Moeizaam contact met schoonfamilie
C. M. Chr. Rots - de Weger | 4 reacties | 04-05-2015| 11:38
Vraag
Ik zit met het volgende. Ik heb een lieve vriend en we hopen dit jaar te trouwen. Zoals bij iedereen het geval is, kom je uit een verschillend gezin. Ik moet daar best aan wennen. Ik kom uit een gezin, waarin we niet heel open zijn. Ik heb ouders die veel over hebben voor hun kinderen. Natuurlijk was/is er thuis wel eens onenigheid, maar mijn moeder probeert in het bijzijn van anderen haar mond te houden of het al snel te sussen. Bij mijn vriend is dat heel anders. Daar zegt men wat men denkt en in het bijzijn van ons kunnen zijn ouders erg boos tegen elkaar doen en elkaar verwijten maken. Inmiddels ben ik daar ook al wat aan 'gewend', ik ben er niet meer zo van slag als aan het begin. Ik kom ver bij mijn ouders vandaan te wonen en zie daar soms best tegen op. Ik heb namelijk niet echt contact met mijn schoonouders. Natuurlijk praten we wel wat oppervlakkig met elkaar, maar er zijn al veel dingen gebeurd, waardoor ik niet vertrouwelijk durf te worden.
Het kost mij bijvoorbeeld best wel moeite om te wennen in hun kerk. Dit wordt mij erg verweten door (vooral) mijn schoonmoeder. Ze heeft in het verleden al allerlei kwetsende, verwijtende dingen over mij gezegd tegen mijn vriend. Ook spreekt ze er met anderen over. Ze deinst er niet voor terug om het ook tegen mensen uit die kerkelijke gemeente te zeggen, waardoor ik me nog meer alleen voel staan in die gemeente. Afgelopen weekend was ze erg boos. Er was een avond in hun kerk. Dat begon vrij vroeg, waardoor wij niet op tijd waren. Daardoor besloten wij naar een bezinningsavond te gaan die een uur later begon. Ik wist serieus niet dat het zo vroeg begon! Niemand had dat verteld. 's Avonds was ze erg boos. Ze vond het niet eerlijk! Als er bij ons in de kerk wat was, zouden we wel gaan. We zijn veel vaker naar avonden bij hen in de kerk geweest, dan bij ons in de kerk... Ze gelooft dat niet.
We zijn er nog niet over uit waar we naar de kerk gaan als we getrouwd zijn. Juist door haar houding en wat ze allemaal over mij (ons) zegt tegen anderen, heb ik veel moeite om naar dezelfde kerk als hen te gaan... We hebben nu maar besloten om na ons trouwen pas te gaan kijken waar we naar de kerk gaan, om ruzies hierover te voorkomen op zondag. Mijn schoonouders gaan beiden aan het Avondmaal. Ik geloof echt wel dat ze gelovig zijn, maar dat maakt het tegelijkertijd zo moeilijk. Ik heb meer vragen hier gelezen, die te maken hebben met een relatie met je schoonouders. Vaak werd gezegd dat men dan in gesprek moest gaan. Over andere moeilijke situaties hebben we al eens proberen te praten met hen. Daar hebben we geen goede herinneringen aan, omdat ontkend werd wat wij zeiden en het werd dus grote onenigheid... Nu moet u niet denken dat elk weekend dat wij daar zijn het grote ruzie is. Het is er bij tijden ook echt gezellig. Maar ik vind het zo moeilijk dat een eigen moeder zo negatief over haar kinderen doet tegenover anderen. Ze doet ook negatief over andere kinderen en schoondochters. Ik merk dat het veel met me doet en trek het me erg aan. Wat voor tips heeft u voor mij? Hoe moet ik in deze situatie staan?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Je zit in een lastig parket. Schoonfamilie hoort bij een relatie, maar het contact ermee kan zo moeizaam zijn. Nu is er altijd wel de ‘relatie’. De vriend of de vriendin. Bij jou is de rol van je vriend van evident belang. Kiest hij jouw kant en is hij het met jou zo eens, dat hij achter jullie relatie staat? Dan kan schoonmama wel van alles vinden en rondbazuinen, maar dan zijn jullie een sterk en hecht (aanstaand) echtpaar dat een eigen leven opbouwt. Met eigen beslissingen. Met eigen verantwoordelijkheden. Voordat je gaat trouwen moet je echter wel zeker weten of je zélf en jullie sámen opgewassen zijn tegen de intimidatie, bemoeizucht, bedillerigheid, of hoe moet ik het gedrag van (schoon)mam allemaal noemen! Geen idee of het haalbaar is in jullie relatie, maar waarom zou je bij de familie in de buurt moet wonen? Waarom zou je (logischerwijze) ’s zondags dan naar dezelfde kerk ‘moeten’ gaan? Één tip: beslis níét pas ná jullie trouwdag over het lidmaatschap van welke kerk dan ook. Zorg dat jullie beiden als volwassen mensen omgaan met de familie, zónder verborgen agenda. Want juist dát geeft blijvende moeilijkheden!
Als praten inderdaad niet (meer) helpt is volwassen, non-verbaal gedrag de enige goede te volgen strategie. Helaas zal het niet per definitie betekenen dat de verhouding met de familie goed komt, maar dat is dan niet anders. Nogmaals, een lastige en vooral ook verdrietige situatie. Hebben jullie echter je eigen verantwoordelijkheid genomen om jullie ‘aandeel’ in het geheel zuiver en netjes (christelijk is zelfs vriendelijk en liefdevol!) te houden, dan kun je toch met open vizier en vol vertrouwen een huwelijk tegemoet gaan? Voor ‘de andere partij’ heb je dan geen verantwoordelijkheid te dragen. Duidelijkheid en eerlijkheid toegewenst en Gode bevolen!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Misschien ligt er wel wat anders aan ten grondslag wat de schoonmoeder aangaat en worden futiliteiten gebruikt om uiting te geven aan het ongenoegen wat er bij de schoonmoeder heerst. Daarom is open kaart spelen belangrijk omdat je daarmee ook aangeeft dat er grenzen zijn.
Het kan evenwel afstand scheppen, maar dan is dat maar zo. Je bent tenslotte niet met je schoonmoeder getrouwd. Belangrijk ook is dat je vriend (toekomstige echtgenoot) zijn moeder hierover aanspreekt. Gebeurt dat niet en blijft hij min of meer onder moeders rokken, dan geeft dat te denken.
Misschien is je schoonmoeder de wanhoop nabij nu haar zoon voor een andere vrouw kiest en op zichzelf gaat wonen. Uit de brief kan ik niet opmaken of je vriend ook min of meer onder 'controle' stond of staat van zijn moeder.
Voor zo'n schoonmoeder moet je vaak ouder zijn, wil je dit goed en wijs kunnen hendelen.
Ik heb ook zo'n schoonmoeder en het heeft me heel wat energie gekost om te zwijgen, proberen het te negeren.
Ik zou het nu anders aanpakken.
Ik zou nu op een rustig moment een gesprek onder 4 ogen met haar aangaan. Geen verwijten maken! Maar open en eerlijk proberen te vragen wat haar deze dingen doet zeggen.
Misschien is deze zoon altijd een bron van veel zorg geweest, dan kan loslaten best moeilijk zijn. Elke moeder heeft een plaats in het gezin, die meestal door de tijd heen zo gegroeid is.
Als vader een slappe man is, die nooit iets zegt, zal moeder waarschijnlijk deze taak op zich genomen hebben, waardoor het net lijkt of zij het is die zo moeilijk doet, terwijl het (ook) van de vader komt.
Schoonmama komt op mij over (zoals ik het uit de brief opmaak) als een sociaal onhandige vrouw.
Bemoeizucht en bedillerigheid kan negatief zijn, maar de kunst is toch denk ik om de zorg die erachter schuilt te blijven zien.
wat moeilijk allemaal, ja als je jong bent is het heel moeilijk om tegen zoveel negativiteit opgewassen te zijn, (schoon) moeders kunnen heel lastig zijn en bovendien zit het gebod "eer uw vader en uw moeder" vaak in onze gedachten,
let op dat je samen sterk staat, misschien kun je wat afstand nemen zeker als je straks getrouwd bent, ach dat is zo moeilijk, maar meis je zult zien of je nu zus of zo doet, goed doe je je het nooit in de ogen van anderen, blijf bij jezelf en je eigen keuzes.
Ben het helemaal met mevrouw Rots eens, vooral dat laatste.
Gods zegen gewenst!
