Man beloofde geen porno meer te kijken

W.E. (Wilbert) Weerd | 4 reacties | 03-04-2025| 13:55

De relatie met mijn man gaat stroef en pijnlijk. Hij kan moeilijk praten en doet vaak loze beloftes. Dit doet mij dan zo’n pijn. Keer op keer belooft hij beterschap, maar daar komt niets van terecht. Een paar jaar geleden kwam ik er achter dat hij een erectiestoornis heeft. Vandaar dat hij bijna geen initiatief meer nam in bed. Hij schaamt zich en heeft het niet durven zeggen. Nu ben ik erachter gekomen dat hij daarom stiekem porno is gaan kijken. Ik heb mijn verdriet hierover geuit want wat voel ik mij hierdoor minderwaardig en aan de kant gezet. Hij beloofde dat nooit meer te doen.

Toch heeft hij dat wel gedaan. Wederom vertelde hij dat het hem spijt dat hij mij hiermee zo’n verdriet heeft gedaan en beloofde opnieuw geen porno meer te kijken. Hij zegt ook dat het hem niets doet. Hij voelt er niets bij. Dat geloof ik niet. Want begin 2025 heb ik weer wat pornosites op zijn mobiel gevonden. Zijn antwoord was dat die plotseling voorbijkwamen en dat het slap van hem was om toch weer verder te scrollen. Ik vertrouw hem niet meer en weet niet wat ik met deze relatie nog aan moet. Al ruim 10 jaar krijg ik loze beloftes over van alles en nog wat en hij is hierin nooit echt veranderd. En dan nu die pornokwestie.

Ik heb zo’n verdriet en voel mij zo belogen. Wat moet ik met een vent die zegt dat hij een slap karakter heeft? Ik heb ook al eens tegen hem gezegd dat hij zo in feite alles kan doen om zich hier achter te verschuilen. Hij wil nu naar een psycholoog. Of althans, ik heb daarop aangedrongen. Maar kan een persoon van middelbare leeftijd die zo gemakkelijk en slap is uitgevallen daadwerkelijk veranderen, of kan ik beter de relatie beëindigen?

Mijn geduld en verdriet zit zo hoog dat ik ten einde raad ben. Hij is mijn tweede man en tijdens mijn vorige huwelijk ben ik ook vaak belogen geweest. Ik voel mij zo minderwaardig en heb vaak veel verdriet. Ondanks alles kan ik niet zeggen dat ik niet meer van hem houd, maar het kost mij zoveel verdriet en is het dit het allemaal waard om op deze wijze oud te worden? Ik weet het gewoon niet meer.

Beste,

Je vraag en vragen zijn ook een uiting van diepe frustratie, pijn, verdriet en teleurstelling. En ook onmacht en wat je schrijft, “het niet meer weten.” Je moet wel erg moe zijn. Ook is de hoop op verbetering inmiddels vervlogen doordat er teveel gebeurd is. Ik vraag me ook af of je er van baalt dat dit jou overkomt of dat je jezelf kwalijk neemt dat je deze man gekozen hebt? 

Je hebt geen beloftes nodig maar openheid. Beloftes creëren meer teleurstellingen en zijn inmiddels ook ongeloofwaardig. Want met openheid kan je betrokken raken met wat er in je man omgaat. De vraag die ik in therapie zou hebben is dat het patroon van je man om dingen stiekem te doen ontstaan is in relatie met jou of daarvoor al aanwezig was. Mogelijk heeft hij altijd al een patroon gehad van opkroppen, wegstoppen waardoor hij niet groeit, leert of verandert en daardoor jullie relatie ook niet. Dat is een eenzame relatie want vaak lukt praktisch samenleven wel, maar komt het niet dieper dan dit.

Jouw reactie van minachting over zijn slappe karakter zal hem waarschijnlijk nog meer sterken in de gedachte beter maar niets van zichzelf te delen of te laten zien. Terwijl jij juist contact zoekt en je buitengesloten voelt, maar dat ziet hij niet. Mensen kunnen gelukkig tot op hoge leeftijd nog leren en veranderen. Hoewel dat natuurlijk wel alleen kan als iemand dat ook wil en de noodzaak daarvan inziet.

Als je wilt blijven zoals je bent is dat ook een keuze. Als je man bijvoorbeeld conflictmijdend is, is het best aan te leren conflicten aan te gaan. Dit vraagt wel om veel oefening en doorzettingsvermogen. Ook is bijvoorbeeld te leren hoe je met je eigen emoties en die van de ander om kan gaan ook tot op hoge leeftijd mogelijk. Maar of je daarop moet hopen?

Ik zou je adviseren van niet en proberen te stoppen met vechten of strijden. Je man te accepteren zoals hij is zonder te ontkennen of weg te stoppen wat je mist en nodig hebt. Dat klinkt misschien tegenstrijdig maar dat is het niet. Je kunt hem niet veranderen en dat betekent voor jou verlies, je hebt geen man waar je op aan kunt en die betrouwbaar is. Maar als je dat accepteert ontstaat ruimte om voor hem te bidden, begrip te hebben voor zijn angsten en mogelijke trauma’s zonder je eigen verdriet te ontkennen. Die gevoelens zou ik blijven delen op geschikte momenten maar niet om hem of je relatie te veranderen maar om zelf emotioneel gezond te blijven.

Je zult ook iets moeten met je eigen minderwaardigheid en je zelfwaarde en zelfgevoel meer loskoppelen van hem. Daarin kunnen vriendschappen heel helpend zijn. Huilen bij een vriendin die echt aandacht heeft voor jou en voor de impact die dit allemaal op jou heeft. Je pijn en onmacht delen – en onbegrip.

Veel sterkte! 

Wilbert Weerd

Dit artikel is beantwoord door

W.E. (Wilbert) Weerd

• Geboortedatum:
  01-10-1985
• Kerkelijke gezindte:
  Evangelische Gemeente
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

74 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven