Vraag
Ik mag weten wederom geboren te zijn. Dan zou je eigenlijk een blij christen moeten zijn, maar dat ben ik echt niet. Ik voel me erg eenzaam en zie ook geen doel meer in mijn leven. Wat moet ik hier mee aan?
Antwoord
Deze korte vraag bevat een aantal stevige misverstanden. Het eerste is dat een kind van God per definitie altijd blij moet zijn. Een ander misverstand komt voort uit de gedachte dat Gods genade van een mens een heel ander mens maakt. Gods genade verandert iemand wel, maar maakt van hem/haar geen ander mens, in die zin dat hij al het vroegere kwijt is, zoals: zijn aard, zijn aanleg, zijn karakter enz.
Ik begin met het laatste. Wat voor een mens ben je? Wat is je aard, je aanleg, je karakter? Ben je vatbaar voor moedeloosheid? Heb je neiging tot depressiviteit? Ben je somber van aard en zie je snel leeuwen en beren? Als de Heere zo'n mens wederbaart tot een levende hoop door de opstanding van Jezus Christus uit de doden, is er in beginsel een kracht die een mens boven zichzelf doet uitgrijpen naar wat in Christus is. Maar zovaak we in onszelf opgesloten zitten als gevolg van omstandigheden, door aanvechtingen en bestrijdingen en om wat voor reden ook, gaat onze geaardheid met ons op de loop en slaat de somberheid toe. Daarvan zal iemand die optimistisch is, minder last hebben dan iemand die een geboren pessimist is.
Ook in het geloofsleven spelen aanleg en karakter een grote rol. We zijn nog geen totaal vernieuwde mensen en het onvolkomene van deze bedeling, de zonde, het ongeloof spelen ons nog zoveel parten. Dat alles is er oorzaak van dat je in de Bijbel naast Psalm 89 (van Ethan: Ik zal eeuwig zingen...) ook Psalm 88 vindt (van Heman: van de jeugd aan doodbrakende, vers 16). En zowel Heman als Ethan waren beide wedergeboren mensen, kinderen van God. Hieruit leer je dat je je eigen bevinding nooit als maatstaf voor anderen moet stellen. Omdat de bevinding altijd heel persoonlijk gekleurd is, door aanleg en karakter, kortom door de mens die je bent en de weg die God met je gaat.
Wat betekent dit verhaal? Dat je goed moet opletten om tussen je stemmingen en geestelijk leven geen "=" -teken te zetten. Als somberheid en depressiviteit blijven en eerder erger dan beter worden, is het aan te raden om iemand te raadplegen met wie je in gesprek kan gaan. Dat kan een predikant zijn, een ambtsdrager aan wie je je vertrouwen kunt en durft geven (die al naar gelang je situatie je wel of niet zullen aanraden een arts te raadplegen). Wellicht besluit je zelf naar een arts te gaan. Je kunt ook denken om met iemand van het christelijk maatschappelijk werk in gesprek te gaan of een andere christelijke hulpverlener in de arm te nemen. Er kan meer aan de hand zijn zodat je het zelf niet meer kunt oplossen. Ook daarin mogen en moeten we van de Heere in biddend opzien tot Hem de middelen gebruiken.
Je schrijft: ik voel me erg eenzaam. Dat kan twee dingen betekenen: 1e dat je eenzaam bent en je ook zo voelt. Dat hoeft niet samen te gaan. Er zijn mensen die een eenzaam bestaan hebben, maar zichzelf prima kunnen vermaken. Anderen kunnen dat niet en hebben al gauw last van de eenzaamheid of lijden eraan. 2e Dat je niet eenzaam bent, genoeg mensen om je heen hebt die met je te maken willen hebben, maar dat je je toch eenzaam voelt. Ik kan uit de vraag niet opmaken welke van de twee mogelijkheden wordt bedoeld. Als het laatste het geval is, is het zeker nodig er een predikant, arts of andere deskundige bij in te schakelen. Als ik jou was, zou ik daar niet te lang mee wachten. Een predikant, arts of hulpverlener die begripvol is, kan in jouw geval veel betekenen.
De vraag is dus waarom je eenzaam voelt en onder welke omstandigheden. Als je je eenzaam voelt en weinig mensen om je heen hebt of het besef hebt dat weinig mensen met je te maken willen hebben, zodat je ook het gevoel hebt dat je voor weinig mensen iets kunt betekenen, verlies je voor je gevoel de zingeving van je leven. Iemand die zichzelf kan vermaken en zichzelf een doel kan stellen, ook zonder dat anderen op hem aangewezen zijn of hij op anderen aangewezen is, heeft dat gevoel zo niet. Maar heb je behoefte aan mensen om je heen die iets voor je betekenen of voor wie je zelf iets kunt betekenen, en die zijn er niet, dan verlies je voor je besef het doel van je bestaan. Op zichzelf ben je er niets minder om als je je voelt aangewezen op omgang met anderen en de behoefte hebt om mens met anderen te zijn. We zijn ten slotte geschapen als mens met en voor anderen. Wie geen mens heeft of althans het zo voelt, verliest een behoorlijk deel van zijn zingeving en vraagt zich af wat de zin van zijn bestaan is.
Maar nog eens: het is belangrijk jezelf de vraag te stellen waar de beleving van die eenzaamheid of de werkelijke eenzaamheid vandaan komt. Dat kan ik vanwege de korte vraag zo niet zeggen. Daarom is raadpleging van een predikant, en arts, maatschappelijk werker o.i.d. heel belangrijk in jouw geval, vermoed ik.
Veder moet je jezelf het misverstand uit je hoofd zetten dat een kind van God per sé altijd blij moet zijn. De blijdschap van een kind van God bestaat niet op zichzelf, is niet los verkrijgbaar, ook geen blijdschap omdat zijn/haar wedergeboorte. Het is blijdschap in de Heere. God is de bron van vreugd. Maar als, mede als gevolg van depressiviteit, het zicht op de Heere weg is (en dat lees ik tussen de regels door), dan mis je ook de blijdschap.
Daarbij komt dat het leven van een waar christen leven onder het kruis is, in de navolging van Christus. En kruis dragen brengt geen vreugde, maar wel tranen met zich mee. De kastijding, die de hemelse Vader zijn kinderen aan doet, om daarmee te tonen dat ze geen bastaarden, maar kinderen zijn (Hebreen 12:11) "... schijnt geen zaak van vreugde , maar van droefheid te zijn; doch daarna geeft zij van zich een vreedzame vrucht der gerechtigheid dengenen, die door dezelve geoefend zijn." Daarbij komen nog aanvechtingen, bestrijdingen, het ongeloof van eigen hart waardoor we zo vaak het duister over ons heen halen. Kortom: er is waarachtig genoeg aan de hand in het leven van Gods kinderen waardoor het lachen hen dreigt te vergaan en ze inleven hoe wáár het is dat het aardse leven door een tranendal gaat.
Als in de oefening van het geloof door kastijding of onder het kruis het oog op Christus, de overste Leidsman en Voleinder van het geloof, mag zijn geslagen, dan zijn we droevig doch altijd blijde. Dat is een heel andere blijdschap dan van de wereld, van de gewone mensen, dan gewone blijdschap. Het is een lach en een traan. Het is in de gebrokenheid van het bestaan, in het nochtans van het geloof ondervinden, bevinden dat Gods Woord waar en God betrouwbaar is. En als de Heere daarvan een straal in het hart doet schijnen, breekt de zon door en is er een blijdschap die voorbode is van de hemelse vreugde. Maar dat gaat hier door de gebrokenheid heen. De dagen der duisternis zijn vele voor de kinderen des lichts. Als al Gods kinderen altijd blij waren, hoefde Paulus niet op te roepen (Filippensen 4:4) "Verblijdt u in den Heere te allen tijd; wederom zeg ik: Verblijdt u." En 1 Thessalonicensen 5:16: "Verblijdt u te allen tijd."
Ik vat samen: laat je door de duivel en de godsdienstige wereld die God niet werkelijk dient, het vrolijke christendom, niet het hoofd op hol jagen dat je altijd blij moet zijn. Dat is volkomen vreemd aan de bijbelse ondervinding van de heiligen van alle eeuwen. Als je je alleen al verdiepen zou in het leven van Luther zou je ontdekken hoeveel droefheid en donkerheid deze man heeft gekend. Maar ook hoeveel diepe blijdschap in God. Tegelijk adviseer ik je heel dringend om hulp te zoeken en hulpverlening in te schakelen om uit de impasse te komen waarin je nu zit. Zodat je het gevoel van eenzaamheid kwijt raakt en weer zin in je leven ziet en krijgt. Ik weet zeker dat dan ook in geestelijk opzicht de zon weer zal doorbreken. Al zeg ik erbij dat de Heere in dat opzicht niets aan jou verplicht is (aan mij ook niet) en al is Hij ook vrij om je nu al boven de omstandigheden uit te tillen. Dat wens ik je van harte toe. Maar dat neemt niet weg dat we ook in de middellijke weg moeten doen wat we kunnen. Als je een antwoord wilt hebben dat meer op jouw situatie is toegesneden, wil ik dat graag geven, maar dan moet je bereid zijn om meer gegevens door te geven. Dat kan via de redactie van Refoweb (vragen@refoweb.nl) die dat dan wederzijds contact kan leggen.
Veel sterkte en Gode bevolen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P. van der Kraan
- Geboortedatum:06-02-1948
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Arnemuiden
- Status:Actief
