Vriend nog niet toe aan trouwen

Lastig hoor! Ik snap je gevoel heel goed. Naast de goede tips van mevrouw Rots, zou ik je vriend wel eens willen vragen waarom hij twee jaar niet lang genoeg vindt. Wat wil hij in de komende jaren nog verder te weten komen? Natuurlijk moet je iemand niet ergens toe dwingen als hij er niet aan toe is, maar hij hoeft jou toch ook niet langer te laten wachten dan nodig is (zonder dat je echt weet waar je aan toe bent)? Als hij zeker weet dat jij de ware bent maar zich toch niet durft te binden, is dat misschien iets waar hij zelf aan moet gaan werken. Anders houdt hij je in feite aan het lijntje. Dat is ook niet fair.
Misschien kun je samen een voorbereidingscursus voor het huwelijk doen om elkaar beter te leren kennen en begrijpen en zo ook samen naar het huwelijk toe te groeien. Wie weet kom je er dan ook achter wat hem belemmert, en kun je op een laagdrempelige manier met een cursusleider of met andere stellen bespreken waar jullie tegenaan lopen.
Als hij dat niet ziet zitten is een boek over het huwelijk lezen en samen bespreken ook mooi. Op die manier kun je wel samen over het huwelijk praten en dromen, zonder dat het direct over een datum hoeft te gaan.

Een relatie/verkering is geen doel op zich, maar een onderzoekstraject of jullie een gezamenlijke toekomst hebben. Liggen jullie verder wel op dezelfde lijn wat betreft die gezamenlijk toekomst (normen en waarden, kinderen)? Hoe gaat hij om met jouw wensen, luistert hij er wel naar of stelt hij het eenzijdig uit en hoopt dat jij er niet over begint?

Hoeveel tijd heb jij ervoor over om te wachten tot hij er wel aan toe is? Tijd is kostbaar, eenmaal uitgegeven kun je het nooit meer terugverdienen.

Een mooi boek over het christelijke huwelijk is "He winst, she wins" van de schrijver W.F. Harley. Een leuk boek van zijn hand over christelijk daten van zijn hand is "Buyers, renters and freeloaders", daarin trekt hij de parallel of de insteek van de relatie overeenkomt met een kopersmentaliteit (kijk je naar de staat van het dak over 30 jaar), of heb te te maken met een huurder (je betaalt per maand) of flierefluiter (je kijkt elke dag of het nog leuk is met je verkering).

Dingen om over na te denken.

Mooie reacties hierboven. Kunnen jullie niet gewoon al een datum plannen? Als hij over een jaar wil trouwen misschien, kun je al vast dingen gaan regelen. Als hij echt pas over twee jaar wil trouwen kun je ook alvast met elkaar een datum prikken. Verder zou je wel kunnen kijken naar een huis. Zeker een klushuis kost tijd om te klussen. En huizenjacht is ook leerzaam. Daar kun je dan weer met elkaar over praten.

Ik denk dat het domste dat je doen kunt, is je vriend te dwingen om toch een datum te kiezen, ook al is het voor over één of twee jaar. Het laat zien dat je hem niet serieus neemt in dat hij aangeeft daar nog niet aan toe te zijn.
Dat 'hij op dit moment zeker van jou is', wil nog niet zeggen dat hij ervan overtuigd is dat hij van andersom ook overtuigd is, of overtuigd dat jullie ook op de lange termijn bij elkaar passen.

Het ligt er natuurlijk ook aan hoe intensief jullie verkering is. Maar als hij nog niet overtuigd is dat jullie ook voor de lange termijn voldoende bij elkaar passen, is het goed om zulke belangrijke beslissingen niet overhaast te nemen op het gevoel van een ander. Misschien vindt hij wel dat jullie elkaar nog te weinig in verschillende omstandigheden hebben meegemaakt. Dat jullie onvoldoende weten hoe de ander is en doet, niet alleen als alles goed gaat, maar ook bij boosheid, verdriet, teleurstelling, moeilijkheden.
En als jij zo graag bij hem bent en met hem wil trouwen, zou ik ervoor passen om door de drammen. Er gaan nog wel meer situaties komen waarin je iets heel graag zou willen, of waarin jullie van mening verschillen. Hij leert nu kennen hoe je met dat soort situaties omgaat en als je steeds blijft praten (in zijn ogen: zeuren) over iets wat hij nog net te vroeg vindt, dan wordt het al snel minder gezellig en verwacht hij dat het de rest van zijn leven zo zal gaan als hij met je trouwt.
Beheers jezelf en zeg of vraag het komende halfjaar niets over trouwen. (Wel natuurlijk in de trant van 'als we kinderen krijgen' of 'als we getrouwd zijn', maar niet over de bruiloft, een huis, een datum.) En als je het nodig hebt om je gevoelens en ideeen te uiten, schrijf dan. Focus je op je vriend inplaats van op een bruilof of huis. En bedenk dat de man van je leven het waard is om een jaartje op te wachten. Laat hem zelf beslissen dat hij toe is aan trouwen, aan altijd bij jou zijn. Geef hem de kans jou te verrassen met een aanzoek. Laat hem en anderen, ook al vóór het huwelijk, merken dat je hem respecteert. Laat hem niet afgaan voor zijn vrienden en familie door hem te vangen in een huwelijk waar hij eigenlijk nog niet achter staat. Uiteindelijk worden jullie daar allebei ongelukkig van. Bid samen, elke dag dat jullie elkaar zien. Ook voor Gods leiding in jullie relatie.

Op deze leeftijd is het logisch om aan trouwen te denken, zeker als er ook een kinder wens is. Maar jullie zijn net bijna 2 jaartjes samen! Ik kan het mij heel goed voorstellen dat je vriend er nog niet aan toe is om te trouwen, ondanks dat hij al 30 is. Een man neemt best een risico om te trouwen en voor een man hangt trouwen vaak ook samen met de stappen die hierbij horen, samen wonen en indien gewenst kinderen krijgen. Dit zijn allemaal dingen die ook geld kosten en mogelijk wilt hij hier langer voor sparen om jou te kunnen geven wat je wilt.

Het slechtste wat je kunt doen is het er vaak over hebben met hem. Je kan best een keer een gesprek met hem aan gaan over hoe hij jullie toekomst ziet (waar willen jullie wonen, willen jullie kinderen en hoeveel, huisdieren etc) om zo samen tot een lijn te komen. Maar ga hem niet onder druk zetten door het continu erover te hebben, dit zal alleen maar het tegenovergestelde resultaat opleveren (en dit weet ik uit ervaring).

Persoonlijk vind ik een relatie van nog geen 2 jaar wel erg pril om al aan trouwen te gaan denken. Het is een gelofte die je maakt voor je hele leven, dat is niet iets om te haasten. 3-4 jaar zou ik hier zelf heel mooi voor vinden.
Mijn man en ik waren zelf al 7 jaar samen toen wij gingen trouwen, maar ik was ook nog maar 18 aan het begin van de relatie en op mijn 22ste al trouwen vond ik zelf nog wel wat vroeg.

Ik zou vooral eens uitzoeken wat hij voor zich ziet in de toekomst (maar hou het algemeen en niet guwelijk gericht). Wellicht komt er iets naar boven waar jij zelf nog niet bij hebt stil gestaan waardoor gewoon nog even geduld hebben niet zo gek blijkt te zijn.

"En als jij zo graag bij hem bent en met hem wil trouwen, zou ik ervoor passen om door de drammen. Er gaan nog wel meer situaties komen waarin je iets heel graag zou willen, of waarin jullie van mening verschillen. Hij leert nu kennen hoe je met dat soort situaties omgaat en als je steeds blijft praten (in zijn ogen: zeuren) over iets wat hij nog net te vroeg vindt, dan wordt het al snel minder gezellig en verwacht hij dat het de rest van zijn leven zo zal gaan als hij met je trouwt."

Een goede relatie en later een goed huwelijk kenmerkt zich niet door weinig problemen, maar hoe je die problemen oplost. Als ze problemen bespreken met als doel een oplossing te zoeken die goed is voor hem en haar allebei, dan bouwen ze op de lange duur aan een goede relatie/goed huwelijk.

Als een probleem wordt genegeerd (of erger, afgedaan als zeuren), wordt het probleem niet opgelost. Juist in de verkeringstijd leer je door het samen oplossen van problemen of jullie goed bij elkaar passen. En als je partner ergens mee zit, geef je om zijn/haar gevoelens en zoek je een oplossing die voor jullie allebei werkt.

Het advies om om je mond te houden, zodat het gezellig blijft, is op de lange termijn geen goed idee. Zo blijven problemen zich onopgelost opstapelen. Pas dan wordt het echt ongezellig.

En als reactie op Leonie, we weten de geschiedenis van briefschrijfster en haar vriend niet, maar 26 is een heel andere leeftijd dan 18. Op die leeftijd heb je meer zelfkennis en weet je beter aan welke toekomst je samen wilt werken. Het niet (meestal) niet de eerste verkering, veel fouten heb al een keer gemaakt. 2 jaar (als je tijd goed aan elkaar besteed) is een periode waarin je elkaar goed genoeg kunt leren kennen om te weten of je een gezamenlijke toekomst hebt.
Als haar vriend pas over 2 jaar wil trouwen, wordt ze niet voor haar 29ste moeder. Dit zijn haar beste jaren.

Wij kunnen niet voor de briefschrijfster en haar vriend bepalen hoe lang de verkering moet duren. Zeker als je samen meerdere kinderen wilt is het voor een vrouw verstandig om haar tijd niet achteloos voorbij te laten gaan. Een goed gezamenlijk besluit gaat niet ten koste van de ander. Dit is een lastige situatie, maar als het lukt om dit probleem samen goed aan te pakken, versterkt dat de band en vergroot het de kans op een gelukkig huwelijk in de toekomst.

Vraagstelster schrijft zelf: "Ik merk dat ik er ook continu over wil vragen of praten, maar dat wordt op den duur ook vervelend natuurlijk."
Dat is niet meer samen praten om tot een oplossing te komen. Als hij trouwen nog te vroeg vindt, vindt hij het te vroeg. We kennen ook zíjn levensverhaal niet. En juist ook als je al 30 bent ken je waarschijnlijk wel de voorbeelden van mensen die te snel in het huwelijksbootje zijn gestapt.
Ik zeg ook nergens vraagstelster gek is dat zij wel al graag wil trouwen. Ik begrijp haar heel goed. Maar het gaat er niet om wie wij vinden dat het meest logisch denkt of voelt, of wie wij gelijk geven. Vraagstelster en haar vriend staan op dit moment verschillend in hun relatie en het is precies wat je zegt, ze moeten komen tot een oplossing die voor BEIDEN bevredigend is. En als zij harder loopt dan haar vriend, is de oplossing dus niet dat zij alle dagen hem dwingt te praten over hun huwelijk, want die oplossing werkt niet voor hèm. En ze neemt het risico dat hij zich steeds meer aan haar gaat ergeren. Dat je elkaar de ruimte geeft om iets anders te ervaren en daarin de ander respecteert, houdt ook in dat zij hem de ruimte moet geven. Er is toch in een verkering heel wat meer te bepraten dan alleen het toewerken naar het huwelijk. Anders zijn ze na de bruiloft ook uitgepraat.
Een half jaar is een periode waarin je elkaar echt beter leert kennen. En als hij er zelf nog niet over begint, kunnen ze over een half jaar kijken hoe ze er dan in staan. Veel mensen die wel getrouwd zijn zullen zich herkennen in de vriend die het, na minder dan twee jaar een relatie, nog te vroeg vind om te trouwen. Hij houdt tenslotte de boot niet helemaal af, hij zegt over 1 of 2 jaar.
Ik ben overigens van mening dat een kinderwens (of angst om alleen te blijven), hoe sterk ook, nooit een goede reden is om dan toch maar vast te trouwen ook al voelt de man zich er nog niet helemaal goed bij.

Elk karakter is anders. Geef elkaar de ruimte. Hij maakt het toch niet uit? Hij wil graag met je samenzijn blijkbaar. Maar samen settelen is heel groots. Een man gaat daar ook anders mee om dan een vrouw. Misschien zit hij er wel mee hoeveel het gaat kosten allemaal.

Het er veel over willen praten is vrouw eigen denk ik. Bespreek al die dingen die je leuk lijken aan een bruiloft bijv ook met vriendinnen of je zus bijv, die vinden dat waarschijnlijk leuker. Ga zelf al wel vast kijken hoe je eea zou willen, ook qua huis.

Bedenk dat als je samen oud mag worden, wat dat ene jaar (of 2) wachten op trouwen nog uitmaakt.

En bot gezegd, misschien krijg je wel geen kinderen (als je daarom snel zou willen trouwen). Het is naar mijn ervaring belangrijker wie jullie zijn als man en vrouw. Wat kun je nog ontwikkelen als karakter. Hoe kun je God dienen samen?

Hoe ga je het samen rooien? Door dik en dun. Kun jij er ook voor hem zijn, ook in slechte tijden? Dat zijn dagen dat je helemaal niet aan je mooie bruiloft denkt en een mooi huis niks voor je kan betekenen.

En vraag eens wat hij wil? Wil hij wel het uitgestippelde leven wat jij in je hoofd hebt? Of wil hij liever samen gaan rondreizen, een bedrijf beginnen etc.

Laat je hem merken dat het om hém gaat, of om alles wat door hem krijgt.