Vraag
Onlangs is er een kleuter in een put gevallen. Na dagen graven is hij dood gevonden. De vader van dat kindje riep naar Allah een dankgebed. Hij sprak de tekst van Job: “God heeft gegeven, God heeft genomen, de naam van Allah zij geprezen.” Die man vond het ondanks z’n verdriet goed wat Allah had gedaan. Hoe kan dat nou, Allah bestaat niet, hoe kan die man dan rust vinden in deze tekst uit de Koran/Bijbel?
Eigenlijk vond ik het wel wat hebben dat ze met z’n allen, honderden mensen, op die berg stonden te bidden, één in hun geloof en afhankelijkheid. Tegelijkertijd rijst de vraag: waarom bleef dit kind vier dagen leven en lag het in z’n eentje in die put pijn te lijden en te sterven, helemaal alleen... Had hij beter niet gelijk dood kunnen zijn? Waarom laat God dat nou zo gebeuren?
Antwoord
Beste vriend(in),
Hartelijk dank voor je vraag waaruit een warme betrokkenheid blijkt op het wereldnieuws. Bedankt trouwens ook voor je geduld om op mijn reactie te wachten. Met een paar opmerkingen zou ik willen reageren.
1. Misschien is het wel zo dat wie een/het antwoord heeft op deze vraag, er enkel blijk van geeft de vraag niet begrepen te hebben. Het is namelijk nogal wat. Hier ben je niet zomaar klaar mee.
2. Je schrijft dat de vader van het jongetje Job citeerde. Dat kan zeker kloppen, ik heb even wat in mijn koran zitten bladeren en citaten uit het bijbelse Jobverhaal zijn daar zeker in te vinden. Sterker nog, de overgave aan God, de onderwerping aan Hem zijn juist elementen die in de Islam sterk terugkomen. De Bijbel laat zien dat Job later met God om zomaar te zeggen de discussie aangaat, zoiets vinden we in de koran niet of veel minder. Misschien zijn we dan een deel van het antwoord op het spoor: de God van de Bijbel, daar kan ik mee in gesprek. Bij Hem is er ruimte voor de waaromvraag. Jezus stelde die op Golgotha (Mattheüs 27:46) en David riep die vraag uit (Psalm 22) en ik mag die ook stellen. Wanneer ik let op Jezus, zie ik dat Hij geen antwoord kreeg. De vraag bleef klinken: waarom, waarom? Als Jezus geen antwoord kreeg, zouden wij het dan altijd ontvangen? JA, ik weet ook dat de kerk stamelend en stotterend een antwoord geeft; Hij verlaten, opdat wij nooit meer verlaten zouden worden. Een wonder, in mijn aanvechting mag ik toch weten, Hij is erbij. Dan zijn mijn vragen niet beantwoord, dan is mijn lijden niet voorbij, maar misschien wordt het wel dragelijk.
3. Je vraag concentreert zich op het Marokkaanse jongetje Rayan. Onmogelijk om daar koud en kil op te reageren. Kan ik er iets mee dat dit jongetje nu bij de Heere is? Mag ik dat zeggen? Ik denk het wel. Zou Jezus die gezegd heeft, laat de kinderen bij Mij komen, dit jongetje hebben geweigerd? Ik kan dat niet geloven. Zeker ook niet nadat er (wereldwijd!) zoveel gebeden is voor Hem. Rayan, vanuit de put naar de zaligheid. Denkend aan zijn ouders heb ik zeker mijn vragen en roept dit antwoord (of is het dat niet?) mij op tot bidden voor hen.
4. Ooit hoorde ik een treffend lied, wellicht kan je het online ergens vinden, "waarom, o God waarom zijn er in onze dagen zovelen die U vragen, waarom?"
Hartelijke groeten,
Michel van Heijningen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. (Michel) van Heijningen
- Geboortedatum:08-06-1976
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Alblasserdam
- Status:Actief
Bijzonderheden:
