Over gevoelens van anderen heenwalsen
C. M. Chr. Rots - de Weger | 1 reactie | 21-04-2020| 09:58
Vraag
Ik (man) ben heel rationeel ingesteld. Ik geloof niet dat ik autisme heb, hoewel ik er wel trekjes van zal hebben. Mijn manier van denken lijkt behoorlijk autistisch, maar ik kan wel met iedereen een praatje maken. Empathie is nooit mijn sterkste kant geweest, hoewel ik daar grote stappen in heb gemaakt doordat ik de afgelopen jaren met veel verschillende mensen ben omgegaan. Vroeger dacht ik dat iedereen wel ongeveer zoals ik was, maar dat blijkt totaal niet zo te zijn. Maar goed ook. Ik kan het wel waarderen dat mensen verschillend zijn van mij.
Toch blijft het me elke keer weer verbazen. Ik snap niet dat iedereen de hele dag zo lief tegen elkaar doet en dat mensen bij het minste of geringste al gekwetst zijn. Ik ben heel streng voor mezelf, maar dat voelt totaal niet zo. Het probleem is dat ik dat onbewust ook van anderen verlang. Ik moet er echt heel veel moeite voor doen om niet over gevoelens van anderen heen te walsen. Toch zijn veel dingen in mijn ogen feiten, maar niet sociaal wenselijk om te zeggen. Vind ik lastig, want sociaal wenselijk telt bij mij niet zoveel, maar feiten wel.
Ik vraag me af of u tips heeft voor mij om hiermee om te gaan. Wat zijn voor mij valkuilen? Hoe kan daar op een verstandige manier mee omgaan?
Nog een ander nieuwsgierig vraagje: wat vinden de dames van mannen zoals ik?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Zal ik met de laatste vraag beginnen, die u uit nieuwsgierigheid stelt? Wat vindt deze dame... ik kan slechts voor mijzelf spreken, dus het blijft bij ‘enkelvoud’. Nu wilt u waarschijnlijk vanalles horen, maar helaas kèn ik u niet. Niet meer dan de woorden die u schrijft. En daarin lees ik dat u rationeel ingesteld bent. Oké, dat zijn meer mensen dus zegt nog niet zoveel. Dat u zich in de loop van de tijd met meer empathie bent gaan opstellen naar anderen vind ik een interessant gegeven. Of daar een graadmeter in is weet ik niet, maar u bent bang voor valkuilen en vraagt om raad.
Dóórgaan op de ingeslagen weg, lijkt me het meest praktisch en prettig voor de mensen die u ontmoet. Dat u zich bewùst bent van ‘overrulen’ kunt u dan meteen bespreekbaar maken en vragen om feedback aan de gesprekspartner. Realiseert u zich daarbij dat ‘feiten’ niet altijd zomaar gezegd kunnen worden. Want ook wat meestal als feit wordt benoemd is een interpretatie en heeft te maken met het eigen wereld- cq. mensbeeld dat de ‘feitenkenner’ hanteert. Ofwel: meestal zijn de dingen niet wetenschappelijk onderbouwd.
En wat sociaalwenselijkheid betreft: dat hangt vooral af van de interpretatie van uw gesprekspartner. Mag ik dat duidelijk maken met een simpel en zeer persoonlijk voorbeeld: afgelopen tijd kreeg ik zowel post, bloemen en “ik snap het goed, hoor, u als kwetsbare oudere.” Natuurlijk was het goed bedoeld en kan ik dit soort gebaren zeer zeker waarderen, maar het bevestigt ook meteen mijn leeftijd met daarbij het vooroordeel dat je als 73-jarige zowel oud als kwetsbaar bent. Feiten dus, zeker. Maar wil ik dit horen en is het vooral in de ogen van ànderen zo dat mijn geboortejaar bepalend is voor wie ik ben of vooral volgens de gangbare interpretatie zou moeten zijn? Vraagt u zich dus steeds weer af bij ‘feit’ en ‘fictie’ wat de ander zou willen horen. En dat kan heel goed zonder feiten te verdraaien of te ontkennen. Bedenk maar, dat niet alles gezegd hoeft te worden! Oefening baart kunst, dus juist dáárvan kunt u leren. En zolang ú zich lerend blijft opstellen hebt u in ieder geval míjn sympathie!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als het niet genetisch is, dan heeft het vaak met de jeugdtijd te maken. Was de opvoeding strict waaraan je je veel moest aanpassen, of was er genoeg vrijheid om jezelf te kunnen zijn? Was het een goede veilige sfeer, of waren er vaak zorgen? Zijn er vervelende situaties geweest zoals gepest/onderdrukt worden? Door zulke situaties veranderen mensen, Dat hoeft niet door iedereen ervaren te worden als een probleem, maar kan wel degelijk invloed hebben in de persoonlijke ontwikkeling naar volwassenheid.
Het belangrijkste is dat het gedrag geen hinder geeft voor jezelf en anderen. Als dit wel het geval is, kan een beetje hulpverlening of een paar goede gesprekken soms al wonderen doen.
