Relatie met schuldloos gescheiden man met kinderen

Een paar maanden geleden heb ik ook een vraag gesteld aan Alie Hoek-van Kooten. Het ging over 'Fijn contact met schuldloos gescheiden man met kinderen'. Nu is de situatie zo dat we inmiddels een relatie hebben en het gaat goed tussen ons. Ook met de kinderen gaat het fijn.  Wel merk ik dat er toch een soort spanning is. De kinderen hebben inderdaad een rugzak(je) maar als ik bij ze ben worden ze ook wel rustiger.

Maar het gaat ook om de moeder. Ik kan voor de rest goed met haar, maar ik heb het idee dat ze d'r ex man elke keer voor schut probeert te zetten, ook waar de kinderen bij zijn. Ik vind dat moeilijk om te zien. Hij heeft toegegeven dat hij ook fouten gemaakt heeft tijdens het huwelijk. Alleen is hij haar altijd trouw gebleven en dat heeft zij niet gedaan door overspel van haar kant, waar ze ook geen kwaad in ziet.

Nu is het zo dat m'n vriend en ik al serieus plannen voor trouwen hebben volgend jaar (we hebben zelfs al een datum). Maar elke keer vliegt me dit toch naar de keel. Ik merk dat ik gespannen ben (behalve als ik bij hem ben). Ergens wil ik de relatie stoppen, maar we zijn helaas ook lichamelijk naar elkaar toegegroeid… als u begrijpt wat ik bedoel. We worstelen hier samen mee, ook richting God. Wat is wijsheid in dit alles?

Beste vraagstelster, tja trouwen met iemand die gescheiden is (al dan niet schuldloos) is altijd weer een complex gebeuren, zeker als er kinderen bij betrokken zijn. Het is fijn dat de relatie goed gaat, ook met de kinderen zoals je schrijft. Mooi ook dat de kinderen rustiger worden als je er bent. Dat is al een groot pluspunt. Maar een echtscheiding is en blijft voor kinderen altijd erg ingrijpend. Soms denk ik wel eens dat een echtscheiding verboden zou moeten worden als de kinderen nog  jonger zijn dan twaalf jaar. Ik weet ook wel dat dat moeilijk te regelen zou zijn en niet in alle situaties mogelijk is,  maar toch… Uit onderzoek is gebleken dat alleen als er geweld in het spel is, het beter is als de ouders uit elkaar gaan. Dus de kinderen hebben onder de echtscheiding van hun ouders hoe dan ook te lijden.   

"Soms denk ik wel eens dat een echtscheiding verboden zou moeten worden als de kinderen nog  jonger zijn dan twaalf jaar."

 

Je schrijft dat het probleem is dat je het idee hebt dat de ex van je vriend hem iedere keer voor schut probeer te zetten, ook waar de kinderen bij zijn. Dat lijkt me moeilijk om te zien. Als je wilt dat dat stopt en dat is ook beter in het belang van de kinderen, dan zal het op de een of andere manier toch met haar besproken moeten worden. De vraag is wie of dat dan moet doen? Zie jij zelf een mogelijkheid om dat met haar te bespreken? Of anders je vriend? Of jullie samen? Is er misschien een persoon te vinden in wie jullie alle drie vertrouwen hebben en die deze zaak kan aankaarten?

Je zou ook als het weer gebeurt, kunnen zeggen tegen de ex dat het voor jullie alle drie een moeilijke situatie is en dat het fijn zou zijn elkaar met respect te bejegenen hoe moeilijk dat misschien ook is. Dan val je haar niet meteen aan maar houd je het  ‘algemeen’. En dan ook zeggen dat het voor de kinderen echt het beste is als jullie netjes met elkaar omgaan. Jullie zullen ook in de toekomst toch geregeld met elkaar te maken krijgen vanwege de kinderen. Geef daarbij vooral ook aan dat dat voor schut zetten voor de kinderen gewoon niet goed is. Want het is wel hun vader. Ik denk dat dit toch de enige manier is om er wat mee te kunnen doen. Een brief of mail schrijven zou ook kunnen maar een gesprek lijkt mij beter.
  
Jullie hebben trouwplannen en zelfs al een datum vastgesteld. Maar je schrijft dat het je toch naar de keel vliegt. Wat vliegt je dan naar de keel? Ben je misschien bang dat hij toch anders is dan hij zich voordoet of dat datgene wat zijn ex zegt, misschien  toch waar is? Belangrijk in het geheel is hoe hij met zijn kinderen omgaat. Dat zegt natuurlijk ook heel veel. Hebben de kinderen vertrouwen in hem en vinden ze het fijn bij hun vader te zijn? Het zou natuurlijk ook nog kunnen zijn dat de ex van je vriend thuis de kinderen tegen hem opstookt. 

Belangrijk is natuurlijk ook dat je het eerlijk met je vriend bespreekt wat je bezighoudt. Dat je eerlijk zegt dat je je gespannen voelt. En als je dat zegt, hoe reageert hij dan daarop? Dat zijn allemaal dingen waaruit je kunt opmaken hoe je vriend is. Ondertussen zijn jullie ook lichamelijk naar elkaar toegegroeid. Dat gaat natuurlijk ook zo in een relatie. Jij schrijft erbij ‘helaas’. Wil dat zeggen dat jullie ook seksuele omgang hebben gehad en dat je nu het gevoel hebt dat je het om die reden niet meer uit zou mogen maken? En als je dat weg zou denken, dat er geen seksuele omgang heeft plaatsgevonden, zou je er dan anders instaan? Dat kan voor jezelf ook belangrijk zijn om te weten. 

Ik denk echt dat het helemaal niet verkeerd  is om er eens met een deskundige, bijvoorbeeld een relatietherapeut, over door te praten. Dan kunnen jullie allebei je verhaal doen en kan de therapeut daarin adviezen geven. Op de website ikzoekchristelijkehulp.nl kun je misschien wel iemand in jouw buurt vinden die jou en ook jullie samen daarbij zou kunnen helpen.          

Alie Hoek-van Kooten