Verhaal kwijt

Vanaf de eerste klas van de middelbare school (2011) tot ongeveer drie maanden geleden ben ik (meisje) door mijn vader lichamelijk en geestelijk erg mishandeld. Dagelijks ervaar ik nog de geestelijke pijn hier van. Ik woon nu twee jaar in een studentenkamer vanwege de onveilige situatie thuis, maar ik trek dat niet meer; ik voel me zo alleen! Ik mis mijn moeder en mijn broertjes en zusjes. Maar ik kan gewoon niet naar huis, er is te veel gebeurd.

Mijn vriend en ik zouden heel graag willen trouwen maar financieel gezien gaat dat niet. Vroeger heb ik teveel geld uitgegeven aan eten en kleding om de pijn te verzachten en mijn vriend studeert nog. Op mijn werk is mijn contract niet verlengd vanwege mijn psychische toestand. Nu moet ik op zoek naar ander werk en een plek om te wonen. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik kan heel slecht alleen zijn, daarom zou ik het liefst nu trouwen in plaats van op het moment dat mijn vriend klaar is met studeren.

Ik heb het zo moeilijk met alleen zijn dat ik het liefst een eigen kind zou willen krijgen. Ik kan wel wachten op mijn vriend, maar het duurt voor mij te lang als ik weet dat ik nog twee jaar alleen moet zijn. Ik hoop en bid vaak dat ik zwanger mag worden, zodat ik iemand heb die altijd bij me is (mijn vriend en ik hebben nooit seks gehad en zouden dit ook nooit voor ons huwelijk willen). En begrijp me niet verkeerd; ik heb een heel lieve vriend die goed voor me zorgt, maar die heeft ook zijn school en z’n zaterdagbaan. Ik kan niet de hele week bij hem zitten.

Ik weet niet wat ik met dit alles aan moet en u zult me vast niet kunnen helpen, maar ik ben in ieder geval mijn verhaal kwijt en ik hoop dat u wat tips heeft om het wat dragelijker te maken. Zou ik mogen bidden om een ‘wonder’ dat ik zwanger mag worden? Ik hoop het uit de grond van mijn hart. Het liefst, dat is de mooiste oplossing, trouwen mijn vriend en ik met elkaar, maar dat gaat nu gewoon niet. Ik zal vast dingen vergeten zijn te zeggen, het is ook zo veel, maar ik hoop dat u mijn verhaal begrijpt.

Beste vraagstelster,

Je schrijft dat je vanaf de eerste klas van de middelbare school (2011) tot ongeveer drie maanden geleden zowel lichamelijk als geestelijk erg mishandeld bent door je vader. Wat is dat ingrijpend. En gebeurde het niet vóór 2011 toen je nog jonger was? Waarom pas toen je naar de middelbare school ging? En waar was je moeder? Heeft zij dan nooit wat gemerkt en ingegrepen? En lopen je broertjes en zusjes nu dan geen gevaar? Moet er geen melding worden gemaakt bij Veilig Thuis? Als ik het zo lees dan komen er veel vragen bij mij naar boven.

Als je zoveel narigheid hebt meegemaakt dan is dat toch traumatisch. Je schrijft dat je nu om die reden twee jaar op een studentenkamer woont. Maar ook dat de mishandeling tot ongeveer drie maanden geleden doorging. Gebeurde dat dan als je nog eens thuis kwam of kwam je vader naar je kamer toe? Je schrijft aan de andere kant dat je gewoon niet naar huis kunt. Hoe zit dat dan? 

En vooral is mijn vraag: moet je er niet voor worden behandeld? Je hebt zelfs ontslag gekregen vanwege je psychische toestand, zo schrijf je. Dat wil wel wat zeggen. Ik zou er toch eens met je huisarts over gaan praten. Want bij zo'n traumatisch verleden heb je toch echt hulp nodig om dat te verwerken.

Je schrijft dat je je zo heel erg alleen voelt. En heb je dan ook geen vriendinnen? Of familieleden bij wie je je hart kunt uitstorten? Wat vind je vriend hier wel niet van? Je komt toch ook wel bij de ouders van je vriend over de vloer. Weten zij van de situatie af? Ben je niet aangesloten bij een kerk? En kun je er niet eens met je predikant over praten?  

Fijn dat je een lieve vriend hebt. Ik kan me voorstellen dat je er naar uitziet om met hem te trouwen. Maar het is echt beter om eerst alles te verwerken voordat je gaat trouwen Anders vlucht je met alles wat je hebt meegemaakt een huwelijk in en dan kom je jezelf vroeg of laat tegen. Bovendien is het echt belangrijk om je vriend nu de ruimte te geven om al zijn aandacht aan zijn studie te geven voordat je gaat trouwen.  

Ook vind ik het nog al wat als je schrijft dat je een kind zou willen om je eenzaamheid op te lossen. Dat is echt geen goede reden om een kindje te krijgen. En dat je zelfs bidt om een wonder dat je zwanger mag worden zonder gemeenschap. Dat gaat toch wel ver. Als het goed is, heb je verkering omdat je zo heel veel van elkaar houdt. Dan verlang je er naar om samen te gaan trouwen om altijd bij elkaar te zijn en dan is het heel bijzonder om dan van je samen een kindje te mogen krijgen waar je dan ook samen voor zorgt. Nu wil je eigenlijk alleen een kindje om jouw eenzaamheid op te lossen. Dat is best egoïstisch en dat kan en mag ook niet. 

Echt, ik kan je alleen maar adviseren zo snel mogelijk hulp te zoeken om al deze moeilijke dingen te gaan verwerken.  

Alie Hoek-van Kooten

Dit artikel is beantwoord door

Alie Hoek - van kooten

• Geboortedatum:
  27-08-1949
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

936 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven