Vraag
Ik heb drie jaar geleden belijdenis gedaan met twee anderen. Het bijzondere is dat we alledrie uit de 'wereld' zijn gekomen. Ik mocht, samen met een andere broeder, zelfs gedoopt worden. De andere belijdeniscatechisant was jarenlang een verdwaald schaap geweest. We hebben belijdenis gedaan in een gereformeerde kerk (vrijgemaakt), geen reformatorische kerk. Mijn ouders zijn allebei opgegroeid als christen, maar hebben het geloof na hun jeugd achter zich gelaten. Mijn grootouders zijn allen lid van een vrijgemaakte kerk. Als ik terugkijk op de achterliggende jaren maak ik mij zorgen. Niet om mijzelf; ik mag leven uit genade, ga met vreugde naar de kerk en leef uit dankbaarheid voor de Heere, die mij heeft verlost. Nee, ik maak mij zorgen om mijn broeders en om de kerk. Ik ga zo af en toe naar een reformatorische kerkdienst in de buurt, waar ik veel meer van leer over hoe groot Gods' genade voor mij is en dat ik daarin mag delen. Ik ben een simpele jongere (24) die veel achter heeft moeten laten uit zijn oude leven, maar wat is het goed om verlost te zijn en die verlossing mijn leven te laten bepalen. De twee broeders waar ik het over had komen nooit meer naar de kerk. Eén komt een enkele keer. Ze moeten werken en voetballen op zondag en voelen zich niet thuis in de cultuur. Juist die cultuur vind ik een sterk punt aan onze gemeente, die qua liturgie bijvoorbeeld (pianobegeleiding en gitaar naast het orgel) veel natuurlijker is voor niet-christenen; deze hoeven niet zo'n enorme drempel van vooroordelen over voordat ze een preek serieus kunnen nemen. Ik spreek mijn twee broeders nauwelijks nog, heb het wel geprobeerd maar ze lijken geen 'zin' meer te hebben in de kerk en lijken andere zaken prioriteit te geven. Ik denk dat dit ook deels aan de prediking ligt. Er wordt weinig stilgestaan bij het enorme offer waarmee Jezus de gelovige heeft willen bevrijden. En er wordt nauwelijks stilgestaan bij onze zonde, die -als we die leren kennen vanuit de liefde die God ons geeft/vanuit het evangelie van Jezus- leidt tot het kennen van je plaats. Je was niets, je bent nog steeds niets waard en toch mag je leven als kind van God. Die radicale boodschap mis ik; het lijkt wel alsof iedereen bekeerd is bij ons in de kerk volgens de predikant, maar volgens mij moeten mensen veel nadrukkelijker gewezen worden op de noodzaak van hun persoonlijke bekering, ook al mogen ze God kennen. Juist die persoonlijke bekering vanuit de eigen zonde tot het evangelie mis ik. Het is meer spiegelen aan een liefdevolle God in deze kerk. Ik snap dat je dan niet meer naar de kerk hoeft van jezelf; als het goed voelt zal God het wel goed vinden toch? Ik hoop dat mijn situatie een beetje helder is. Ik ben om in het jargon te blijven, een wedergeboren mens, die ook bij mij in de kerk allemaal afdwalende schapen ziet. Het lijkt wel alsof er maar weinig mensen zijn die dichtbij de Heere willen leven. Het leven wordt opgevuld met zulke nietszeggende zaken... uren tv-kijken op een dag, computerspelletjes, praten over dure auto's, noem maar op. Wat willen jullie mij aanraden? Ik voel me wel thuis bij de reformatorische preken, maar het is een enorme cultuurkloof die ik elke keer weer over moet en ik begrijp bijvoorbeeld de Statenvertaling soms nauwelijks. Ook dat er heel langzaam wordt gezongen en alleen met het orgel, vind ik niet verantwoord. Maar er bestaat wel meer 'ontzag voor God', of een soort besef van de heiligheid van God en de zonden van de mens. Daar sta ik helemaal achter. Graag een eerlijk advies, niet teveel vanuit de eigen kerkrichting geredeneerd. Ik heb het best moeilijk met al deze verschillen; alle kerken op aarde lijken wel ontzettend tekort te schieten op de meest uiteenlopende punten. Hoe moet ik omgaan met al deze zaken? Er zijn verschillende opties die ik zelf heb afgewogen en ik weet het niet meer. Ik kan in mijn eigen gemeente blijven en af en toe naar een reformatorische dienst gaan (dat doe ik nu). Ik kan in mijn eigen gemeente een lichtend licht zijn en laten zien wat het betekent om uit genade te leven en ook mijn eigen visie toe te lichten (maar ik merk dat dit niet erg gewaardeerd wordt door sommigen), ik kan naar een andere, reformatorische gemeente gaan (maar ik betwijfel of ik me daar thuis zal voelen). Ik heb niet echt geloofsadvies nodig, maar meer bijbelse antwoorden/richtlijnen om hoe om te gaan met kerken, vrienden, broeders. Alvast hartelijk bedankt. Het lijkt me ook goed om een keer van hart tot hart met een predikant te spreken die mijn situatie begrijpt.
Antwoord
Beste vragensteller,
De eenzame strijd waar je in zit is voor mij herkenbaar. Van buiten de kerk tot verandering komen, met blijdschap de diepte en scherpte van het Evangelie ontdekken, omhelzen, en dan met verwondering en met hoge verwachtingen een plekje ontvangen in een gemeente... misschien wel met de verwachting tussen allemaal mensen te komen die de Heere kennen en Hem met toewijding dienen. En dan er gaandeweg achter komen dat die mensen waar je zo hoog tegen op zag, ook mensen blijken te zijn... maar erger nog, dat velen onbekeerd in de kerk zitten en dat velen die belijden Christus te kennen Hem verloochenen met hun leven. Als dan ook nog de prediking steeds oppervlakkiger wordt, de diepte die je zelf doorleefde niet gepreekt wordt en daarmee ook de ruimte, de vrede, de blijdschap die je in dat Woord vond gemist wordt, omdat Christus gemist wordt... dan kom je voor vragen te staan. Misschien ben je ook wel eerst met jezelf over de kop gegaan. Maar toch... naarmate je vaster wordt in dat Woord kom je meer en meer voor de vraag: kan ik hier blijven? Is dit mijn plaats? Wat is Gods weg?
In die vragen wil ik je graag verder helpen, maar omdat het schrijven over andere kerkverbanden en de vragen over Gods leiding in het leven altijd heel tere zaken zijn, doe ik dat graag persoonlijk via de mail of telefonisch. Vraag maar bij de redactie (vragen@refoweb.nl) om mijn gegevens. Ik hoop van je te horen.
Ontvang een hartelijke groet van
Kand. R. J. Jansen
Dit artikel is beantwoord door
R. J. Jansen
- Geboortedatum:04-02-1987
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Scherpenisse
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je zegt de mens is niets en de mens is niets waard.
De mens is zovéél waard dat Jezus daar zijn leven voor wilde geven. Hij heeft Zichzelf toch niet voor niets gegeven?
Het is goed dat je de wens hebt dat andere mensen Jezus met hun hele hart volgen en hun tijd niet gewoon met televisie en andere dingen vullen. Jezus wil ook dat wij een vuur voor Hem in ons hart hebben en Hem alles geven. In de bijbel zie je dat de christenen ook zo leefden.
Het zou toch het beste zijn, als de gemeente er zo uit zou zien:
42 En zij volhardden in de leer van de apostelen en in de gemeenschap, in het breken van het brood en in de gebeden. 43 En er kwam vrees over iedereen; * en er werden * veel wonderen en tekenen door de apostelen gedaan. 44 * En allen die geloofden, waren bijeen en hadden alle dingen gemeenschappelijk; 45 en zij verkochten hun bezittingen en eigendommen * en verdeelden die onder allen, naar dat ieder nodig had. 46 En zij bleven dagelijks * eensgezind in de tempel bijeenkomen, en terwijl zij van huis tot huis brood braken, namen zij gezamenlijk voedsel tot zich, met vreugde en in eenvoud van hart; 47 en zij loofden God en vonden genade bij heel het volk. * En de Heere voegde dagelijks mensen die zalig werden, aan de gemeente toe. (Handelingen 2)
Schrijf me gerust eens. Ik communiceer er graag over. Mijn emailadres is: emaildfj1@gmail.com
