Kinderangst voor het paasverhaal

Ik ben moeder van een nogal gevoelige driejarige. Nu we naar de Paasdagen toeleven zou ik graag ook het paasverhaal meegeven. Maar hoe doe ik dat zonder aan de ene kant af te doen aan de belangrijke boodschap van het verhaal, maar aan de andere kant niet te diep in te gaan op zaken die als 'eng' ervaren kunnen worden? Ik herinner me zelf vanuit mijn kindertijd vooral angst voor het paasverhaal. Dat zou ik mijn kind graag besparen. Ik merk nu al vaak met gewone verhalen en ook sommige Bijbelverhalen (David en Goliath bijvoorbeeld) dat dit door het kind intens beleefd wordt en er soms over wordt gedroomd. Wat is nou wijsheid?

Moeders kennen hun kinderen het beste. Jouw kind blijkt nogal gevoelig te zijn en dat zal niet alleen in bijbelverhalen, maar ook op andere momenten naar voren komen. Je herkent het zelf vanuit je kindertijd. Je weet dus goed, wat jou angstig maakte. Je beleefde de verhalen vast ook heel intens mee, zodat je er – bij wijze van spreken – zelf bij was. Misschien kun je je nog herinneren hoe de verhalen verteld werden, die jou angstig maakten. Was dat met veel drama, met veel details? Je ervaring zou je heel goed van pas kunnen komen. Want hoe een verhaal verteld of gelezen wordt, maakt veel verschil. Dat geldt net zo goed voor gewone verhalen. Met je stem, je voordracht kun je een verhaal spannend, geheimzinnig, griezelig, enzovoorts, maken. Het is niet moeilijk om een kind helemaal mee te nemen, zeker niet als het zo gevoelig is. Daarom denk ik, dat het voor jouw kind beter is om zo’n verhaal rustig en beheerst te lezen. Bij het zelf vertellen, kun je er nog beter op letten. Dan zet je het verhaal naar je eigen hand en natuurlijk houd je dan rekening met de gevoeligheid van je kind. Zo’n verhaal kun je zoveel mogelijk ontdoen van heftige details. Details zijn voor de bijbelse boodschap niet nodig. Ze maken van de Heere Jezus eerder een martelaar dan de Middelaar. 

Het zou dus kunnen, dat je een verhaal dat je voorleest, qua details moet aanpassen. Onder het lezen of vertellen houd je dan je kind in de gaten. Soms is het goed even een vraag te stellen, het plaatje dat bij het verhaal hoort te bekijken, een opmerking over de gebeurtenis te maken. Dat maakt een verhaal ook al minder heftig. 

En verder, het is een feit dat je angst niet kan vermijden. Het hoort bij de ontwikkeling. Een driejarig kind heeft vaak een rijke fantasie en dat zal jouw kind ook wel hebben. Datgene wat je leest of vertelt, hoe duidelijk ook aangeboden, kan zomaar in de fantasie heel anders worden. Fantasie en werkelijkheid lopen dan door elkaar. Merk je dat je kind angstig is, ook in andere omstandigheden, stop dat dan niet weg of bagatelliseer dat niet. Het is beter tijd eraan te besteden, erover te praten en samen te bidden of de Heere de angst wil wegnemen. Ik denk, dat jouw kind mag opgroeien in een stabiel en veilig gezin. Dat is een groot voorrecht! In zo’n gezin mogen kinderen geborgenheid ervaren.