Verlangen naar sterfdag

Ik las op uw site in een vraag uit 2008 iemand die bidt om te sterven. Zelf verlang ik er ook naar om mijn laatste adem uit te blazen. Ik word er blij van als ik er aan denk. Ik wil graag bij de Heer zijn. De meeste gelovigen schrikken als ik dit zeg en begrijpen mij niet. Ze vragen of het wel goed met mij gaat, of ik misschien eens naar de dokter moet. Of eens gaan praten met een geestelijke, maar ik ben beslist niet ongelukkig of depressief. Maar ik begrijp hen niet.

Hoe kan je nou niet naar de wereld toe willen die God in eerste instantie voor ons gemaakt heeft? De aarde is niet ons thuis en wel een heel slechte kopie van hoe God het bedoeld heeft. Dan houd je van de wereld die geregeerd wordt door de duivel. Het enige waar ik nog voor leef is andere mensen over God vertellen. Dat is mijn enige doel dat eeuwigheidswaarde heeft. Wie wil er nou niet leven in een wereld zonder ellende, ik begrijp het niet. Of zou het de twijfel zijn van de mensen of God wel echt bestaat?

Beste vraagsteller/stelster,

Het was naar ik meen Richard Baxter die zei: “De mooiste dag in je leven is niet je trouwdag. Ook niet de dag waarop je belijdenis deed. Je mooiste dag is de dag van je sterven... tenminste als je in Christus geborgen bent.” Calvijn zei: Wie nog nooit met vreugde aan de dag van zijn dood heeft gedacht is geen echte christen. Dus zo bezien ben jij niet zo vreemd als anderen zeggen.

Inderdaad lijkt het er op dat onder christenen vandaag de dag het besef afneemt dat we pelgrims zijn op weg naar een beter vaderland ( vgl. Hebreeën 11:13). Wel zal het ons daarbij niet alleen moeten gaan om een paradijselijk leven. De volmaaktheid straks zit hem in het volmaakt verkeren met God, het ten volle genieten van Zijn liefde. God zal zijn alles en in allen. Hopelijk zie je daar naar uit. Dat was toch ook zo in het verloren gegane paradijs. Alleen zal een zondeval gelukkig niet meer mogelijk zijn. 

Laten we wel oppassen voor een soort vluchtgedrag. Zo van: dan zijn we van alle ellende en problemen af.  Trouwens,  er valt toch ook nog veel goeds hier en nu te genieten?! Geniet je niet van deze mooie meidagen? Het is heel menselijk om van het leven te houden en vooral van je familieleden. Daar is niks mis mee. Zo heeft God ons geschapen. Daarom heb ik wat moeite met je stelling: het enige waar ik nog voor leef is om anderen over God te vertellen. Als je het zo naar je omgeving overbrengt begrijp ik hun reactie wel een beetje. 

Trouwens, we hebben toch ook een taak hier op aarde? Gelovigen in Thessalonica gooiden het werk neer. Zo zeer zagen ze uit naar de toekomst. Nee, zegt Paulus, aan de slag! Zo ook wij. We zijn geroepen niet alleen om het evangelie vertellen, maar ook zorg dragen voor hen die ons lief zijn, mensen die ons nodig hebben helpen. Ik denk aan wat de apostel Paulus schrijft in Filippenzen 1:22-24: “Wat ik verkiezen zal weet ik niet: Want ik word door deze twee gedrongen: Ik heb begeerte om ontbonden te worden en bij Christus te zijn, want dat is verreweg het beste, maar in het vlees te blijven is noodzakelijker voor u.” Paulus dacht dus niet egoïstisch en ook hij voelde aardse banden waarvan hij moest worden losgemaakt op Gods tijd. 

Ligt de focus alleen op het hier en nu dan is het fout. Maar ook fout is als het hier en nu verachten en de focus alleen maar op die paradijselijke toekomst hebben. Naar men beweert heeft Luther gezegd: Als ik wist dat Christus morgen zou terugkomen zou ik vandaag nog een appelboompje planten. Lutherkenners zeggen die uitspraak nooit gelezen te hebben. Niettemin, de les daarvan is duidelijk.

Dus, waardeer het leven van God je gegeven, leef in de hoop op de toekomst bij God, maar vergeet ondertussen je appelboompje niet.   

Met vriendelijke groet,
Ds. A. van Vuuren

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van Vuuren

• Geboortedatum:
  02-11-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Capelle a/d IJssel
• Status:
  Actief

131 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven