Onzekerheid na een gesprek

C. M. Chr. Rots - de Weger | 3 reacties | 13-03-2025| 09:28

Voor buitenstaanders kom ik over als een spontane vrouw die open is, geïnteresseerd is een ander en ook zeker is van haar zaak. Na een gesprek (wat iets dieper gaat dan koetjes en kalfjes, dus niet een na een gesprekje bij het schoolhek), word ik regelmatig heel onzeker. Het liefst analyseer ik het hele gesprek nog eens in mijn hoofd om te bezien of ik niks geks heb gezegd. En als ik iets geks heb gezegd (ik ben nog al een flapuit) dan kan ik me daar vreselijk voor schamen en soms nog dagen aan terug denken. Met daarbij de vraag, wat zullen ze nu van mij denken?

Ergens wil ik alles perfect doen, maar helaas kan dat niet. Soms spreek ik deze gevoelens later nog eens uit en dan blijkt het tobben eigenlijk voor niks te zijn geweest. Hoe kan ik omgaan met deze gevoelens van zelfverwijt en schaamte, die niet altijd terecht zijn? Ik denk dat het samenhangt met mijn verleden, waarin ik altijd er een beetje bij hing op school en gepest werd. Ik merk dat ik veel mensen probeer te pleasen, aardig gevonden wil worden en het maar lastig kan verdragen dat niet iedereen open en vriendelijk is. Ergens voel ik me regelmatig heel kwetsbaar in sociale situaties.

De reden dat ik deze vraag nu stel, is dat ik merk bij mijn zoon op school dat hij erg kan genieten van sociale contacten, maar ook moeite heeft met al die kinderen om hem heen. Hij heeft precies in zijn hoofd met wie hij wil spelen en met wat en als daar tegen in wordt gegaan is het huilen. Met kinderen die flink tegengas geven komt hij steeds in botsing, terwijl het ook een strategie zou kunnen zijn om deze kinderen juist te mijden.

Ik vraag me ergens af of zijn 'struggles' samenhangen met mijn eigen proces: het altijd maar pleasen van mensen, volop het contact aangaan, maar tegelijk hier ook zo kwetsbaar in zijn. Want ergens herken ik waar hij tegen aan loopt. En misschien ben ik ook bang dat hem hetzelfde pestgedrag te wachten staat. Hoe kan ik hem daar het beste mee helpen en zelf ook een voorbeeld zijn?

Een jonge moeder.

Beste jonge moeder,

U ziet uw eigen verleden terug in uw zoontje. Dat is niet zo gek, want het kind zal ongetwijfeld op u lijken. Maar hij lijkt óok op zijn vader, opa’s, oma’s en wie weet op welk familielid nog meer. Dat is al een relativerende gedachte voor wat de zorg om uw zoon betreft, toch?
 
Tijdens de opvoeding reikt u hem de ‘tools’ aan die u zèlf intussen hebt geleerd: ook dat is logisch. Maar dan rest de vraag wàt u geleerd hebt. En juist dát is uw vraag: hoe gaat u om met uw eigen perfectionisme dat (deels waarschijnlijk) ontstaan is uit de omgang met andere kinderen tijdens uw eigen schooltijd. U concludeert zelf dat u vaak wilt ‘pleasen’: prima, tot op zekere hoogte. Want u loopt daarbij tegen uw grens aan door te verwachten dat de ànder net zo open en eerlijk is als uzelf bent geweest (of wilt zijn). Helaas kan een ander iets anders zeggen of doen dan u verwacht, waardoor ú op uw beurt reageert door bijvoorbeeld niets meer te zeggen, uit het veld geslagen te zijn, boos te worden, weg te lopen of nog een andere reactie te geven.

U vraagt zich dan af: wat zullen ze nu van mij denken? Welnu, ‘ze’ zullen altijd iets denken, maar wie is ‘ze’ en laat u ‘hen’ uw leven bepalen? Bovendien, wàt er dan ook gevonden wordt door iemand: als u het niet vraagt gaat uzelf van alles invullen. Allemaal heel begrijpelijk, maar zeker níet ‘helpend’ zoals u inmiddels wel hebt ervaren.

Wat dan? Nou, een eenvoudige mogelijkheid is (ook om van het piekeren af te komen) uw gedachten op te schrijven. Niet dagen blijven denken, maar notéren. En blijkt dan dat een van uw uitspraken eigenlijk toch een beetje ‘raar’ was, kom er op terug met: sorry, ik had het niet zo moeten zeggen. Klaar.

Hebt u vervelende gedàchten en gevoelens bij een gesprek, schrijf die ook op. Met -op de andere pagina in een schrift of een tweede los blad er naast- iets wat u had wíllen zeggen (en eventueel uw fijnere gevoel daarbij). Wanneer u dit een poosje volhoudt (als flapuit zal het u meermaals overkomen!) leert u vanzelf wel eerst denken, dan zeggen of doen. Juist wanneer u een soort van patroon ontdekt in de momenten waarop het voorkomt en u uw eigen reactie analyseert.

Stelt u zich dan nooit meer kwetsbaar op? Nee, dat zeg ik niet, maar u leert wél hoe u voor uzelf zou kunnen gaan reageren. En zo kunt u ook een eventuele strategie aan uw kind leren, juist als hij verwachtingen heeft van speelgenootjes die niet uitkomen. Huilen, schoppen, slaan, een grote mond helpen niet, maar léren dat er ook anderen zijn die ànders doen is een deel van de opvoeding. Thuis en op school: wellicht is het goed om eens met zijn leerkracht(en) hierover in gesprek te gaan. Nog dit: wat zegt zijn vader over uw ‘zorgen’? U voedt samen op, dus bespreek dit met elkaar.
 
Tenslotte: ja, het is nu eenmaal het moeilijkste om je eigen ‘problemen’ terug te zien in je kind. Maar ook dàt mag u in uw dagelijks gebed voorleggen aan uw hemelse Vader.

Marijke Rots  

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1548 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven