Kinderen leven in twee geloofswerelden

Wij zijn ouders van drie zoons. De jongste van vier is nog makkelijk te bereiken wat de Bijbelse boodschap betreft. Hij neemt alles zo hartelijk aan. Onze oudste twee, van 13 en 12 jaar, worden steeds meer echte pubers en krijgen steeds meer andere prioriteiten in het leven. We praten en bidden met elkaar over de bekering en het geloof. Dat zijn waardevolle momenten. Waar we de laatste tijd een beetje tegenaan lopen is dat ze in onze ogen niet meer zoveel interesse tonen in de dingen van de Bijbel. Zomaar opeens kunnen ze over een totaal ander onderwerp beginnen, terwijl we best ernstig aan het praten zijn over het belang van het zoeken naar de Heere.

Toen we dit ter sprake brachten, gaven ze aan dat het op catechisatie allemaal zo moeilijk was. Er worden moeilijke (oude) woorden gebruikt en ze begrijpen soms niets van de lessen uit het boekje van Hellenbroek. Laatst moesten ze een boekje lezen over “Jenny de hutbewoonster”. Dat vonden ze wel mooi, maar ook een beetje onwaarschijnlijk dat het allemaal zo moeizaam moest. We hebben het boekje zelf ook gelezen en we snappen ergens wel wat ze bedoelen. De bekering wordt best eenzijdig gebracht en de meeste jonge (hedendaagse) kinderen zijn van nature niet zoals Jenny was.

We constateren langzamerhand dat onze kinderen een beetje in twee geloofswerelden leven. Wij kerken in de Ger. Gem. waar uiterlijkheden en diepe ellendekennis etc. etc. veel meer aandacht krijgen dan het evangelie zelf. Thuis proberen we de kinderen juist duidelijk te maken dat dat soort dingen bijzaak zijn en het geloven en liefhebben van de Heere Jezus Christus de hoofdzaak in hun leven moet zijn. We vinden het als ouders lastig hoe we hiermee om moeten gaan. Het is zeker onze bedoeling niet om de leer van onze kerk tegen te spreken, maar we merken wel dat het gaat tegenstaan bij de kinderen en dat het de jeugd niet meer bereikt.

De kerkenraad benaderen heeft ook geen zin gehad, zij beamen alleen maar dat we nou eenmaal zondige mensen zijn, “niet bekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad.” Advies of een duidelijk antwoord hebben ze helaas niet.

Daarom onze vraag; hoe bespreken we de dingen van het geloof met onze pubers, zonder een tweestrijd te voeren met de dingen waar tijdens de catechisatielessen e.d. de nadruk op ligt? En wat is normaal pubergedrag als het op het geloof aan komt? Het verhaal van Jenny is absoluut waar, maar gaat het bij de bekering van alle kinderen ook echt zo?

“Dat is een oprecht bezorgde moeder”, zei mijn vrouw toen ze uw brief las. Daar ga ik ook vanuit. De twee oudste jongens belanden langzamerhand in de puberteit en verliezen steeds meer de belangstelling voor Gods Woord, ondanks uw serieuze inzet om hen te wijzen op het “ene nodige.”

Ze gaan op catechisatie, maar ik begrijp dat dit onderwijs in de christelijke leer hen wat gaat tegenstaan onder andere vanwege het taalgebruik en de voorstelling die ze over de bekering krijgen na het lezen van het boekje over Jenny de hutbewoonster. Daar kunt u begrip voor opbrengen. Wat zo’n boekje betreft: levensverhalen van en over christenen zijn illustratief bedoeld. Ze laten een voorbeeld zien van het werk van de Heilige Geest, maar ze mogen niet normatief van karakter zijn, alsof elke bekering zó ongeveer moet plaatsvinden. Het lijkt me niet moeilijk om dat uw kinderen duidelijk te maken. Ik wens dat u daarbij iets over uw eigen leven kunt vertellen! Dan horen ze niet hoe het moet, maar hoe het gaat.

Wat betreft het taalgebruik en de opzet van de catechisatiemethode, daarover mag best bezinning zijn, zeker bij een kerkenraad. Dat moet bespreekbaar zijn, zeker wanneer andere ouders daar ook moeite mee hebben. Een catechisatiemethode moet wel in hedendaagse taal geschreven zijn en zo weinig mogelijk citaten in verouderd Nederlands bevatten. Maar ook moet ze aansluiten bij en ingaan op de wereld waarin uw kinderen opgroeien. U schrijft dat ze in twee geloofswerelden leven, maar ik denk dat u twee tegengestelde werelden bedoelt. Hebben ze ook al een smartphone? Hopelijk van niet. Zo ja, doe er dan alles aan dat ze er geen slaven van worden. De heersende en onbarmhartige digitale techniek is dikwijls een belangrijke reden waarom de belangstelling voor de dingen van Gods Koninkrijk verdwijnt. Onlangs las ik een treffende uitspraak: “In een zee van informatie gaat de waarheid ten onder.” 

Uw kinderen groeien op in een netwerkwereld waarin de waarheid wordt verdrongen door consumentisme en werelds genot. De andere wereld is die van het gezin, de school en de kerk, waarin het Woord van God een duidelijke plaats en grote invloed moet hebben.

Jammer dat uw probleem niet serieus genomen schijnt te worden door de kerkenraad. Hij is juist geroepen om ouders te steunen. Gezin, kerk en school staan voor dezelfde taak: onze kinderen laten thuisraken in het Woord. Probeer u het maar in uw gezin: dagelijkse Bijbeltijd met behulp van een goede handleiding, zoals “Aan de hand van het Woord”. Daarmee heb ik al gedeeltelijk uw eerste vraag beantwoord. Probeer ook, met anderen, tegenover de kerkenraad onder woorden te brengen op welke punten de catechisatiemethode volgens u tekortschiet. Een oplossing zou kunnen zijn dat de catecheet zich wat minder strak aan de methode houdt.

Mijn vraag is of een catechisatiemethode in deze tijd nog wel puur op de leer van de kerk gericht moet zijn. Ik denk het niet. Mijn ervaring als docent godsdienst is dat pubers eerder gemotiveerd raken door kennis te nemen van de Bijbel zelf. Dat is een goede opstap naar “de leer van de Bijbel.” Hopelijk komt er binnen de gereformeerde gezindte een brede bezinning op gang over de opzet en het taalgebruik die deze tijd vraagt. Er is een groot taalprobleem. Gelukkig krijgt men hier steeds meer oog voor binnen de gereformeerde gezindte. We zijn daarbij geroepen om geduld te hebben t.a.v. ontwikkelingen die heel langzaam in de goede richting gaan. 

U laat zich kritisch uit over uw kerkverband. Ik voel met u mee. Mijn ervaring is dat het van de ene tot de andere gemeente veel kan verschillen. Maar als dit uw ervaring is, bespreek dit dan ook in alle openheid waar dat mogelijk is, in ieder geval met uw kinderen. Maak ze duidelijk dat elke plaatselijke gemeente een gebrekkige openbaringsvorm van de gemeente van Christus is. Daarom is het gebed zo nodig in de opvoeding. U moet uw kinderen voor God en Zijn dienst opvoeden. Belijd voor Hem dat u daartoe onbekwaam bent, maar vraag ook om liefde en wijsheid. Oefen uzelf tot godzaligheid. En leg dagelijks de namen van uw kinderen in de handen van Hem, Die wacht om genadig te zijn.

M. H. Eckhardt

Dit artikel is beantwoord door

M.H. Eckhardt

• Geboortedatum:
  04-01-1953
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Oostkapelle
• Status:
  Actief

7 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven