Vraag
Ik heb eigenlijk niet echt een specifieke vraag en weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. Ik weet dat er al veel over geloof en geloofstwijfel geplaatst is, maar dit is meer persoonlijk. Ik denk dat ik meer een vraag heb naar een stukje bemoediging, hoop. Want ik word langzaam steeds wanhopiger, moedelozer.
Ik ben nu 16 jaar, altijd al veel bezig geweest met geloof, met de dingen van God. Vanaf dat ik een jaar of 13 was is daar veel twijfel bij komen kijken. Toch ga/ging ik altijd graag naar de kerk, het is echt wel een beetje mijn thuis. Ik ben op zoek gegaan, in de diensten dus, maar ook gewoon voor mezelf in de Bijbel. Maar de twijfel is er nog steeds, is alleen maar heftiger geworden. Vooral over de vraag of God bestaat. Ik word zo erg heen en weer geslingerd. Op zich niet gek als puber natuurlijk. Maar die continue strijd in mijn hoofd en hart is zó ontzettend vermoeiend. De laatste tijd gebeurt het steeds vaker dat ik een beetje m’n oren dichtstop tijdens de dienst. Dat we thuis zitten maakt het er natuurlijk niet beter op. Maar vooral omdat het me dus zo moe maakt.
Er wordt niet veel gepreekt over de vraag of God bestaat. Dat die vraag bij jongeren kan leven wordt niet veel aangehaald. Als een dominee specifiek jongeren aanspreekt, is het vaak zo van: “Misschien moet je er niets van hebben, of denk je, dat komt later wel als ik oud ben.” Ik moet zeggen dat ik me dan niet echt gehoord/aangesproken voel. In preken wordt zo vaak gezegd dat God rust geeft en angst wegneemt. Dat als je zoekt, je zult vinden. Gewoon naar Hem toegaan! En dan wordt er in een bijzinnetje misschien nog gezegd, “in geloof”. Alsof dat vanzelfsprekend is. Maar wat als je al zo vaak op je knieën bent gegaan? Als je gebeden, gesmeekt, gefluisterd en geschreeuwd hebt? Waar is die rust? Waarom kan ik niet geloven? Mijn doel is overigens niet om preken af te kraken of dominees de schuld te geven, ik probeer alleen mijn gevoel en misschien frustratie duidelijk te maken.
Aan de ene kant is het verlangen naar God en de dingen van Hem sterk. Dat zou al een teken zijn dat God ergens in mij aan het werk is toch? Maar waarom... Waarom blijf ik zo vast zitten in die strijd? En echt, er zijn preken geweest die me hebben geraakt. Ik heb echt het gevoel gehad dat God tot me sprak. Maar die twijfel en strijd. De vragen of het niet allemaal illusie is. Aan de ene kant kan ik het me niet voorstellen dat deze wereld en de kosmos zomaar is ontstaan, dat alles puur materie is, mensen puur hun hersenen zijn. Maar ik heb ook zoveel vragen rond de Bijbel, betreffende God. Ik zit zo vast.
Ik heb ook eigenlijk helemaal geen recht van spreken, de afgelopen tijd heb ik amper Bijbel gelezen. Vaak verlang ik ook helemaal niet naar God, ga ik liever m’n eigen gang in de zonde. Ik moet het natuurlijk niet gek vinden dat ik er niet uit kom als ik me afkeer van alles wat God gegeven heeft om Hem te leren kennen, bij Hem te komen. Maar... steeds als ik wél de Bijbel lees of wél goed luister naar een preek, word ik zo overvallen door emoties en gedachten en twijfel en angst. Het is een een pijnlijke strijd. De tranen komen meteen in m’n ogen. Het zuigt me leeg. Ik kan soms half verkrampen als ik bijvoorbeeld in bed lig, alsof er letterlijk iets in mij aan het vechten is.
Misschien ben ik ook wel gewoon bang. Stel dat God er is, Hij mij als Zijn kind wil. Dan moet ik mezelf en veel andere dingen opgeven, moet ik de wedloop gaan lopen, vertrouwen. Geloven, vertrouwen. Ik zit vast. Ik ben moe. Gewoon overgave, vertrouwen, vragen bij God neerleggen en het van Hem verwachten. Het lijkt zo simpel. Maar mijn hoofd en hart houden zich niet zomaar stil, leggen zich niet zomaar in de handen van Iemand die onzichtbaar lijkt.
Geen concrete vraag, ik heb maar gewoon verteld wat er in me omgaat. Ik hoop dat iemand me een stapje de goede richting op kan helpen, me ergens op kan wijzen, bemoedigen of wat dan ook.
Groet, een 16-jarig meisje.
Antwoord
Je schrijft dat het voelt alsof er letterlijk iets in jou aan het vechten is. Dat blijft haken in mijn gedachten. Het is ook een daadwerkelijke strijd. De duivel wil absoluut niet dat je de kracht van het geloof leert kennen in je leven. Hij doet er alles aan om je bij Christus vandaan te houden of te halen. Hij wil je in verwarring gevangen houden en hij wil dat je denkt dat het niet iets goeds is om een kind van God te zijn.
Het is inderdaad niet voor te stellen dat de kosmos vanzelf is ontstaan. Hoe meer ik nadenk over de schepping, hoe duidelijker het is dat een machtige en wijze God alles heeft gemaakt. Alleen al de complexiteit van mijn eigen lichaam is een heel groot wonder. Mijn hersens, mijn ogen, mijn oren en spijsvertering, het is alles zo wonderlijk en mooi gemaakt. We kunnen er niet omheen dat er een God is, Die alles schiep.
Jouw worsteling heeft er mee te maken dat je zoveel vragen hebt rond de Bijbel en betreffende God. Dat begrijp ik. Ook ik heb nog vragen waarop ik geen antwoord weet. Maar dat is te verklaren. God is zo groot dat wij onmogelijk Hem helemaal kunnen begrijpen. We kunnen al het water van de oceaan niet in een emmer krijgen. Zo kunnen we ook niet God begrijpen met ons kleine mensenverstand. We moeten leren om Hem te vertrouwen.
“Misschien ben ik wel gewoon bang”, schrijf je. “Stel dat God er is en mij als Zijn kind wil, dan moet ik mezelf en veel andere dingen opgeven. Dan moet ik de wedloop gaan lopen en vertrouwen, geloven.” Een kind van God zijn, is voor jou een angstaanjagende gedachte. Dat vind ik heel verdrietig. Daarmee heb je een vertekend beeld. Dat wil de duivel je ook graag wijsmaken. Het tegenovergestelde is waar.
Er is geen grotere vreugde en rust dan door God aangenomen te zijn tot Zijn kind. Jezelf opgeven is een bevrijding. Ons eigen ik is een onbarmhartige slavendrijver. Het is nooit genoeg en er moet altijd meer. Door het geloof ga je rusten in het werk van Christus. Hij heeft genoeg gedaan en zo is er vergeving voor jou en verlossing. Ja, dan ga je ook andere dingen opgeven omdat je dat wilt. Dan ga je de loopbaan lopen door te zien op Christus.
Met je verstand en denkvermogen kom je er niet uit. Maar in de overgave van het hart zul je rust vinden. In het buigen voor en onder God vind je vrede. God zal je leiden door Zijn Heilige Geest. Stap voor stap zul je Zijn weg leren. Dan is er nog strijd, maar niet in eigen kracht. Je krijgt kracht elke keer weer. Onder alle strijd ligt het heerlijke fundament van vrede met God. Dat kan niemand afnemen. Christus waakt daar Zelf over.
Beste vriendin, ik wil deze brief afsluiten met een bemoediging vanuit een psalm, die je vast wel kent: Jij, die God zoekt, in al jouw zielsverdriet, houd aan, grijp moed, jouw hart zal vrolijk leven.
Hartelijke groet,
Ds. J. A. van den Berg,
Sint Anthoniepolder
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.A. van den Berg
- Geboortedatum:04-02-1967
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Sint Anthoniepolder
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik hoop dat alle voorgangers en dominees die dit lezen ook dit stukje van deze noodkreet ter harte nemen. Dit is zo herkenbaar...
Doordat hier weinig aandacht aan gegeven wordt, krijg je het idee dat je de enige bent met deze vragen en blijf je er vaak in je eentje mee rondlopen, waardoor de innerlijke afstand met de rest van de gemeente voor je gevoel alleen maar groter wordt.
1. Er over spreken met een ervaren christen die goed kan luisteren. Ik kwam erachter dat mijn worsteling al verminderde door gewoon mijn hart te luchten. En een ander voor jou horen bidden geeft moed.
2. Het hielp mij ook om in de Bijbel te lezen dat anderen hier ook mee geworsteld hebben. Zie bijv. psalm 42: De dichter krijgt onophoudelijk te horen, "Waar is uw God?". Toch blijft hij roepen, net zo lang tot God antwoordt. Ik denk wel eens dat dit simpele roepen, van een totaal berooid mens, God meer behaagt dan wat dan ook.
3. Je moet jezelf de vraag stellen wát nu precies ervoor zorgt dat je twijfelt. Hierbij kan het helpen om te schrijven, net zo lang totdat je het kernpunt te pakken hebt; of iemand anders door laten vragen, die dat goed kan. Bij mij kwam het er op neer dat ik God niet ervoer, niet zintuigelijk waarnam, en dat Hij een illusie leek te zijn. Ik kende de argumenten voor het bestaan van God, maar die hielpen niet, omdat ik gewoon te sterk de indruk had dat Zijn bestaan een illusie was. De échte reden van mijn twijfel was dus dat ik God niet zintuiglijk waarnam, zoals we andere dingen wel waarnemen.
4. Het kernpunt van je twijfel moet je aanpakken. Bij de Heere brengen en er met anderen over spreken. Zo liet de Heere mij uiteindelijk zien dat het mijn hoogmoed was dat ik Hem niet zag. Ik maakte namelijk de menselijke zintuigelijke waarneming tot de maatstaf voor de vraag of God bestaat. God liet mij, na maanden worstelen, ineens heel helder zien hoe klein en nietig de mens is. Het was alsof Hij zei: "Wie ben jij eigenlijk, klein mensje, om te bepalen dat Ik er niet ben omdat je Mij niet ziet?" Vanaf dat moment heb ik nooit meer echt getwijfeld aan Gods bestaan. Het probleem was niet dat God Zichzelf moest laten zien, maar dat mijn ogen dicht zaten; want ik wilde Hem waarnemen op mijn eigen manier. Ik zie de wereld nu zoals ik ze voorheen niet zag: Het is overduidelijk dat God er is!
5. Wees ervan verzekerd dat God niets liever wil dan dat wij Hem kennen. Hij heeft ons voor Zichzelf gemaakt en ons hart is onrustig totdat wij rust vinden in Hem. Hij laat zich kennen, maar dat doet Hij wel op Zijn eigen tijd en op Zijn eigen manier. Geef de moed dus niet op! God luistert graag naar het roepen van hen die hun schijnzekerheden zijn kwijtgeraakt!
Ik bid voor je!
