Werktijden van man niet handig

We zijn een jong gezin en gezegend met twee kinderen. Mijn man heeft altijd onregelmatig gewerkt. Sinds twee jaar heeft hij een andere baan waarvoor hij vier a vijf avonden in de week weg is. Hij vindt het fijn werk en heeft het er goed naar zijn zin. Nu vind ik het op mijn beurt eigenlijk helemaal niet fijn. ‘s Morgens slaapt hij uit en tegen de tijd dat de oudste op school is komt hij er uit, net het moment waarop ik m’n dagelijkse huishoudelijk werk e.d. wil starten.

Natuurlijk kunnen we overleggen en daar worden we al wat beter in. Maar handig vind ik het niet. Daarnaast wordt het aan het einde van de middag pittiger: de kinderen zijn moe en maken ruzie, drama met eten en naar bed gaan verloopt ook vaak moeizaam. En juist dan is hij er niet. Iedere keer zie ik er weer tegenop. Kijk, dat eerste punt is nog niet zo erg, we komen er wel. Alleen die avonden vind ik echt pittig.

Als ik dit aangeef, krijg ik als antwoord: het is niet anders, ik moet ook werken. Dat klopt, maar handig voor ons gezin is het niet. En het is ook niet zo dat in zijn werk het niet anders kan. Het zal al een hoop schelen als het er twee of drie avonden worden. Daarnaast komen we zo ook weinig tot een fatsoenlijk gesprek. Overdag zijn de kinderen thuis en in de avond slaap ik vaak al als hij thuis komt.

Wat moet ik hier mee? Bij tijden lukt het best goed. En denk ik: waar doe je moeilijk over. Terwijl ik op andere tijden echt hiervan baal.

Beste mevrouw,

“Het is niet anders, ik moet ook werken” zegt uw echtgenoot. “Dat klopt”, lees ik vervolgens. Nou, het klopt níét, of in ieder geval niet zomaar! Iets verder in uw brief lees ik dan ook dat de werktijden van uw man best anders geregeld zouden kunnen worden. Waar een wil is, is meestal wel een weg te vinden! Daarom lees ik iets anders: namelijk dat uw probleem niet over werk en inkomen gaat maar over de verhoudingen binnen uw huwelijk. Natuurlijk zal er brood op de plank moeten komen, maar over hóé je dat doet kun je afspraken maken. Samen, wel te verstaan. Het is niet zo, dat uw echtgenoot alleen beslist, toch?

Daarnaast is er een huishouden: ook daar is een taakverdeling mogelijk door het maken van afspraken. En dan is er zoiets als een gezinsleven: onbetaalbaar en van essentieel belang! Ik lees, dat u zich gezégend weet. Dat geldt voor u beiden, neem ik aan! Die zegen geeft evenwel ook verantwoordelijkheden en ópdrachten: u bent niet meer alleen! Kinderen hebben een vader en een moeder nodig, die hen aandacht geven, voorleven, opvoeden. Hiermee heb ik u in het kort drie gesprekspunten gegeven waarover u met uw man zult moeten gaan praten.

Misschien gooi ik een knuppel in het hoenderhok... dat zou kunnen. We komen er wel, las ik, maar niet als u doorgaat zoals de laatste twee jaar. Verandering, dus. Na bewustwording. Het is in het belang van uw beider kinderen om toch eens aan de keukentafel te gaan zitten voor een goed gesprek. En dan niet alléén in het belang van de kinderen, maar ook in dat van jullie beiden: een huwelijksrelatie heb je sámen, waarin je elkaar liefde en geborgenheid geeft. En ín het geven ontvang je van elkaar (namelijk liefde). Wanneer het zo wordt dat de een ‘geeft’ terwijl de ander ‘neemt’ is er iets grondig mis! Dan zijn de verhoudingen scheef aan het groeien. Dat vraagt om herstel, vóór het te laat is.

Nu schrijft u ook, dat het soms goed gaat die lange avonden alleen, maar daarmee verandert er nog niets. Een soort van berusting kan een hele poos goed gaan, tot op een ogenblik dat de maat vol en dat was denk ik toen u uw brief schreef. Neem dit dus serieus en praat met elkaar. Thuis of tijdens een wandeling. In ieder geval op een rustig moment. Uw brief, met mijn reactie, laten lezen kan al een goede ‘openingszet’ worden.
  
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1501 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven