Onzekerheid overwinnen

C. M. Chr. Rots - de Weger | 1 reactie | 17-04-2018| 11:07

Ik ben een meid van 20 en ben niet altijd, maar best vaak onzeker. Ik weet soms niet hoe ik hiermee om moet gaan. Soms is het simpel, maar het ligt ook wat complexer. Vaak als ik een beslissing moet nemen of iets onderneem, zoek ik bevestiging bij mijn familie. Om nog wat te noemen: ik ben gek op mijn vriend, maar als iemand dan wat ten nadele van hem zegt, trek ik mij dat aan (terwijl ik weet dat ze hem ook gewoon leuk vinden), dan denk ik hierover na en kan het mij aan het twijfelen brengen, terwijl dit nergens op slaat want ik hou van mijn vriend en ook van mijn familie. Zo heb ik dat met veel meer verschillende dingen. Als mensen een grapje maken over mij (doen, laten en uiterlijk) dan wil ik echt horen dat het een geintje is. Nu ben ik er sowieso niet van om grapjes te maken ten nadele van iemand (wat bij ons thuis wel veel gebeurt), maar ik kan hier echt mee zitten.

Ook als ik op straat loop en mensen kijken (dit hoeft niet eens erg te zijn, ik kijk zelf ook naar mensen om me heen terwijl er niks bijzonders is) dan denk ik dat er wat raars te zien is. Als er een groepje jongeren op straat staat, loop ik er liever omheen. Als mensen lachen met elkaar en langslopen, vraag ik me af of het over mij gaat terwijl ze waarschijnlijk over iets heel anders praten. Als ik iets leuks zie, bijvoorbeeld een kledingstuk, en mijn zusje of de sociale media geven negatieve reacties dan koop ik het al niet meer. Kortom ik maak me heel erg druk over wat andere mensen vinden en denken over mij en over wat ik doe en laat. Het slaat zelfs zo door dat ik me niet eens meer fijn en veilig voel in een nieuwe omgeving, bijvoorbeeld als ik alleen met mijn vriend wat leuks ga doen (omdat we dan met z’n tweeën zijn en ik niet zoveel mensen om me heen heb die ik ken). Liever ga ik dan niet weg en blijf ik lekker bij hem of mij thuis samen. Op  vakantie moet ik ook echt over een drempel stappen en zie ik vaak tegen nieuwe situaties op, bijvoorbeeld activiteiten met andere mensen. Zo kan ik nog meer dingen opnoemen, maar ik heb ongeveer het idee geschetst.

Waar dit vandaan komt weet ik niet. Wat mee kan spelen is dat ik vroeger ben gepest door een meisje nadat haar ouders uit elkaar gingen. Pas werd ik als enige uit de groep van meiden niet uitgenodigd op haar verjaardag. Dan voel ik me waardeloos en vraag ik me af wat ik verkeerd heb gedaan. Waarom alleen ik niet? Wat moet ik doen om uit deze negatieve gedachten te komen en die onzekerheid te overwinnen? Hier wil ik nog aan toevoegen dat ik er niet altijd last van heb en dat mijn vriend er ook vanaf weet, hij helpt me bij het zekerder voelen en maken van mezelf. Dus daar ligt het probleem niet. Ondanks dat blijft er altijd het onzekere in mij waar ik geen raad mee weet.

Beste 20-jarige,

Weet je, ik ben meer dan een halve eeuw ouder dan jij en tóch dacht ik onlangs precies hetzelfde als jij toen ik naar voren geroepen werd om iets te zeggen tijdens een begrafenisdienst in een andere kerkgemeenschap dan waar ik lid van ben. Nota bene had ik zelf gevraagd óf ik iets mocht zeggen, maar op het moment dat ik naar voren liep...  ach, mensen denken áltijd. Dat bedacht ik me gelukkig óók op datzelfde moment, waardoor ik rustig naar voren kon lopen en heb mogen zeggen wat ik me voorgenomen had. 

Weet je, het is niet erg als je een beetje onzeker bent: het geeft in ieder geval de noodzaak van een goede voorbereiding aan! Niet uit een angstgevoel, maar voorbereid op pad gaan geeft je zékerheid. Áls je tenminste e.e.a. als een uitdaging blijft zien, waarbij je best jezelf een schouderklopje mag geven als je gedáán hebt wat je je voornam. Let níét op andere mensen, want die durven waarschijnlijk helemaal niet wat jij deed! Voorbereiding bestaat dan mede uit ‘gewone’ dingen! Let op dat je kleding draagt waar je je goed in voelt, als ‘kleding’ belangrijk voor je is. Let op je houding, op je spreken, op je zwijgen... stel je van te voren situaties voor en probeer dan ook van te voren je gedrag in te schatten. Bedenk daarbij dan tegelijk dat heel veel mensen hetzelfde onzekere gevoel hebben als er iets van hen wordt gevraagd. Als je tóch de uitdaging bent aangegaan, zul je zien dat het een volgende keer gemakkelijker wordt. Vraag je vriend om jou te steunen, bespreek eventueel met hem wat je goed hebt gedaan en/of waar het anders zou kunnen.

Dat meisje dat jou heeft gepest lag waarschijnlijk met zichzelf overhoop. Dat ze haar gevoelens op jou afreageerde hóórde niet, maar zegt meer over haar eigen situátie (scheiden van ouders, schrijf je), dan over jou als pérsoon! 

Bij het verjaardagsfeestje was er vast ook zo’n soort situatie. Wil je écht antwoord op de vraag “waarom ik niet”, dan zul je er naar moeten vragen. Maar... dat is een moeilijke stap, want het antwoord kán persoonlijk worden. Het hóéft gelukkig niet, dus bedenk dat het níét persé aan jou ligt als een ander een beslissing neemt (misschien mocht de jarige slechts een bepaald aantal meisjes uitnodigen, of meisjes uit de buurt, van de kerk, etc). Laat je niet meetrekken in je negatieve gevoelens, want met enige nuchterheid zijn die zeker te relativeren! Blijf rechtop lopen en analyseer je eigen gevoelens, waarbij je bedenkt wat nou écht de feiten zijn, of wat je zelf er maar bij denkt (dan zijn het slèchts jouw gedachten die met je op de loop gaan!). Bespreek het met je vriend, die geeft liefdevolle en goede feedback!

Heb ik je kunnen bemoedigen?

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1536 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven