Uitzichtloze situatie met overspelige man

Ik zit volledig vast in uitzichtloze situatie. Mijn man is vreemdgegaan, heeft een langdurige relatie gehad waarin overspel is gepleegd. Daarnaast heeft hij meerdere seksuele contacten gehad. Hij keek porno, al voor wij trouwden.  Jaren geleden is dit alles uitgekomen, niet alles in één keer, steeds kwam er weer wat bij. Ik heb direct hulp gezocht. We hebben gesprekken gehad. Dit heeft niet veel geholpen, hij wilde toen zijn relatie met die ander niet verbreken. Hij heeft daarna hulp gehad voor zijn verslaving; hij wilde niet dat ik daar bij betrokken werd.

Hij heeft zo vaak gezegd dat hij niet meer van me houdt, niet meer wil. Hij zei altijd: als jij een plekje voor me weet, dan ga ik. Hij legde die verantwoordelijkheid bij mij. Ik was intens verdrietig en heb altijd gezegd dat ik hem wilde vergeven, dat ik nog van hem hield. Ik wilde ons huwelijk niet verbreken, niet voor ons kind en ik kan het ook niet vanwege de trouwbelofte die we aan de Heere hebben gegeven. Hij heeft nu geen andere relatie meer. Wat porno betreft weet ik het niet.

Er is zoveel beschadigd; we leven langs elkaar heen. Hij gaat één keer per zondag naar de kerk uit verplichting, het doet niets meer met hem. Lang ben ik sterk geweest. Op dit moment zit ik thuis van mijn werk; burn-out/depressie/paniek. Ik zie geen uitkomst meer. Ik ben eenzaam in een huwelijk wat eigenlijk geen huwelijk meer genoemd kan worden. Ik geloof niet dat ik hem ooit nog kan vertrouwen en dat we ooit nog als man en vrouw kunnen leven. Het slapen in één slaapkamer is een opgave. Ik ga dan ook pas naar boven als ik ervan overtuigd ben dat hij slaapt. Soms is dat pas diep in de nacht.

Het niet meer kunnen praten over de dingen die je bezig houden is net zo pijnlijk. Ik merk de laatste tijd dat ik zoveel boosheid en onmacht voel over heel de situatie, ik loop helemaal vast. Er zijn gesprekken geweest met de dominee, samen en met mij alleen. Mijn man weigerde soms erbij te zijn. Ik heb daarna wel een gesprek gehad met de wijkouderling, dat deed ook goed. Maar ook zij kunnen dit niet oplossen, maar iemand die luistert en met en voor je bidt is al fijn. Toch kan ik ook niet steeds de ouderling contacten. Die man heeft een druk bestaan, zijn werk en dergelijke en ik heb niet een specifieke vraag voor hem.

Ik weet dat het zo niet verder kan. Vergeven wordt steeds moeilijker, want hoe kan dat als iemand geen vergeving wil? Vaak heb ik geprobeerd te praten met hem. Hij zal er zelf nooit over beginnen. Nu ik thuis zit van mijn werk doet hij niks extra. In huis doet hij gewoon niets. Geen enkele keer heeft hij medeleven getoond. Na al die jaren is van mijn kant die liefde ook uitgebloeid en kan ik niet meer zeggen dat ik nog van hem hou. Soms heb ik nog medelijden met hem, want hoe kan je nou zo je leven overhoop gooien?!

Ik bid of de Heere mij de weg wil wijzen. Ik weet niet of we dit huwelijk in stand moeten houden vanwege ons kind, waar we beiden zoveel van houden. Of moet het dan toch op een scheiding uitlopen? Ik zou niet weten hoe het dan verder moet. En mijn hart huilt als ik aan mijn lieve kind denk. Het is de dupe van iets waar het niks aan kan doen. Ik kan geen beslissing nemen, de trouwbelofte is zo groot, zo teer. Maar hier ga ik aan onderdoor. Ik weet het niet meer.

Beste mevrouw,

U schrijft dat u in een uitzichtloze situatie zit en dat vind ik eerlijk gezegd ook wel een beetje. Uw man is echt vreemd gegaan, zelfs meerdere keren en lijkt daar zelfs geen spijt van te hebben. U zegt dat u uw man steeds wilde vergeven, maar vergeving kan alleen plaatsvinden als er eerst schuld is beleden. Heeft uw man dat ooit gedaan? Natuurlijk moeten we allemaal vergevingsgezind zijn, dat wil zeggen dat als iemand oprecht schuld bekent en er spijt van heeft en om vergeving vraagt, wij moeten willen vergeven. Daar bespeur ik bij uw man helaas niets van.

Het moet allemaal helemaal van uw kant komen. Maar een huwelijk moet echt van twee kanten komen, anders gaat het niet. Je hebt het ook allebei beloofd op je huwelijksdag. En natuurlijk is het zo dat de ene keer de een sterker is en de andere helpt en de andere keer is het andersom. Maar bij u moet het echt helemaal van één kant, van uw kant komen. Zo is het huwelijk niet bedoeld. Het is geen eenrichtingsverkeer.

Eerlijk gezegd vind ik dat uw man door wat hij heeft gedaan en nog steeds doet en er helemaal geen spijt van heeft over wat hij heeft gedaan en zich niet inzet voor zijn huwelijk, daarmee in feite bezig is met een echtscheiding. Een echtscheiding begint niet pas als de aanvraag ervoor wordt ingediend en de handtekening wordt gezet, maar dus al veel eerder.

U schrijft dat u op dit moment thuis zit van uw werk, klachten heeft van een burn-out, depressie en paniek  U zegt dat het uitzichtloos is. U bent aan het einde van uw Latijn zoals dat heet. Dit ook omdat u niet ziet hoe het in de toekomst misschien toch nog weer wat beter zou kunnen gaan worden.

Eigenlijk zou u even afstand van alles moeten kunnen nemen. Zou u niet een tijdje naar bijvoorbeeld De Herberg in Oosterbeek kunnen gaan? Dat is een Pastoraal Diaconaal Centrum waar mensen zoals u een aantal weken tot rust kunnen komen. Dan kunt u letterlijk even afstand nemen van alles en dan ook rustig nadenken over uw toekomst. Ook kunt u daar gesprekken krijgen om u te helpen in het ordenen van al uw verwarde gedachten. Als je er zoals u nog midden inzit, is het moeilijker om er helder over na te denken omdat je nu in de overlevingsmodus zit. Als u weg bent, staat uw man er even alleen voor. Hij zal dan zelf voor boodschappen, eten en de was moeten zorgen. Hij kan er dan ook over nadenken en wie weet opent het zijn ogen. Uiteraard moet u wel voor goede opvang van uw kind zorgen. U schrijft er niet bij hoe oud uw kind is. Maar dat moet toch mogelijk zijn.
  
Het lijkt mij voorlopig even de beste oplossing. Hopelijk groeit u in die tijd dat u even afstand kunt nemen, naar een beslissing.

Alie Hoek-van Kooten