Vrouw is aanhankelijk

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 13-10-2006| 00:00

Mijn vrouw en ik zijn 16 jaar getrouwd. Ik hou absoluut (hartelijk) veel van haar. Toch heeft mijn vrouw vaak het idee dat ik niet van haar hou, althans dat zeg ze. Dat een vrouw wil merken dat haar man van haar houdt is logisch. Ik laat dat ook regelmatig merken (niet vaak uit mezelf maar altijd als ze het vraagt). Als ik thuis komt wil ze dat ik het eerst naar haar toe komt en een paar lieve dingetjes zeg. In de kerk wil ze graag dat ik haar hand vast houd. Ze zit nog steeds graag op schoot (ik zou het missen als dat niet meer zou gebeuren), kortom; ze heeft m.i. veel aandacht nodig, ze wil dagelijks voelen dat ze de belangrijkste is voor mij. Dit vind ik absoluut niet storend maar ik vergeet het vaak (te) snel dat ze daar zo'n behoefte aan heeft.

Als ik ‘pissig’ ben dan kan ik nog al eens ‘brommen’ ook al brom ik niet op mijn vrouw dan nog trek ze het zich aan. Voorbeeld: Onze zoon pakte op een zondag middag om drie uur een zak bolletjes uit de kast en wilde gaan eten. Hoewel ik het mijn zoon al eerder gezegd heb dat ik dat niet wil, probeerde hij het toch. Ik word dan een beetje driftig en begint met stemverheffing te praten. Mijn vrouw begint op mij te mopperen omdat ik het niet op de juist manier aanpak. Ze heeft dan kennelijk meer aandacht voor mijn gemopper dan voor hetgeen er werkelijk gebeurt. Hierdoor word ik alleen maar bozer, wat natuurlijk niet goed is.

Nu mijn vraag: Is het ‘in evenwicht’ dat een vrouw na zestien jaar huwelijk nog zo aanhankelijk is en elke dag signalen wilt ontvangen waaruit blijkt dat ik van haar hou. Ik wil die signalen graag geven maar wil ook graag weten of zij meer aandacht vraagt dan een gemiddelde vrouw. Natuurlijk kunt u hierop geen pasklaar antwoord geven, maar mogelijk wel wat adviezen.

Beste vraagsteller,

U houdt van haar, zij houdt van u... in eerste instantie zou ik zeggen: wat wilt u nog meer! Maar na nauwkeuriger lezen heb ik toch een paar opmerkingen waar u misschien iets aan heeft.

U heeft het minstens over twee dingen: uw huwelijk en de opvoeding van zoonlief. Om met het laatste te beginnen: het is goed om tegenover kinderen samen één lijn te trekken. Uw zoon moet leren wat mag en wat niet is toegestaan. Verbieden kan natuurlijk op verschillende manieren, maar daar hebben we het nu niet verder over want daar ligt uw vraag niet. Probeer met uw echtgenote de opvoedingssituatie te bespreken: in het gegeven voorbeeld ging het om de jóngen die iets deed wat niet mocht.

Uw echte vraag gaat over uw huwelijk. Over de relatie tussen u en uw echtgenote. Ja, over u beiden (dus níét alleen over uw aandachtvragende vrouw!). De manier waarop u naar de jongen reageerde en hoe uw vrouw daarna weer op ù reageerde gaat over de relatie tussen uw beiden, daar staat uw zoon in principe buiten. Lastig nietwaar, begrijpt u wat ik bedoel?

U vraagt letterlijk of ùw echtgenote meer aandacht vraagt dan een gemiddelde vrouw. Nou, eerlijk gezegd: geen idee. Ik denk, dat er vele vrouwen zijn die zichzelf wegcijferen óf die van zichzelf het idee hebben dat zij weinig of geen aandacht vragen (of zij aandacht krijgen is iets anders!). Maar ach, wat anderen doen is niet zo belangrijk. Het gaat nu om u, in uw situatie. U bent met háár getrouwd en zij zal zeker niet met een “gemiddelde vrouw” vergeleken willen worden. Zij is uniek. Zij is met ù getrouwd, wil voor u de ware, de belangrijkste zijn. En daartoe eist zij uw aandacht op. Terecht! (...tot op zekere hoogte, maar daarover straks meer.) U beaamt dat ook, met de woorden “een vrouw wil merken dat haar man van haar houdt”. Ja, natuurlijk! Dat is toch wederzijds: u zou het zelfs missen als zij niet op háár manier laat merken (door op schoot te kruipen) dat ze van ù houdt. Goed, overdaad schaadt en dat schijnt het geval te zijn. Ga dus voor uzelf eens na wat het voor u moeilijk maakt om aan haar verzoeken te voldoen! Hoe komt het dat zij er om moet vrágen? Liefde is géven! Van vrouw én van man! Dat kan op zoveel manieren. In woorden en in daden. Als u thuis komt -misschien wel na een heel lange dag alleenzijn voor uw vrouw- is het toch niet moeilijk om even iets liefs te zeggen? Zelfs een kus kost niets! Maak het tot een (goede) gewoonte! Verder kunt u natuurlijk “aandachtsmomenten” gewoon afspreken: ’s avonds bij een goed glas wijn, een (zondagse) wandeling, een lekker etentje zo af en toe of een (korte) vakantie.

Nogmaals: kijk eerst kritisch naar uw eigen “aandeel” en wees daarbij heel eerlijk tegen uzelf. Is dat wat u vroeger zo leuk aan haar vond in de loop van 16 jaar getrouwd-zijn tot een “ergernis” geworden? Wat eerder vanzelf ging (“ik houd van jou” of woorden van gelijke strekking) wordt dat nu een opgave of gemakshalve maar vergeten? Er moet een oorzaak zijn, die te vinden is bij ù, bij háár en dáárdoor bij u beiden.

Op zoek naar het antwoord, het “evenwicht”, is het nu dus ook een reële vraag om na te gaan waar dat aandachtvragen van uw vrouw uit voortkomt. U kent haar. Heeft het te maken met iets uit haar verleden? Is zij dikwijls afgewezen? Of vóélt zij zich afgewezen? Door u, of door iets/iemand van vroeger? Weet u dat tegenover één negatieve ervaring wel tien positieve moeten staan wil er weer evenwicht kunnen komen!!

U noemt haar ‘aanhankelijk’, is ze bang om alleen te zijn, alleen gelaten te worden? Zo zijn er nog wel meer opmerkingen te maken, vragen te stellen. Maar ik denk dat u vooreerst wel genoeg ‘huiswerk’ heeft van mij heeft gekregen. U moet er mee aan de slag! Voor uzelf overdenken en dan bepalen wáárover, wanneer en hoe u met uw vrouw hierover wilt spreken.

Ik wens u sterkte.

En natuurlijk mag u op dit hele verhaal terugkomen met uw reactie!

Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1530 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven