Kerkelijke pijn
J.W.N. van Dooijeweert | 9 reacties | 01-06-2023| 16:39
Vraag
Onlangs is er iets gebeurd dat voor mij de doorslag gaf om met de kerk te breken. Ik heb teveel negatieve ervaringen gezien, gehoord en vooral meegemaakt. Zelf kom ik uit een gezin waar seksueel misbruik plaats vond. Dit werd door de kerk ontkend. De dader werd het slachtoffer omdat werd beweerd dat het verhaal was verzonnen. Het maakt me intens boos en nog meer verdrietig om te lezen in het Reformatorisch Dagblad dat seksueel misbruik volop voorkomt maar dat het vooral wordt ontkend. Door dit alles stond in de puberteit mijn kerkelijke binding op losse schroeven. God hield me bij Zijn Kerk, mede door mijn huwelijk.
Op de werkvloer binnen een reformatorische setting heb ik collega’s meegemaakt die getuigden van genade en Gods liefde. Vervolgens liepen ze de kantjes er behoorlijk van af. Er werd er zelfs één ouderling, men had achting voor hem, maar ik wist een andere kant. De buitenkant was onberispelijk. In hun ogen was ik een afvallige; ik kleedde/kleed me niet zo degelijk zoals men dat wenste, of beter gezegd, eiste. Ik ontmoette een teamleider die kon liegen dat het gedrukt staat en ondertussen de planken van de personeelskamer bad. Ik liep vast in die reformatorische werkkring.
Om heel eerlijk te zijn, zijn mijn huidige onkerkelijke collega’s, oprechter in hun doen en laten. Betrouwbaar en collegiaal. Vrijdagavond heeft iemand uit onze kerk ons voor honderden euro’s opgelicht. Door leugen en bedrog. Om de euro’s zelf slaap ik geen seconde minder, maar het heeft de laatste draadjes waarmee ik verbonden ben/was aan de Ger. Gem. losgescheurd. Er wordt wel eens gezegd dat we iets van Gods heerlijkheid terugzien in Zijn kinderen. Om het heel kort door de bocht te zeggen: dan ben ik al 40 jaar lang de verkeerde mensen tegengekomen. Bij de kerk horen is voor mij ten diepste één brok van teleurstelling, frustratie en vooral heel diepe pijn van binnen. Die negatieve basis is in mijn puberteit gelegd.
Hoe kan dit worden omgebogen? Het liefst ga ik de wereld in om geen kerkelijke pijn meer te voelen...
Antwoord
Het is niet mogelijk om in enkele woorden of zelfs enkele zinnen een goed antwoord op deze vraag te geven. Het is tenslotte geen vraag meer die gesteld wordt, maar het is een besluit dat meegedeeld wordt. Misschien kan ik nog beter zeggen: een besluit dat al in een veel eerder stadium zo half-half genomen is, wordt door een onverwachte gebeurtenis nu uitgevoerd. Zie hiervoor de eerste alinea van deze vraagstelling. Er wordt niets gevraagd, alleen als een voldongen feit meegedeeld.
Deze eerste alinea is vol van nooit opgelost verdriet. De gedachten worden door een nooit opgelost probleem van links naar rechts en weer terug geworpen. Het is heel jammer, maar dan moet er beslist een moment komen dat een reactie niet meer te keren is. Er is langere tijd naar dit moment toegegroeid. Een keer moest dit moment onverbiddelijk komen. Het is geen noodlot dat toeslaat. Ook niet iets wat men een bepaalde persoon of bepaalde personen kan toeschrijven. De vraagsteller zegt zelf: “Onlangs is er iets gebeurd dat voor mij de doorslag gaf om met de kerk te breken. Ik heb te veel negatieve ervaringen gezien, gehoord en vooral meegemaakt”.
Het besluit was dus duidelijk al in gedachten gekomen door andere voorvallen in je jeugd. We moeten elkaar niets wijs maken: het gaat in veel gezinnen helemaal fout. Dieptreurig en uitzichtloos. Waarom? Omdat we niet echt leven met de Heere, omdat we de Heiland niet volgen.
Dat in je pubertijd daardoor je kerkelijke binding op losse schroeven kwam te staan kan ik heel goed begrijpen. Maar je had in de plaats daarvan moet zoeken naar de Heere. Dat is ook de oorzaak van je ervaringen op de reformatorische werkvloer. Het maakte je boos en verdrietig. Dat helpt niet. Alleen je toevlucht bij de Heere zoeken heeft waarde. En dat is nog zo. Boos worden en terecht wijzen helpt absoluut niet. Fijn dat je nu echte collega’s hebt gevonden. Maar ik denk dat ze ook nooit iets over de liefde van de Heere God zeggen?
Wat vrijdagavond gebeurd is kan natuurlijk van geen kanten door de beugel. Maar al bedank jij als lid van de kerk; er verandert niets. Je had beter even door kunnen praten en eventueel je kerk inschakelen. Ik begrijp je stap. Je bent machteloos tegen al die grote mensen. Maar toch!
Maar wat heeft die handelwijze van een broeder of zuster nu te maken met je verhouding tot de kerk? Hier ligt een stuk verantwoording die we allemaal hebben. Kain zei: Ben ik de hoeder van mijn broer? Moet ik voor mijn broeder zorgen. Nee toch!, zei Kain. Ja toch, zeg ik vandaag tegen je.
De laatste alinea: “Er wordt wel eens gezegd dat we iets van Gods heerlijkheid terugzien in Zijn kinderen.” Maar je bent niet de eerste die zoiets meemaakt. Ook niet de eerste die zegt dat hij of zij nog nooit goede christenen tegengekomen is. De duivel lacht als Gods kinderen vallen. Daarom probeert hij ze steeds weer in zijn netten te vangen. Daar begon hij al mee in het Paradijs met Adam en Eva. De eeuwen door heeft hij dat volgehouden. Maar eenmaal komt de dag dat hij zal vallen voor eeuwig, en allen die naar hem geluisterd hebben zullen dezelfde weg gaan.
Het liefst ga je de wereld in om maar geen pijn en verdriet meer te hebben. Wat jammer dat je er momenteel zo in staat! Er is meer, veel meer! Vertrouw je aan de Heere Jezus toe. Hij wil je vaste Anker zijn. In deze wereld is helaas zoveel dat ons pijn doet, dat ons versteld doet staan, dat we niet klein krijgen. En ook in de kerk is dat helaas zo. Maar de Heiland stelt nooit teleur. Vertrouw op Hem.
In de wereld kun je je pijn en verdriet weglachen... maar daarna? Alsof je je mond vol hebt met zandsteentjes. Als ik in jou plaats was zou ik toch nog niet weggaan maar iemand zoeken waarmee ik rustig kon praten, Die kan je misschien ook een beetje helpen om samen tegen wantoestanden in je gemeente te strijden (in liefde).
Het liefst zou ik zelf een gesprek met je hebben over deze problematiek. Als je het aan durft, Refoweb heeft mijn telefoonnummer. Bedenk één ding: verhuizen van kerk geeft een tijdelijke oplossing, maar het brengt je ook in een soort draaikolk. Ook in de andere kerk vind je dingen die niet kloppen met Gods Woord. Zij die het bij Jezus zochten en vonden, hadden daarna rust.
Denk maar na over mijn voorstel om een keer in gesprek te gaan. Niet om je over te halen, niet om je te dwingen, maar om je te helpen helemaal jezelf te zijn in deze belangrijke zaak.
Hartelijke groeten en Gods zegen en wijsheid toegewenst,
Evangelist Jan van Dooijeweert
Dit artikel is beantwoord door
J.W.N. van Dooijeweert
- Geboortedatum:23-01-1938
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je kan niet aannemen dat zulke vreselijke dingen in de kerk gebeuren, maar het is wel de realiteit. En als een kerkgemeente echt rot en ongezond is dan moet je daar weg, ook om je geloof geen schade aan te doen (wat eigenlijk al is gebeurd). Wellicht zul je eerst nog andere stappen moeten zetten voordat het zover is en ik hoop ook dat je in contact komt via hier en/of elders om verder te komen.
Daarmee is alles niet ineens opgelost, want je neemt de pijn en verdriet mee. Maar hopelijk is er dan wel ruimte om te herstellen en tot rust te komen. Zo nodig in een nieuwe gemeente waar je wel blijmoedig kan geloven.
Wat een heftige vraag stel je. Een vraag die ik af en toe ook stel in mezelf, terwijl ik nog niet eens zo'n heftige situatie als jij hebt meegemaakt. Dus ik wil even zeggen dat ik je vraag heel goed begrijp. De afgelopen weken heb ik er zelf ook over nagedacht vanwege een bepaalde situatie.
Dan denk ik: de conclusie trekken om met de kerk te breken: dat is echt een verzoeking van de duivel. God veroordeeld het ook radicaal als mensen in naam christen zijn, maar hun gedrag het tegendeel laat zien. Kijk maar naar Gods oordelen in het Oude Testament, maar ook de woorden die Christus spreek tegen de farizeeën. Of de brief aan Jacobus bijvoorbeeld. Dus ik denk dat je moet uitkijken om God gelijktijdig af te schrijven met christenen die zich niet gedragen zoals van een christen verwacht wordt. God wijst dat zelf ook af. (Tegelijkertijd blijft het moeilijk en onbegrijpelijk).
Wat de dominee schrijft over niet christelijke collega's 'maar ik denk dat ze ook nooit iets over de liefde van de Heere God zeggen?' zou ik graag ook even op in willen gaan. Ik ben niet de vragensteller, maar leef ook midden tussen niet christelijke, fijne collega's. En ja, soms laten juist zij iets zien over de liefde van God. Een niet-christelijke collega zei eens tegen mij in een moeilijke situatie: 'er wordt voor je gezorgd he'. Heel bijzonder en beschamend om daar door een niet-christen op gewezen te worden. En wie weet hoe je hierin tot zegen kan zijn als JIJ af en toe iets mag delen over Gods liefde. Zoals toen we recent met z'n allen een prachtige driedubbele regenboog zagen en ik iets mocht vertellen over de christelijke betekenis van de regenboog. Een collega zei: 'wat zal een driedubbele dan wel niet betekenen'. God kan soms heel bijzonder werken op plekken waar je het niet verwacht. En zo mag je misschien ook juist tot een zegen zijn. Eersten de laatsten en laatsten de eersten...
Wat zomaar in mijn gedachten komt is: het liefst ga je de wereld in...je breekt met de kerk (feitelijk met God?) vanwege mensen? Maar luister eens... ]
Mensen zijn niet te vertrouwen, niet IN en niet BUITEN de kerk. Door God de rug toe te keren vanwege het gedrag van mensen is het kind weggooien met het badwater. Verwacht van niemand iets dan van God alleen. Leg al je verdriet in Zijn handen. Kijk niet naar beneden maar hef je hoofd op naar God vanwaar je hulp komen zal. Er is maar één Heelmeester. Hij helpt op Zijn tijd en op Zijn wijze maar wie werkelijk op Hem vertrouwd, en zichzelf aan hem toevertrouwd, echt... je kunt niet beter af zijn! Uit ervaring weet ik dat situaties hetzelfde kunnen blijven als ze waren maar dat de angel eruit is. Dat wens ik je van harte toe!
Ik bid voor je. Liefs
Ik ga liefst niet om met slechterikken, maar laat me bemoedigen door hen die Christus liefhebben. ( en ook hen bemoedigen). Wie Mijn Woord bewaard...
Zoeken maar. Ze zijn er echt. Dat is de echte kerk.
Sterkte!
Maar toch één opmerking over die reformatorische werkkring: Helaas heb ook ik behoorlijk negatieve ervaringen met reformatorische bedrijven, maar aan de andere kant ook heel positieve.
Ik heb inmiddels geleerd dat bedrijven die het refo-zijn als verkoopargument zien (en het ons-kent-ons gehalte van de refozuil als marketingtool zien) vaak onbetrouwbaar zijn, maar bij bedrijven waar het een toevallige samenloop van omstandigheden is dat het ter sprake komt heb ik dan weer juist positieve ervaringen.
Het zoeken van een werkkring buiten de refo-zuil is nooit verkeerd. Het geeft je de mogelijkheid buiten je eigen zuil te kijken, en anderen iets van je levensstijl te laten zien.
Het is zeer onrechtvaardig wat jou is aangedaan.
Ten eerste het seksueel misbruik, daarna de ontkenning daarvan in jouw kerk waarbij de dader wel werd geloofd. Jouw boosheid is dan ook zeer terecht.
Boosheid is een emotie als gevolg van aangedaan onrecht.
Als de boosheid niet juist wordt "gebruikt" namelijk om iets aan het jouw aangedane onrecht te doen, dan wordt het allemaal erger.
Omdat je met onverwerkte pijn blijft rondlopen, ga je overal onrecht zien:
Op de werkvloer (reformatorisch) zag je collega's de kantjes eraf lopen, een teamleider twee kanten hebben, een ouderling die niet zuiver was, volgens jou.
Je hebt ontdekt dat iemand de kerk heeft opgelicht, financieel gezien.
Ja ik snap dat binnen de kerk een teleurstelling nog veel harder kan binnenkomen dan buiten de kerk. Juist omdat je het van kerkmensen zóu mogen verwachten.
Je geeft zelf het juiste zicht op jouw problematiek: "Die negatieve basis is in mijn puberteit gelegd." Daar ligt je werkelijke probleem dat je hebt aan te pakken.
Wat je feitelijk doet is voortdurend jouw pijn projecteren op anderen zodat je kunt zeggen: Zie je wel, daar heb je er weer een ....
die niet te vertrouwen is
waar ik niks aan heb.
Je zoekt voortdurend bij anderen wat je in de puberteit hebt gemist.
In het contextueel pastoraat spreekt men van het kleine gekwetste kind dat bij anderen zoekt wat zijn/haar vader/moeder niet kon geven.
Mijn advies is wat ds vanDooijeweert ook aanraadt, om er met iemand over te gaan praten.
Wat je nodig hebt is iemand die je kunt vertrouwen en die jou door je pijn heen kan helpen.
Een trauma-therapeut bijvoorbeeld. Een therapeut die bekend is met seksueel misbruik.
En dan wel iemand die de Heere kent en weet wat Zijn onvoorwaardelijke liefde kan uitwerken.
Als je het aandurft om door de pijn heen te gaan met God en iemand die je vertrouwt, dan beloof ik je een geheel ander leven. Je zult je vrij en geliefd voelen, je zult compassie gaan voelen voor de geformeerden die net als jij en ik gewoon mensen zijn en fouten maken.
Zet de stap en zoek hulp alsjeblieft.
