Ik heb nu bijna vijf maanden verkering. Er zijn dingen in de verkering waar wij ...

Ik heb nu bijna vijf maanden verkering. Er zijn dingen in de verkering waar wij steeds tegenaan lopen. Het eerste probleem is dat ik uit een zeer behoudende, op zichzelf staande afgescheiden kerk kom, waar oude tradities bewaard zijn. We moeten een keuze maken. Mijn vriendin komt uit een groot kerkverband. Wegens meerdere factoren ben bang als we daar heen gaan, dat we onszelf op een hellend vlak begeven. Mijn vriendin staat achter de prediking in mijn kerk, maar heeft moeite met het op zichzelf staan. Nu is het een optie om een ander kerkverband op te zoeken. Het liefste zou ik echter in mijn eigen gemeente blijven. Ook de stijl levert problemen op. Mijn vriendin houdt meer van merkkleding en houdt meer van luxere gewoonten, terwijl ik eenvoud nastreef. Ook hierin heb ik de angst dat toegeven aan deze gewoonten een balanceren is op een hellend vlak. Mijn vriendin heeft de neiging om mij te veranderen, maar dat wil ik niet. Ik vind het een te geforceerde neiging en denk dat zij mij moet accepteren. Nu staan we op het punt om onze verkering uit te maken. Eigenlijk willen we dit beiden niet, omdat we veel van elkaar houden. Ik heb over veel dingen een eigen mening, die ik ook goed kan onderbouwen. Voor deze mening kom ik vaak op, het loopt dan nogal eens uit op een discussie. Nu denk dat ik te eigenwijs ben, haar meer de ruimte had moeten geven voor haar mening en dat ik wellicht mijn liefde voor haar niet genoeg getoond heb. Kortom, schuldgevoelens. Hoe kunnen wij hier het beste mee omgaan? Ik hoop dat u antwoorden voor ons heeft...

Beste  vragensteller,
 
Eigenlijk ligt het heel simpel: “Wie maar de goede God laat zorgen en op Hem hoopt in 't bangst gevaar, is bij Hem veilig en geborgen, die redt Hij Godd´lijk, wonderbaar, wie op de goede God vertrouwt, heeft zeker op geen zand gebouwd.”
 
Mogelijk leeft bovenstaande wel bij jou (jullie), maar ik kan dat er niet zo uit opmaken. Achter de Heere aan, zet geen stap zonder Hem. Van daaruit samen zien welke weg Hij wijst. Als dat een gezamenlijke weg is, dan doet de Heere geen half werk. Hij neigt harten als waterbeken. Als dat een gescheiden weg is, kan dat dus heel moeilijk zijn, maar misschien op termijn wel het beste.

Ook in een verkering en de omgang tussen man en vrouw, zul je compromissen moeten sluiten, van beide kanten. Geven en nemen, heet dat. Als je over de wezenlijke dingen maar overeen stemt. En ik meen op te mogen maken dat dat zo is, want jullie staan onder andere achter dezelfde prediking. Naar elkaar toegroeien is dus geven en nemen, maar elkaar ook in de waarde laten. Een ander stukje kleding verandert jou nog niet en je kunt zelf wel aanvoelen/beoordelen of je je er wel happy in voelt. En probeer te onderscheiden: Wil je vriendin jou veranderen, of een stukje gedrag van jou?
 
En wat je schuldgevoelen betreft: als je dit dwars zit, is er niets heerlijkers om dat tegen je vriendin uit te spreken. Dan ontdekt ze meteen dat het met je eigenwijsheid nog wel wat meevalt. Kortom: houden jullie van elkaar, dan zie ik geen onoverkomelijke punten. Zit de liefde niet zo diep, dan wordt het steeds lastiger om dingen voor elkaar op te brengen. Afsluitend nog enkele regels die mij veel houvast geven:

LAAT HEM BESTUREN WAKEN,
´T IS WIJSHEID WAT HIJ DOET,
ZO ZAL HIJ ALLES MAKEN,
DAT G´U VERWOND´REN MOET.
 
Groetjes, J. M. Strijbis

Dit artikel is beantwoord door

J.M. Strijbis

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven