Vergeving voor ex-satanist

Graag zou ik aan u de volgende kwestie voorleggen. Na een atheïstische opvoeding met wat occulte invloeden, ben ik in mijn pubertijd eerst wicca en later satanist geweest. Vanaf mijn 18e ben ik daar niet meer heel actief mee bezig geweest, hoewel het op de achtergrond wel sluimerde. Een jaar of vier geleden ben ik tot geloof gekomen. Dat gaf in het begin aardig wat geestelijke strijd. In de loop der jaren werd mijn geloof steeds sterker en dacht ik dat ik mijn verleden achter me had gelaten en dat mijn toekomst zeker was bij God. Maar mede door een openhartig gesprek met onze nieuwe predikant, besefte ik dat dat toch niet echt zo was. Ik ben al die jaren een soort romantische associatie bij satan blijven houden. Als ik over hem praatte, kwam eerder het beeld bij me op van een duistere, verleidelijke minnaar dan van een smerige vijand. Hoewel ik me er al jaren tegen verzette, bleef er een stukje in mij toch naar satan verlangen. Hierdoor voelde ik me een soort indringer in de kudde van Jezus Christus, een besmeurd schaap. En ik kreeg het gevoel dat satan mij bespotte en zei: “Je kunt wel braaf het christenmeisje uithangen, maar diep van binnen weten we allebei dat je van mij bent en blijft. Je hebt je immers destijds uit vrije wil aan mij gegeven.”

Ik sprak met de predikant over de optie van bevrijdingspastoraat (daar zouden we later nog eens op terugkomen) en was daar in eerste instantie erg enthousiast over. Het voelde als een opluchting dat er misschien bevrijding mogelijk zou zijn. Maar al heel kort daarna kwam er een soort tegenreactie, waarbij ik sterke weerstand voelde tegen 'die hele poppenkast' en het gevoel kreeg dat zowel dat gedoe met satan als het christelijk geloof een zelfverzonnen sprookje was. Ik bagatelliseerde alles en God voelde heel ver weg. Maar ik bleef koppig bidden, naar de kerk gaan en in de Bijbel lezen. Inmiddels is ook dat weer veranderd: ik ervaar het geloof weer als een sterke realiteit (hoewel de neiging om alles maar gewoon we te redeneren nog steeds op de loer ligt). Maar kortgeleden luisterde ik in de kerk naar een preek over hoe Christus tijdens de apocalyps Zijn volgelingen zal redden en toen besefte ik ineens: daar hoor ik niet bij. Ik ben God dankbaar voor al het goede in mijn leven (ik heb een prachtig leven met een geweldige echtgenoot en ons eerste kindje op komst), voor elke dag die Hij mij geeft, voor de grote gunst om Hem te mogen leren kennen tijdens dit leven en voor Zijn genadevolle vergeving, ook al geldt die dan waarschijnlijk niet voor mij.

Ik heb de laatste tijd in het Oude Testament zoveel gelezen over God die het kwaad in de kiem smoort, het met wortel en al uitroeit. Als er één kwaad is dat met wortel en al uitgeroeid moet worden, dan is het toch wel satanisme? Natuurlijk, door de komst van Jezus zijn onze zonden vergeven. Maar geldt dat wel voor deze ene zonde? De vergeving van de zonden is toch van toepassing op christenen? En als je jezelf eerst aan satan hebt gegeven, kun je jezelf dan wel aan God geven? Je kunt jezelf toch immers niet twee keer weggeven? Satan geeft wat hij gekregen heeft zomaar terug... Dus dat zou betekenen dat de vergeving van de zonden niet van toepassing is op (voormalig) satanisten.

Ik weet dat ik echt niet de enige ben die tot geloof is gekomen vanuit een satanistische achtergrond en dat er mooie verhalen zijn van mensen die oprecht geloven dat ze Gods genade hebben gevonden. Zo heb ik ook lang gedacht. Maar nu vraag ik me af: is dat niet gewoon wishful thinking,van zowel mezelf als van die anderen? Ik voel me zeker niet verbitterd of onrecht aangedaan. Dat na mijn dood de eeuwige verdoemenis volgt, lijkt me niet meer dan een logische consequentie van mijn verkeerde keuzes in het verleden. Ik ben, zoals gezegd, juist heel dankbaar voor al het goede in mijn leven en voor de kans om over God te mogen leren, ook al is het dan voor mij te laat. Het maakt me wel verdrietig om God alleen van de zijlijn te kunnen leren kennen en om in het hiernamaals niet bij God en ook niet bij mijn man en andere dierbaren te zullen zijn. Ik hoop dat God mij nog genoeg dagen van leven geeft om veel over Hem te kunnen leren, Zijn naam te loven en andere mensen over Hem te kunnen vertellen. In het bijzonder natuurlijk ons kindje. Want ik wil alles op alles zetten om te voorkomen dat de duisternis in mijn ziel op ons kind overgaat, dat satan met zijn vuile tengels van hem afblijft. Ons kind mag niet het slachtoffer worden van mijn zonden.

Ik heb het gevoel dat ik God en satan nu helderder zie dan ooit. Het romantische rondom satan is er voor het eerst vanaf, maar daarmee ook het naïeve idee dat je met satan kunt flirten zonder daarvoor de (eeuwigdurende) gevolgen te moeten dragen. Mijn man is een raszuivere optimist en vindt dat we maar weer gauw met onze predikant moeten afspreken. Maar ik vraag me af of ik nog wel het recht heb om mensen hiermee lastig te vallen, als het dan toch een hopeloze zaak is. Elke avond vraag ik God om hulp, maar ook daarbij vraag ik me af: is dat zo langzamerhand niet zeuren? Kan ik mezelf niet beter bij de situatie neerliggen, het verdriet daarover moedig dragen en mijn leven zo goed mogelijk benutten om God en mijn medemensen te dienen, zonder nog (uit egoïstisch eigenbelang, wat daar komt het dan toch eigenlijk op neer) te zoeken naar een kans op redding voor het leven hierna? Ik durf er sowieso niet meer goed met anderen over te praten, omdat ik bang ben alleen maar het antwoord te krijgen: bij God is vergeving van zonden. Ja dat weet ik en dat geloof ik, maar dat geldt voor christenen.

Hoe kan ik mezelf, als ex-satanist, nu christen noemen, hoe graag ik dat ook zou willen? Ik heb God lief, Hij is het fundament van mijn bestaan. Maar dat ik satan de rug heb toegekeerd, betekent niet dat hij mij ook wil loslaten. Of zie ik toch iets over het hoofd? En wat kan ik, naast voor hem bidden, hem over God vertellen en met hem naar de kerk gaan, nog meer doen voor het zielenheil van ons kindje? Ik hoop dat u hierop wat licht kunt werpen.

Beste vriendin,

Je schrijft dat je een atheïstische opvoeding hebt gehad met wat occulte invloeden, dat je in je pubertijd eerst wicca en later satanist bent geweest, maar dat je vier jaar geleden tot geloof gekomen bent. Maar dat wordt nu geweldig aangevochten: Het is alsof satan je niet wil loslaten, schrijf je, een stukje in je bleef naar satan verlangen en je had het gevoel alsof satan je bespotte en tegen je zei: je kunt wel braaf het christenmeisje uithangen, maar diep van binnen weten we allebei dat je van mij bent en blijft. Ook het gesprek met je predikant bracht je niet veel verder, je kreeg zelfs het gevoel dat het gedoe met satan en ook het christelijk geloof poppenkast en een zelfverzonnen sprookje was; God voelde heel ver weg. En toch bleef je bidden, naar de kerk gaan en in de Bijbel lezen. Inmiddels ervaar je het geloof weer als een sterke realiteit, maar de aanvechting blijft. Je hoorde in een preek dat Christus eens tijdens de apocalyps Zijn volgelingen zal redden, maar toen besefte je ineens: daar hoor ik niet bij. Je dankt voor veel wat God je gaf (een geweldige echtgenoot en jullie eerste kindje dat op komst is) en voor Gods genadevolle vergeving, maar daar zeg je meteen achteraan: ook al geldt die dan waarschijnlijk niet voor mij. En: De vergeving van de zonden is toch voor christenen en niet voor iemand die zichzelf eerst aan satan heeft gegeven? Als je jezelf aan satan hebt gegeven kun je je toch niet aan God geven? Je kunt je zelf immers niet twee keer weggeven.

Beste vriendin, laat ik bij dat laatste maar beginnen: is het wel waar dat de vergeving van zonden alleen van toepassing is op christenen, in dié zin: moet iemand voordat hij vergeving kan ontvangen eerst christen worden en wat versta je daaronder? Dat hij of zij eerst een beter mens wordt? Is het niet eerder andersom: dat de vergeving van zonden wordt verkondigd aan iedere zondaar die zijn of haar zonden belijdt en met zijn of haar zonden tot God gaat? Ik denk aan wat de apostel Paulus schrijft (Rom. 5:8): God bevestigt Zijn liefde voor ons dat Christus voor ons gestorven is toen wij nog zondaars waren (niet: toen wij christen werden) en in vers 10: toen wij vijanden waren (niet: toen wij christenen waren) zijn wij met God verzoend door de dood van Zijn Zoon. Wil dat niet zeggen dat we met al onze zonden, inclusief die van het satanisme, tot Christus moeten leren gaan en mógen gaan, waarbij we breken met ons verleden en in het geloof leren zien op de gekruisigde Christus. Ken je dat versje: “Zie mij bevlekt, met schuld bedekt, misvormd door duizend zonden”?, en dan: “Heer, waar dan heen? Tot U alleen; Gij zult mij niet verstoten; Uw eigen Zoon heeft tot de troon, de weg ons weer ontsloten.”

En ken je het beroemde boekje van John Bunyan “De christenreis naar de eeuwigheid”? Een boekje vol met allemaal beeldspraak: Christen (hij heet eerst nog: “Genadeloze”) loopt met een groot pak op zijn rug, het pak van zijn zonden. Hoe komt hij van dat pak af? Als hij bij het kruis komt en alleen maar naar dat kruis ziet. Dan glijdt het pak van zijn zonden van zijn rug en weet hij zich bevrijd. Tevoren was hij door ‘de nauwe/enge poort’ gegaan (Matth. 7:13) en de ‘smalle weg’ gevolgd, d.w.z. hij was een nauwgezet leven gaan leiden, zoekend naar verlossing. Geldt dat voor jou ook niet? De vergeving van zonden is niet voor degenen die zelf het pak van hun zonden van zich afwerpen en daardoor christen worden. Maar een christen is hij of zij die met al zijn of haar zonden naar de Heere Jezus Christus ziet en in Hem gelooft. Ik denk aan wat de Engelse prediker Spurgeon eens zei: “Het enige punt in mijn bekering was dat ik niet anders te doen had dan naar Christus te zien.”

Ja maar, zeg je, satan geeft wat hij gekregen heeft niet zomaar terug. Nee, niet zomaar. Dat is jouw strijd ook en ik denk dat velen, de een meer, de ander minder, van die strijd weten. Maar is satan machtiger dan Christus? Nee toch? Denk aan Simon Petrus. Jezus zegt tegen hem: “De satan heeft u (allen) opgeëist om te ziften als de tarwe” (Lukas 22:31). Nu, dat is wel gebleken ook, want Petrus verloochent zijn Meester, terwijl Jezus hem daarvoor had gewaarschuwd, drie maal. Maar Jezus heeft er ook iets bij gezegd: “Ik heb voor u gebeden dat uw geloof niet ophoudt” (vers 32). Of denk aan de apostel Paulus, die in Romeinen 7:14-26 schrijft wat een geestelijke strijd hij te voeren heeft en die eindigt met de woorden: “Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen? (vers 24).” Om daar meteen aan toe te voegen: “Ik dank God, door Jezus Christus, onze Heere.”
 
Je vraagt: “Als je jezelf eerst aan satan hebt gegeven kun je jezelf dan wel aan God geven?” Ik denk weer aan het boekje van Bunyan. Satan komt op Christen af in de gedaante van een zekere Apollyon (= verderver, of vernieler; Openb.9:11). “Je bent een onderdaan van mij”, brult Apollyon kwaadaardig tegen hem. Christen antwoordt: “Nee, meneer, dat was ik vroeger; vroeger was ik een onderdaan van u; maar nu heb ik een andere Koning lief gekregen en Die wil ik dienen.” Zou jij dat ook niet zeggen, beste vriendin?

Ik lees in de vraag die je gesteld hebt: Ik hoopt veel over God te leren, Zijn naam te loven en andere mensen over Hem te kunnen vertellen, vooral aan ons kindje dat ik verwacht. Je bidt elke avond God om hulp. “Ik heb God lief, Hij is het fundament van mijn bestaan”, schrijf je. Betekent dat niet dat je in wezen geen onderdaan van satan meer bent, en dat je op geen enkele manier meer met hem te maken wilt hebben, ook al blijft hij aan je trekken? Beste vriendin, heeft satan zoveel macht dat hij je kan vasthouden? Is zijn macht sterker dan die van Christus? Ik denk weer aan de apostel Paulus: hij noemt zich de voornaamste (grootste) van de zondaars (1 Tim.1: 15). Maar lees vers 16 daar eens bij: “Mij is barmhartigheid bewezen, opdat Jezus Christus in mij, de voornaamste van de zondaars, al Zijn geduld zou tonen, tot een voorbeeld voor hen (ook voor jou!) die later in Hem zouden geloven tot het eeuwige leven.” Paulus zou, denk ik, tegen je zeggen, beste vriendin: als de genade en de vergeving voor mij, die te vuur en te zwaard de christenen vervolgde, is, kan het ook voor ieder ander. 

Wat blijft er voor jou over? Elke dag zien op de vergevende genade van Jezus Christus. En als het moeilijk is, zeggen: Ga weg van mij, satan, ik wil bij jou niet meer horen. Geldt dan niet wat er staat in Micha 7:19: “God zal Zich weer over ons ontfermen, Hij zal onze ongerechtigheden (ook die van het satanisme) vertrappen, ja, al onze zonden werpen in de diepten van de zee”? En wat Paulus zegt: “Vergetend wat achter mij is (Filippenzen 3:14), en mij uitstrekkend naar wat voor mij is, jaag ik naar het doel: de prijs van de roeping van God die van boven is, in Christus Jezus.”

Ik hoop dat ik je wat geholpen heb, beste vriendin. God zegene je. Ook in de blijde verwachting van jullie kindje. En vooral door een groot geloof in de Heere Jezus Christus en Zijn vergevende genade.  

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven