draai de situatie eens om. Hij zou ergens mee zitten, dan zou ik toch willen dat hij het met mij deelt? Dat ik hem kan bemoedigen en dat we samen voor de situatie bidden? Ik vraag me af of het hem wel uitmaakt hoe ik me voel. Ik krijg het idee dat als alles prima loopt er geen vuiltje aan de lucht is, maar zodra ik gevoelens deel die voor hem gecompliceerd zijn, hij dit ziet als het verpesten van zijn avond. Maar zo is het huwelijk toch niet bedoeld?

Heeft u misschien tips hoe ik me hierin minder alleen kan voelen? En hoe ik in het vervolg mijn gevoelens wel kan delen zonder dat het op ruzie uitloopt?

Beste vraagsteller,

U begint met "Mijn man en ik hebben een goed en fijn huwelijk" om te eindigen met "zonder dat het op ruzie uitloopt." Daar staat een verhaal tussen dat te maken heeft met verwachtingen, teleurstelling en de vraag wat líéfde nu eigenlijk betekent.
 
Welnu, u bent beiden verantwoordelijk voor de goede sfeer binnen uw huwelijk. Dat die sfeer soms om te snijden is vraagt een blik naar binnen: niet door "het ligt altijd aan mij...", maar door jezelf af te vragen: wat is míjn bijdrage áán die sfeer. Mannen en vrouwen beleven dat anders en zullen daarom ook behoefte hebben aan een andere reactie dan die u als partners tot nu toe aan elkaar geeft.

U hebt op geregelde tijden een arm om u heen nodig en een luisterend oor. Communiceer dát naar uw echtgenoot. Met een ‘ik-boodschap’, zonder beschuldiging, zonder verheffing van stem of wat dan ook. En als uw man dat niet op de manier ‘geeft’ die u verlangt, sla dan bij wijze van spreken een arm om uzèlf heen. Door uzelf voor te houden, wat u schreef: "ik weet dat mijn man van me houdt." Huil op zulke momenten even tranen met tuiten, leg vervolgens uw zorg en verdriet neer voor de troon van God en vindt opnieuw rust bij Zijn leiding in uw leven door op Hem te vertrouwen. Een en ander gaat wellicht niet ‘vanzelf’, maar oefening in gedrag is de uitdaging (dat dan ook weer gevoelens oproept, maar nu meestal pósitief!). Een echtgenoot is niet volmaakt en veranderen kunt u hèm niet, maar wel uw eigen houding in deze.

Citaat: "Ik krijg het idee dat als alles prima loopt er geen vuiltje aan de lucht is." Ja, maar dan is het ook allemaal een saaie boel waarbij liefde snel is uitgedoofd. Als echtelieden bent u elkaars ‘tegenover’ en bestaat de uitdaging eruit om élkaar te kennen en te accepteren. Níét veranderen. Tot zover over uw houding, maar nu de woorden van uw man: hoe komt het dat hij "nooit iets" (dat is wel héél véél, hoor!) goed kan doen in zijn eigen ogen? Praat daar -op een rustig moment- eens over, want ook dit soort uitspraken komt ergens vandaan. Vraag hem naar zijn behoeften, naar hoe híj "een rustige avond" ziet en vertel hem wat u bezighoudt.

Voor beiden mag ruimte zijn. Voor beiden móet ruimte zijn. En dat begint met te erkennen dat er dingen niet áltijd (en ook dat is héél véél!) vanzelf gaan. Iedere relatie heeft van die reflectiemomenten nodig, juist wanneer er soms toch een vuiltje aan de lucht is! Liefde is géven, er voor de ander zijn zodat de ander er ook voor jóu kan zijn!

Er valt nog wel meer over te zeggen, maar voor nu hebt u vast wel genoeg stof tot nadenken.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1503 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven