Vraag
Sinds een paar maanden loop ik met allemaal vragen rond. Ik ben voor het eerst zelf hulp gaan zoeken omdat ik na een lange periode toch weer begon af te vallen (had anorexia), nu is er een PTSS gediagnosticeerd. Ik leef voortdurend alsof het weer vroeger is, alsof er elk moment iets kan gebeuren. En daar word ik weer somber en onrustig van. Dat komt doordat alle dingen zo op me af komen, die er vroeger zijn gebeurd. Maar ik voel me zo enorm schuldig tegenover God. Ik heb afgelopen Pinksteren belijdenis gedaan en ik ben er nog steeds wel heel zeker van. Maar ik vind het zo lastig dat ik me nu om dingen die vroeger zijn gebeurd zo rot voel en niet meer gewoon kan genieten van het leven dat ik tot ere van Hem leef. Hoe kan ik dicht bij God blijven leven terwijl ik zo met andere dingen bezig ben in mijn hoofd? Ik heb Hem zo hard nodig, maar ik ben ook bang dat ik Hem teleurstel. Mag ik me verdrietig en in de steek gelaten voelen door mijn verleden terwijl God er voor me is? Mag ik traumaverwerking doen terwijl het iets is dat nu toch niet meer speelt? Ik vind dat heel moeilijk...
Antwoord
Beste vrager,
Je hebt allemaal vragen. Belangrijk is dat je nu hulp bent gaan zoeken voor de behandeling van PTSS. Ik ben niet op de hoogte van de oorzaak daarvan, maar daarvoor heb je professionele hulp. Het sombere en onrustige is daar een kenmerk van.
Jouw vraag aan mij is eigenlijk: hoe sta ik nu als belijdend christen in deze situatie. Je vraag: mag ik mij verdrietig en in de steek gelaten voelen? Maar daarvoor ben je nu ook juist in behandeling. Je mag de Heere bidden of de behandeling gezegend mag worden zodat je het verleden kunt verwerken. Je vraagt: mag ik aan traumaverwerking doen, terwijl het iets is dat nu toch niet meer speelt? Maar het blijkt dat de gevolgen nog wel meespelen, vandaar de hulp die je nu hierin krijgt.
Het is een voorrecht dat je belijdenis mocht doen. Wat is dicht bij God leven? Is het niet om alles in Zijn hand te geven en aan Zijn hand vertrouwend te gaan? De Heere belooft: "Ik zal je niet begeven en Ik zal je niet verlaten." Weet dat ook Christus in al jouw benauwdheid geweest is om je te hulp te komen. De Heere rekent op zwakke mensen, die juist zo Zijn hulp nodig hebben. Wordt niet moedeloos, maar verwacht het in alles van de Heere, Die nooit laat varen wat Zijn hand begon. "Hoe donker ooit Gods weg moog’ wezen, Hij ziet in gunst op die Hem vrezen."
En tenslotte wil ik je Hebr. 4:15 meegeven: "Want wij hebben geen Hogepriester, Die niet kan medelijden hebben met onze zwakheden, maar Die in alle dingen , gelijk als wij, is verzocht geweest, doch zonder zonde." Lees trouw in je Bijbel en je zult ervaren dat de Heere nabij is de ziel die tot Hem zucht. Hij spaart ons altijd de benauwdheid niet, maar belooft wel dat Hij in de benauwdheid bij ons zal zijn. En Hij zal met de verzoeking ook de uitkomst geven. "Als ik maar weet dat hier mijn weg, door U Heer’ wordt bereid. En dat die weg hoe moeilijk ook mij nader tot U leidt."
Hartelijke groeten,
Ds. A. K. Wallet
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.K. Wallet
- Geboortedatum:17-06-1939
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Schoonrewoerd
- Status:Actief
Bijzonderheden:
emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Goed dat je deze vraag hebt gesteld! Mooi antwoord!
Ook kinderen van God kunnen angst en pijn en verdriet kennen. Denk aan Elia: Hij bad, Heere neem mij nu maar weg...! 1 Koningen 19 :4.
Hij krijgt van de Heere geen verwijt te horen, maar krijgt weer nieuwe kracht om verder te gaan. Lees maar eens.
Ik denk dat het goed is dat je therapie krijgt, dat dat echt mag! Anders kom je hier waarschijnlijk niet of langzamer uit. Zelf heb ik ook een moeilijke periode achter de rug. Met allerlei gevoelens en ook angst. God heeft de gesprekken en medicijnen die ik krijg gezegend, zodat het nu beter mag gaan.
Als ik bang was, ging ik zingen, dat hielp bij mij tegen de angst. Sterkte ermee!
