Vraag
Ik loop de laatste tijd best wel vast rondom al het coronanieuws en ik denk velen met mij. Ik ben nog jong en gezond, ik kom uit een omgeving waar weinig gevaccineerd wordt (overigens wel binnen ons gezin) en ik heb ervoor gekozen me niet te laten vaccineren. Dit vanwege nog onduidelijkheid van de effecten op langere termijn en omdat ik voor mezelf de risico’s niet heel groot acht. Tegelijkertijd besef ik heel goed dat mijn huidige gezondheid geen garanties geeft voor de toekomst en ik kan degenen die vaccineren echt heel goed begrijpen.
Waar ik nu tegenaan loop is ál het nieuws over vaccinatiedrang, verplicht testen voor toegang, geld bijdragen voor de test van een ongevaccineerde, enzovoorts. En ja, ik kan vanuit het oogpunt van een gevaccineerde deze redenering wel volgen. Ik vind het ongelooflijk moeilijk om in ál deze kwesties de toekomst in Gods handen te leggen. Ik bezoek website na website om grip te krijgen op alles wat er gebeurt, maar het bezorgt me meer onrust dan rust. Wat staat ons nog te wachten?
En soms vraag me ze zelfs af, is de overwinning met God wel echt zo zeker? Daar lijkt het toch niet meer op? Hoe vind ik gepaste rust voor deze situatie? Want ik denk dat wegkijken wellicht wel rust biedt, maar ik kan me niet voorstellen dat dát de goede houding is.
Antwoord
Ik ontwaar in dit schrijven de centrale vraag: waar vind ik houvast in deze coronatijd? Daarop kan ik zeggen: in God. Maar dat wist je al en ik proef in je schrijven dat je daar ook van wilt weten. Maar je ervaart alles wat er in dit coronatijdperk op ons pad komt als verwarrend en onthutsend. Je toekomst in Gods handen leggen – dat verlang je wel, maar het valt niet mee als je van alles op je weg ziet: niet gevaccineerd zijn en vervolgens ga je misschien beperkingen van je mogelijkheden tegenkomen. Ik wil je proberen wat mee te geven door de vragen die je formuleert maar gewoon van een antwoord te voorzien. En dat is dan vanuit de Bijbel een antwoord dat niet zo voor de hand ligt. Maar dat ligt een geloofsantwoord toch nooit?
Wat staat ons nog te wachten? Dat kan niemand zeggen. Maar in de achterliggende coronatijd hebben we wel gemerkt dat we bepaalde voorrechten en mogelijkheden snel kunnen kwijtraken. Gezondheid? Ze kan zomaar aangetast worden door zo’n verraderlijk virus – of door één van die vele andere ziekten die er ook nog zijn! Een vaccin – door de overheid en de medische wereld wordt het als betrouwbaar geadviseerd, maar is het wel echt veilig en wat gaat het op de lange termijn doen? (Voor de goede orde: ik ben niet tegen vaccineren, evenmin als jij.)
Het functioneren van de samenleving door familiebezoek, schoolbezoek, kerkbezoek, evenmentenbezoek – het staat op de tocht. In het groot lijkt de wereld steeds onveiliger te worden. Denk aan de taliban. Denk aan overstromingen, droogte en orkanen vanwege het veranderende klimaat. We verliezen onze zekerheden. Onze veiligheid blijkt kwetsbaar.
Dit is ondertussen niets dat we vanuit de Bijbel niet konden weten. De Heere Jezus heeft het gezegd: “De wereld gaat voorbij en haar begeerlijkheid”; “In de wereld zult u verdrukking hebben”; “u zult horen van oorlogen en geruchten van oorlogen”; “er zullen hongersnoden zijn en besmettelijke ziekten en aardbevingen in verscheidene plaatsen.”
Hebben we het misschien niet geloofd? Of wel geloofd, maar er toch niet echt mee gerekend? Hebben we ons houvast misschien toch wel grotendeels gezocht in onze goede gezondheid, onze sterke body, een betrouwbare overheid, een stabiele en open samenleving, een goed klimaat en een economie die niet kapot kan? Deze tijd laat het ons voelen: alle houvasten buiten God zijn geen houvasten. Ze vallen vroeg of laat weg. Het valt niet mee om het mee te maken. Maar je hoeft ook niet wanhopig te worden. Wat staat ons te wachten? We mogen de Heere verwachten!
Is de overwinning met God wel echt zo zeker? Wie in de crisis komt (en daar komen/zijn we in!) kan het niet doen met een makkelijk geloof. Je hebt er niets aan dat je volk van God bent, dat je christen genoemd wordt en op een weg gaat die God je heeft gewezen. Israël heeft dat meegemaakt. Het volk was door God uit Egypte bevrijd en trok richting de Schelfzee en het werd daar door de Egyptenaren achtervolgd. Wat zeiden ze toen? De overwinning met God is zeker, het komt goed? Geen sprake van. We lezen: “Toen werden de Israëlieten zeer bevreesd.” Ze maakten Mozes en God zelfs verwijten voor de verlossing uit Egypte; ze voelden zich ermee bedrogen. God heeft ons in de steek gelaten. Het moet Israël gezegd worden en het wòrdt hun ook gezegd: “Wees niet bevreesd, houd stand, zie het heil van de Heere dat Hij vandaag nog voor u zal bewerken!... De Heere zal voor u strijden, en u moet stil zijn” (Ex. 14).
Als je je onzeker voelt in deze tijd is het zaak om je geloofsvertrouwen te leren stellen op de Heere. En daarvoor moeten we niet te rade gaan bij onze omstandigheden, bij ons goede gevoel, bij de inschatting dat we de zaak redelijk onder controle hebben. We moeten luisteren naar Gods boodschap. We moeten zien op de gekruisigde en opgestane Christus. We mogen verwachting hebben van God die helpt in nood en die in Sion groot is (Ps. 99).
Waar lijkt het op? Nee het lijkt er niet op dat Gods overwinning zeker is. Maar dat we dat menen kan ook te maken hebben dat we niet goed kijken; dat we door aanschouwen willen leven en niet door geloof. Voor het blote oog heeft het er zelden op geleken dat Gods overwinning zeker is. Of je in de Bijbel nu bij Noach, bij Abraham, bij Jakob, bij Mozes, bij Jeremia of bij Jezus Zelf te rade gaat - in hun geschiedenis lezen we telkens weer dat de zaak er niet hoopvol uit ziet. Noach ziet de zondvloed naderen; Abraham leeft de langste tijd in een land dat hij niet in bezit krijgt; Jakob moet met zijn familie uit het beloofde land emigreren; Mozes wordt van koningszoon schaapherder; Jeremia wordt uitgescholden en gevangen gezet als hij zijn profetische boodschap blijft brengen; en Jezus gaat de weg naar het kruis.
Maar we moeten ons niet oriënteren aan waar het volgens onze directe waarneming op lijkt. We moeten ons richten op wat de Heere ons beloofd heeft. Meer dan ooit moeten we leren om te luisteren naar de Bijbelse boodschap. Om te leven door geloof. Aan de hand daarvan mogen we moed vatten en zeggen: “Ik weet in Wie ik geloofd heb, en ik ben ervan overtuigd dat Hij bij machte is mijn pand, bij Hem weggelegd, te bewaren tot die dag” (2 Tim. 1:12).
Hoe vind ik gepaste rust in deze situatie? Gepaste rust in deze situatie zul je niet vinden als je situatie van je leven en je omstandigheden onder controle wilt krijgen. Maar je kunt ze wel vinden door stil tot God te zijn en van Hem je heil te hebben (Psalm 62). Je kunt meemaken wat David meemaakte in een situatie van achtervolging, waarbij het leek dat God er niet meer aan dacht dat Hij Zijn gezalfde was: “Toen mijn geest in mij bezweek, kende Ù mijn pad” (Psalm 142). De geloofsmoed van Habakuk wordt ons deel: “Al zal de vijgenboom niet in bloei staan en er geen vrucht aan de wijnstok zijn, al zal de opbrengst van de olijfboom tegenvallen, en zullen de velden geen voedsel voortbrengen, al zal het kleinvee uit de kooi verdwenen zijn, en er geen rund in de stallen over zijn – Ik zal dan toch in de Heere van vreugde opspringen, mij verheugen in de God van mijn heil (Hab. 3:17-18). We zingen toch niet voor niets regelmatig: “Maar de Heer’ zal uitkomst geven?” (Ps. 42:5).
Nieuw-Lekkerland,
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
