(...) wachten op elkaar tot na het huwelijk getuigt van echt liefde en diep resp...

Ds. A. Goedvree | Geen reacties | 20-06-2006| 00:00

Wat mij de laatste tijd erg opvalt als ik iets lees over het hebben van seks voor je huwelijk is dat er wordt gezegd (in eigen woorden): wachten op elkaar tot na het huwelijk getuigt van echt liefde en diep respect voor elkaar. Mijn vriend en ik hebben helaas al op het huwelijk vooruitgegrepen, maar we houden ontzettend veel van elkaar. We vinden het allebei zo heel moeilijk om ermee te wachten, al vechten we er echt voor! Hoe zit dat dan? Naar mijn idee is het als je echt van elkaar houdt juist heel moeilijk! Al zal het natuurlijk ook aan je karakter liggen, de een is sneller te beïnvloeden dan de ander.

Beste vragenstelster,

Laat ik eerst zeggen dat ik bewondering heb voor je eerlijkheid in deze gevoelige materie. Graag wil ik puntsgewijs je enkele zaken aanreiken. Ik hoop dat ik daarmee de juiste snaar weet te raken. Vooral wil ik je adviseren om samen met je vriend hier openhartig over te praten. Kijk wat op jullie leven van toepassing is, probeer het samen tot uitvoer te brengen.

1. Wanneer we vooruitgrijpen naar het huwelijk door grenzen te overschrijden van het seksuele leven, dan moeten we eerlijk zijn en het als een zonde benoemen. Welke zonde? Deze: seksualiteit is een buitengewoon gave en mooie gift van God aan de mens, in de veilige haven van het huwelijk. Seksualiteit is niet verkeerd, de manier waarop wij het ´gebruiken en beleven´ is vaak niet naar Gods wil. Daarom is het niet goed om vooruit te grijpen op Gods huwelijksgeschenk, van de gemeenschap tussen man en vrouw (gemeenschap is meer dan ´geslachtsgemeenschap´, het is ook het seksuele gebeuren daar omheen). Maar, ook voor deze zonde is vergeving en heling. Vergeving is er in het verzoenend bloed van Jezus Christus. Heling is er in de kracht van de Heilige Geest. Beide hebben jullie beiden nodig.

2. Vergeving van de zonde, maar ook heling in de strijd en verwarring die dit alles geeft. Dat betekent concreet dat je aller eerst sámen er over moet praten: a. dát je te ver bent gegaan. b. waarom je te ver bent gegaan. c. welke verwarring dat geeft. d. dat je vergeving nodig hebt. e. dat je heling nodig hebt. f. dat je een nieuwe weg moet inslaan naar de toekomst toe. Dit bespreekbaar maken is heel belangrijk. Het verbindt je op de juiste wijze aan elkaar. Kort gezegd: vrijen is vaak makkelijk dan praten over vrijen. Dus, probeer dit alles te bespreken.

3. Breng dit samen biddend tot God. Na het gesprek met elkaar, ga je met God in gesprek. Samen! Misschien is je dat vreemd, misschien doen jullie dit al vaker met elkaar. Breng al je gedachten, schuld, verwarring, strijd maar bij de Heere. Hij weet wat er in jullie leeft, persoonlijk en gezamenlijk. Hij wil graag het uit je eigen mond en hart horen. Uit jùllie mond en hart.

4. Vraag de Heere om die verzoening in Jezus Christus, door het te belijden als zonde. Christus wil onze zonden vergeven, ook deze zonde. De zonde tegen het zevende gebod is niet de zonde bij uitstek! Zo wordt het wel vaak ervaren, maar het is niet zo. Erger is het als je deze zonde niet bij God brengt, in verootmoediging en verlangen naar vergeving. Maar, wat we in de zonde tegen het zevende gebod tegen hebben is het gevoel van schaamte en schande. Voor de Heere mogen we alles bekend maken. Vraag ook om de kracht van de Heilige Geest, om heling te ontvangen. Heling om de verwarring te stillen, en het leven te vernieuwen, persoonlijk, samen, in je verkering op weg naar je huwelijk.

5. Heling staat echter nooit los van bekering. Het zal in de toekomst ook praktisch over een andere boeg moeten. Daarom wil ik de volgende praktische adviezen geven:

A. Jullie zijn ondertussen ´veel´ gewend. Als je vooruit grijpt, dan treedt er een soort gewenning op. Als je samen komt en je bent ongestoord bij elkaar, dan gebeurt ´het´ steeds gemakkelijker en sneller. Dat gewenningsproces van lichaam en geest moet je proberen te doorbreken. Dat is heel moeilijk. Enerzijds hoef je niet het celibaat in, door je volledig stoïcijns tegenover elkaar te gedragen. Dat hoeft niet, dat kan niet. Je houdt van elkaar, je verlangt naar elkaar, en een gezond verlangen naar elkaar is niet persé verkeerd. Maar, er zijn wel grenzen, die je nu moet léren in acht te nemen. Zodra als er seksuele opwinding in het spel komt, moet je ingrijpen. Spreek daarom met elkaar grenzen af. Geen erotische strelingen, elkaar niet ontkleden, elkaar niet bevredigen. Daar ligt echt een grens. Probeer die samen te bewaken, allebei. Biddend, strijdend. Daar hoort bij dat je hele praktische keuzen maakt. Ga niet uren bij elkaar in een ongestoorde ruimte zitten. Breng elkaar niet in verleiding! Waak samen voor die grenzen, en spreek ze samen af: zover en zover gaan we, en niet verder. En als er een ´binnenbrand´ ontstaat, ga maar wandelen, ga maar fietsen maar ga wat anders doen. Zie daar ook maar de humor van in. Geen overspannen toestanden.

B. Ga trouwen! Klinkt misschien raar, maar wat ik bedoel zit diep. Als je echt van elkaar houdt en je verlangt naar elkaar is dat op zichzelf niet verkeerd. Integendeel, het is een gezond teken als je de ´binnenbrandjes´ kent. In je verkeringstijd groei je naar elkaar toe, lichamelijk en geestelijk. Dat is mooi, dat is goed. Maar, nogmaals, er zijn grenzen. Nu je terug moet schakelen, wil ik je adviseren om de mogelijkheden te creëren om te gaan trouwen. Beter in een klein huisje vol liefde en blijdschap met elkaar, dan een groot huis met het gevoel dat er ´niks meer te ontdekken valt´. Het is beter te trouwen dan te branden! Wij leven in een materialistische, verseksualiseerde maatschappij. Wij dienen geheel anders te zijn. Daarom, probeer -ook in overleg met anderen- te komen tot een huwelijk. Ik ken jullie leeftijd en omstandigheden niet, maar ga alsjeblieft niet in deze situatie nog een eindeloze verkeringstijd aan, want dan is de roos uitgebloeid, voordat je getrouwd bent...

Seksualiteit is een gave van God, binnen het huwelijk. Maar, wanneer we gezondigd hebben, dan mogen we weten dat Christus ook daarvoor verzoenend bloed gegeven heeft. Dat moet ons verootmoedigen, dat moet ons leren tegen de zonde te strijden. Maar, dat mag ons ook doen verlangen naar de tijd waarop die gave volkomen genoten mag worden. Een nieuw verlangen, rein en heilig. Want, als de Heere je vergeven wilt wat nu verkeerd is gegaan, dan mag er een nieuw verlangen komen, om straks volmaakt Zijn gave -de gemeenschap tussen man en vrouw- te genieten.

Ik wens je veel sterkte in deze strijd.

Ds. A. Goedvree,
Arnemuiden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Goedvree

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven