Het allerliefst van brug afspringen (2)

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 06-03-2006| 00:00

Ik wilde eventjes reageren op het antwoord op de vraag 'Het allerliefst van brug afspringen' door mevrouw Rots. Dat meisje waar u een antwoord aan geeft ben ik. Ik zit niet lekker in mijn vel; heb net nieuw werk gekregen in de zorg en er ligt iemand op sterven, waar ik het heel moeilijk mee heb. Ik droom er zelfs van. Ik geloof in God en was daar heel erg veel mee bezig. Op een geven moment voelde ik niet zo veel meer van mijn geloof en begon ik te twijfelen of God wel bestaat. Ik sprak daar met iemand over en die zei: Geloof en gevoel moet je goed scheiden. Ik kan hier niks mee doen voor mijn gevoel.

Beste briefschrijfster,

Wat ben ik blij met deze reactie van jou, zeg! Je hebt me met je eerste ‘vraag’ behoorlijk laten schrikken, vooral omdat ik geen idee had in welke richting ik moest gaan denken voor een antwoord. Nu kan ik in ieder geval wat meer reageren op dat wat je bezig houdt. En dat is niet niks.

Je werk “in de zorg” is zwaar. In welk gedeelte van de zorg ben je werkzaam? Het gebeurt natuurlijk op bepaalde afdelingen dat er meer sterfgevallen zijn dan op andere (ik heb bij de afdeling Geestelijke Verzorging van een ziekenhuis gewerkt). En het ene overlijden zal je meer ‘doen’ dan het andere. Soms kan het ontzettend moeilijk zijn. Een kind bijvoorbeeld, of een leeftijdgenoot, of een dierbaar familielid, iemand die je intensief verzorgd hebt. Een ernstig ziekbed, een ongeluk, een plotseling sterven... het kan allemaal enorme impact hebben. Ik kan me best voorstellen dat je er van droomt. Kun je op je werk hierover praten? In werkbegeleiding, met collega’s of een leidinggevende? Anders moet je iemand buiten je werk om zoeken, waar jij je verhalen tegen kwijt kunt. Want ‘meenemen’ tot in je dromen toe, houd je niet vol! Betrokkenheid is goed (zonder dat kun je ook niet werken in de zorg!), maar je moet ook leren om buiten je werktijden weer gepaste afstand te creëren.

Je hebt, zoals je schrijft, al eens met iemand gesproken over je geloof en je geloofstwijfels. Diegene gaf nou net níét het goede antwoord: geloof en gevoel kùn je niet scheiden! De Heidelberger Catechismus omschrijft geloof als een zeker weten en een vast vertrouwen. Dat ‘weten’ is kennen met je hoofd en je hart. Daar komt toch gevoel aan te pas? En bij ‘vertrouwen’ zeker! Dat je verstandelijke kennis hebt van wat geloven voor je betekent is prima, maar houden van God heeft toch met een relatie met Hem en dùs met gevoel te maken? Hij wil onze Vader zijn. Dat betekent dat wij Zijn kinderen mogen zijn. Zo’n relatie kán gewoonweg niet alleen maar ‘verstandelijk’ zijn, daar komt een heel bijzonder gevoel bij! Leg Hem je zorgen, moeiten en verdriet voor. Hij laat telkens weer zien, dat Hij zorgt voor Zijn kinderen. Juist ook door moeiten en verdriet heen. Dat betekent niet dat je leven altijd van een leien dakje gaat. Het betekent wél, dat je altijd weer terug mag komen bij Vader. Die een Schuilplaats wil zijn. Sommige oudere liederen zeggen het zo mooi: “Beveel gerust uw wegen, al wat u ’t harte deert der trouwe hoede, en zegen van Hem die ’t al regeert.”

Als je de tekst te pakken kunt krijgen moet je eigenlijk alle 11 coupletten eens lezen... ook al is het ‘ouderwets’, er gaat zo’n troost van uit! Of van:”Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand. Moedig sla ik dus de ogen, naar het onbekende land. Leer mij volgen zonder vragen. Vader, wat gij doet is goed. Leer mij slechts het heden dragen met een rustig kalme moed.”  Geweldig, nietwaar? Ik heb een oud gezangenboekje voor mij liggen en ook het lied “Wat God doet, dat is welgedaan; ‘k zal aan Zijn hand vertrouwend gaan...” (vier prachtige coupletten) is zeer de moeite van het lezen/zingen waard!

Wij mensen kunnen niet overzien wat goed voor ons is. God kan dat wel. Ook al ‘voel’ je soms weinig van je geloof, probeer dan steeds weer (bijvoorbeeld met hulp van genoemde liedteksten, of met Psalmen, Opwekkingsliederen...) Hem te zoeken. Bij Hem te schuilen. Houdt Hem vast. Ook al twijfel je weleens aan Zijn bestaan. Die twijfel is niet erg, het is juist een teken dat je met je geloof ‘bezig’ bent! Als je Hem maar steeds weer blijft zoeken: Hij wí­l immers gebeden zijn?!
Hoe het in je verdere leven, je werk ook gaat: ga met God! Sterkte, met alles.

Groet, Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1541 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven