Vraag
Wij hebben grote zorgen om onze zoon van 19 jaar. Hij gaat met vrienden om die niet geloven, heeft een vriendin die wel dooplid is van een kerk maar er nooit meer heen gaat, hij studeert en dreigt vaak dat hij op kamers wil en wil eigenlijk nog maar zo nu en dan naar de kerk. Ook heeft hij erg veel moeite om zich aan de regels thuis te houden en gaat daarom gewoon zijn eigen gang. Wat is nu toch wijsheid?! Moeten wij hem dwingen om twee keer mee te gaan naar de kerk? Dat doen we nu wel, maar vraag niet hoe hij meegaat. En wat betreft de tijd van thuis komen; kunnen we toelaten dat hij diep in de nacht thuis komt? Dat gebeurt nu wel, hij doet het gewoon en hij blijft ook rustig bij zijn vriendin slapen. We weten niet wat we moeten doen en wat wijsheid in deze is. De relatie is inmiddels flink bekoeld. Wat gaat voor: de Heere dienen ("Aangaande mij en mij huis, wij zullen de Heere dienen"), of de relatie met onze zoon en hopen dat het allemaal wel goed komt? Straks komt natuurlijk de mededeling dat hij met zijn vriendin op vakantie gaat, hoe moeten we daar dan toch weer op reageren? Een radeloze vader.
Antwoord
Beste vader,
U schrijft over een verdrietige zaak, die helaas in veel gezinnen werkelijkheid is. Wat zouden we graag onze kinderen met heel hun hart in het spoor van de Heere willen brengen en daarin doen gaan. Maar wij kunnen hun hart niet openen; dat kan de Heere alleen. Daarom zou ik daar ook willen beginnen: bij het gebed om dat wonder.
Vaak wordt in zo'n situatie gezegd: we kunnen er alleen nog maar voor bidden. Dat kan een toon in zich hebben van: “Veel is het niet, maar het is in elk geval iets.” Maar zo mogen we dat niet zien. We mogen grote verwachtingen van de Heere hebben en van Zijn macht om uw zoon een totaal nieuw mens te maken. Pleit voor uw zoon op de beloften die de Heere in de doop aan hem heeft betekend en verzegeld.
Verder neem ik aan dat u met uw zoon het gesprek zoekt. Hoe moeilijk de situatie ook is, dat moeten we altijd blijven proberen. Ook bijvoorbeeld over het punt dat u noemt: het eventueel samen met zijn vriendin op vakantie gaan. Het is dan belangrijk om met Bijbelse argumenten te komen en niet alleen te zeggen: dat hoort niet. Door dat laatste prikken jongeren heen. Ze willen een motivatie horen.
Het lijkt mij vervolgens van belang om enkele dingen in alle nuchterheid vast te stellen.
- Zolang uw zoon in huis is, heeft hij zich te voegen naar de regels van het huis. Dat is niet meer dan redelijk en bovendien in overeenstemming met het vijfde gebod.
- Wij voeden onze kinderen op tot volwassenheid. Zij maken op die leeftijd hun eigen keuzes, die lang niet altijd meer de onze zijn. Wij kunnen daar met hen over spreken en ervoor bidden, maar veranderen kunnen wij dat niet.
- Uw zoon is volwassen. Dat betekent dat, wanneer hij besloten heeft zijn eigen keuzes te maken die niet stroken met de regels van uw huisgezin, hij daar ook de consequenties van moet trekken. In concreto: dat hij zelf een kamer gaat zoeken.
- Vaak blijkt dat, wanneer een volwassen geworden kind eenmaal op kamers is, de relatie met thuis verbetert. Dat wil niet zeggen dat u dan zijn levensstijl goedkeurt, maar met behoud van eigen (Bijbels) standpunt het contact met hem in stand houdt.
In elk geval zullen we nooit een kind de toegang moeten weigeren. Het moet zich welkom weten, wat er ook gebeurd is - denk aan de gelijkenis van de verloren zoon. Maar het kan wel verstandig zijn om bij het volwassen worden uw zoon ook daadwerkelijk op eigen vleugels te laten gaan, hoezeer uw hart daar ook bij beeft.
En wanneer wij met onze kinderen niet meer over de Heere kunnen spreken, laten we dan veel met de Heere spreken over ons kind. “Houd Gij mijn kinderen vast als ik ze los moet laten.”
God zegene u met wijsheid, overeenkomstig Zijn belofte in Jakobus 1:5, waarop u biddend mag pleiten.
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.D.J. Buijs
- Geboortedatum:02-11-1961
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Nunspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Discussies en dwang lossen niets op.
Dwing alsjeblieft niet, dit past niet meer bij de leeftijd. Het kan een levenslang negatief effect op iemand hebben. Dwang maakt onverschillig en recalcitrant.
Wijzelf laten ons toch ook niet meer dwingen?
Wijsheid toegewenst en wees zelf transparant ten opzichte van hem.
Als ik aan de tijd over een paar jaar denk, wordt ik ook wel eens ongerust over hoe het gaan zal, maar zoals Ds buijs schrijft: Het is niet aan ons, wij moeten loslaten en voor ze bidden. Dit lijkt me als ouder een van de moeilijkste dingen die er is. Radeloze vader, veel sterkte toegewenst!
Vader, ik kan niet in uw schoenen stappen, maar als ik één ding mag zeggen: spreek over uw eigen zorgen met uw zoon. U schrijft bijvoorbeeld: hij dreigt dat hij op kamers wil. Uw zoon geeft dingen aan, hij zend signalen uit! Wat wil hij hiermee horen? Misschien wil hij uw mening horen. Misschien wil hij argumenten horen, voor en tegen. Misschien hoort hij dat ook van u, probeer dan eens in gesprek te gaan waar hij behoefte aan heeft. Wat er ook leeft in het hart van uw zoon (afgunst tegen de kerk, de wereld trekt) LAAT HEM NIET ALLEEN! Laat hem merken dat -hoewel u zijn levenswandel en keuzes verafschuwt- u hém niet verafschuwt, dat hij UW ZOON blijft. O ik weet zelf hoe het is om te voelen dat je ouders je niet meer accepteren, omdat je een andere keuze maakt dan zij hadden gewild. Bidt voor uw zoon en laat hem uw liefde merken!
Hartelijke groet, Annah
Hier een tip van iemand die zelf vaak vader en moeder tot wanhoop dreef:
Benader hem als volwassene en niet als het kind 'dat maar te luisteren heeft'.
Het belangrijkste is dat hij zich door zijn vader gewaardeerd voelt om wie hij IS niet om wat hij DOET of DOEN MOET.
Verder vind ik Annah's reactie zéér waardevol!
Misschien nog iets: wees ook hartelijk naar zijn vriendin, dat is immers de liefde van zijn leven!
Sterkte...
