Vraag
Ik ben een vrouw van 26 jaar. De afgelopen 2,5 jaar heb ik drie vrienden gehad. Eén keer een hechte vriendschap die ik net voordat het verkering kon worden heb afgebroken. Twee verkeringen die ik na hele korte tijd heb uitgemaakt. De ‘aanloop’ tot de verkeringen, dus de vriendschap, is geen probleem. Het verkering vragen zelf ook niet, maar de tijd daarna! Dat zijn dagen dat iedereen heel enthousiast en blij voor mij is dat ik verkering heb. Dagen waarop mijn vriend heel gelukkig is. En voor mij zijn het vreselijke dagen: ik ben constant aan het denken en bang zijn. Bang voor de ontmoeting met zijn familie, bang om tegen te vallen bij hem en zijn familie, bang dat we samen zo uitgepraat zijn, bang dat hij er met een ander vandoor gaat, bang voor een huwelijk en alles wat daarmee verbonden is, bang dat ik het niet waard ben om verkering te hebben.
Daarnaast voelt een verkering voor mij als ‘verraad’ tegenover God. De Heere komt bijna terug op de aarde en als ik verkering krijg, trouw en wellicht kinderen krijg heb ik veel minder tijd om de Heere te zoeken. Dat gaat dan dag en nacht zo door. Eten gaat moeilijk, slapen doe ik weinig en met moeite lukt het me om me op m’n werk te concentreren. Het zijn ook dagen waarop ik het ongebonden single zijn ontzettend idealiseer. Tenslotte hak ik de knoop door en dan is het einde verkering. Iedere keer opnieuw breek ik het hart van een jongeman waar ik vreselijk veel om geef. En steeds weer ga ik zelf door een dal van ontzettende pijn. Het lag absoluut niet aan de mannen, die waren stuk voor stuk lief en geduldig. Ook langzaamaan opbouwen helpt niet. Ik heb het idee dat ik m’n eigen geluk in de weg sta.
Iemand zei pas tegen me “je moet jezelf ook eens wat gunnen” en dat gevoel heb ik inderdaad: of ik heel hard voor mezelf ben. Natuurlijk bid ik om een man, maar als de Heere die geeft stoot ik hem iedere keer weg. Wat kan ik doen om ‘normaal’ te worden en deze bindingsangst (want dat is het waarschijnlijk) kwijt te raken?
TIP!
Het beste van de vragenrubriek direct in jouw Facebook timeline?
Like Refoweb via onderstaande knop! 
Antwoord
Beste vraagsteller,
U noemt uw manier van doen bindingsangst. Dat zou het kunnen zijn, maar zo’n diagnose kan alleen een hulpverlener stellen, die u ook daadwerkelijk ként. Van mij zult u dat dus niet horen. Zeker niet via een anonieme briefwisseling.
Wat ik dacht toen ik uw verhaal las is: hoe kómt het dat u zó bang bent voor alles? Niet alleen voor een relatie-met-alles-wat-daarbij-hoort, maar zelfs ook voor de wederkomst van onze Heere? Zei Luther niet op de vraag wat hij zou doen als Jezus ‘morgen’ terugkomt dat hij dan vandáág nog een boom zou planten? We zijn niet in de wereld om ángstig te zijn, toch? Wíj kunnen niet in de toekomst kijken, zelfs niet één dag. We kunnen wel leren om vertrouwend aan Gods Vaderhand onze lévensweg te gaan. Plak de tekst van lied 293 uit het Liedboek voor de Kerken zichtbaar op een plaats waar u hem vaak ziet en lezen kunt! Leer de woorden uit uw hoofd! Zing, en bid dit prachtige, troostvolle lied van Jacqueline Van der Waals iedere dag!
In de tijd dat Paulus zijn brief aan de Galaten schreef dachten de mensen ook dat de wederkomst nabij was en wat zouden zij zich dan nog druk maken om aardse zaken... Intussen zijn wij toch héél wat jaren verder en weten we nog steeds niet hoe lang het duurt! Onze levensopdracht is dan ook niet om ons terug te trekken uit dit leven, maar om zó te leven dat het is tot éér van Hem die ons heeft gemaakt. Die ons ook aan elkaar wil geven in vriendschappen, relaties, huwelijken en nageslacht. Juist ook daarin Zijn zegeningen te zien en sámen hem te loven en te prijzen! Tót aan het eind der tijden. En dát tijdstip weet geen mens.
Nu kán ons natuurlijk best eens een moment van bang-zijn overvallen. Dat is heel menselijk. Er gebéurt ook nogal wat om ons heen. Dichtbij en ver weg. Maar daarvoor wéglopen gaat niet lukken. Wél is het goed om over angstgevoelens te praten. Met uw dominee, (wijk)ouderling of een andere hulpverlener. En zéker met een eventuele volgende vriend!
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
ik denk dat mevr. Rots 2 Thessalonicenzen bedoeld ipv Galaten...(maar ik kan er naast zitten)
Over het bezig zijn met andere zaken: ik denk dat de primaire zaak is dat je weet of je in Christus bent. (zie http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/23810/2-leuke-meisjes/) Als het gaat over groeien of beter leren kennen, mag je ook zeker ontspannen. ds. M.M. van Campen gaf als voorbeeld van een jongentje dat aan zijn moeder bleef vragen waar papa bleef. Antwoord van moeder was: 'Ga maar lekker spelen'. Jochie ging zich niet druk maken of zijn liefde tot vader er wel bleef, maar toen die aan de deur stond liet het jongetje alles uit zijn handen vallen en rende naar vader toe!
dat!
"In de tweede brief aan Thessalonicenzen schrijft Paulus wat meer expliciet over de verwachte wederkomst (dat is waar), maar bij meerdere eerste christenen leefde die gedachte wijdverbreid. Ook bijvoorbeeld aan de Galaten moest Paulus duidelijk maken hoe te leven terwijl ‘de dag noch het uur’ bekend is! Precies zoals dat bij ons het geval is .... en dáár ging het om.
