Vraag
Ik ben vreemdgegaan. Ik heb enorm veel spijt en mijn zonden aan God beleden. Mijn man weet het niet en dat wil ik graag zo houden omdat het een verborgen zonde is en er verder geen mensen van op de hoogte zijn. Kan en mag ik aan het avondmaal, of moet ik het aan mijn man vertellen om deel te kunnen nemen?
Antwoord
Er is zonde in je leven gekomen en je hebt vragen over hoe je er nu mee verder moet. Als er maar geen avondmaal aan zat te komen, zou je het wel weten. Je houdt het vreemdgaan stil. Maar je vraagt je af of je, om aan het avondmaal te kunnen gaan, het misschien toch eerst aan je man moet vertellen. Ten diepste worstel je denkelijk met de vraag of het wel echt vlak kan liggen tussen God en jezelf als je je man niet verteld hebt over je vreemdgaan en hij je niet ook vergeven heeft.
Je legt hier naar mijn inzicht een zaak op tafel die voor heel veel avondmaalgangers best een reële vraag is. Want met jou hebben er heel wat anderen zonden op hun geweten die ze voor God beleden hebben, waarvan hun naasten niet weten, maar die toch ook impact hebben op intermenselijke relaties. Ik denk aan degenen die worstelen met verslavingen op allerlei gebied, van porno tot drank, van roddelen tot love-chatboxen. Ze hebben ze niet beleden aan hun echtgenoot, of familielid. Of moeten ze die wel belijden?
Ik zou allereerst tegen jou, mezelf en andere van zulke mensen willen zeggen: Zonden belijden tegenover God is onmisbaar (Psalm 32). Maar gebeurt het oprecht, dan zijn de offeranden die bij God gelden: een gebroken hart en een verslagen geest. En het is zaak om met je hele hebben en houden de toevlucht nemen tot het offer van Christus. En God is je genadig. En verder moet je zonden belijden en vergeving vragen aan belanghebbenden onder de mensen. Hoe je het ook wendt of keert is je man inderdaad belanghebbende bij de zonde van je vreemdgaan. Dat voel je zelf ook wel aan. Of God dat van je vraagt? Dat mag je zelf met God uitmaken.
Maar er is misschien nog wel een andere nodige vraag naast de vraag of je man van je vreemdgaan moet weten. En dat is de vraag: wat betekent het voor jouzelf en je staan in je huwelijk als je dit niet aan je man vertelt? Jij bent zogezegd de vrouw die er ‘alleen van weet’. Maar je wéét het wel! Je bent en blijft van binnen ‘degene die vreemdgegaan is’. Kun je jezelf dan oprecht en van harte aan je man geven? Ben jij er dan echt en oprecht voor je man? Vertrouw je hem in zijn liefde tot jou? Of denk je misschien: als hij ervan zou weten, zou ik bij hem afgedaan hebben? Ik denk dat je jezelf en je huwelijk een zware belasting oplegt als je met het vreemdgaan in je verleden verder wilt, zonder het open te leggen.
Als je een goed huwelijk hebt, zal het niet minder goed hoeven worden wanneer je dit eerlijk vertelt. Ik zou denken dat jullie er samen sterker uit kunnen komen en dat je liefde verdiept wordt.
Als jullie huwelijk niet zo goed zou zijn, zou het kunnen dat het vertellen van wat je gedaan hebt, een crisis oplevert die je samen niet doorstaat. Je vreemdgaan belijden aan je man is dan misschien (op dit moment) een brug te ver. Maar dan zou het wel wijs zijn om te erkennen dat jullie huwelijk verbetering nodig heeft en zou huwelijkstherapie aan te bevelen zijn.
Hoe dan ook, je zoekt op een eerlijke manier, die voor God bestaan kan, de verdere toekomst in te gaan. Daarmee ben je te feliciteren. God zal je zeker ook met genade en Zijn leiding nabij willen zijn. Je zult echter wel merken dat zonden snel begaan kunnen worden, maar dat ze niet zo snel gerepareerd kunnen worden.
Ik stel me voor dat je de volgende keer des te behoeftiger en ootmoediger aan het avondmaal zult deelnemen. Dan kun je des te meer ervaren dat Gods genade ons genoeg is (2 Kor. 12:9).
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
