Verbinding missen in huwelijk

C. M. Chr. Rots - de Weger | Geen reacties | 22-10-2024| 11:59

Mijn man en ik hebben verschillende liefdestalen. De liefdestaal van mijn man is “dienen”, die van mij “samen zijn/praten.” Ons huwelijk is m.i. verworden tot een uitwisseling van feitelijkheden. Ik merk dat ik dat steeds moeilijker vind. We benoemen naar elkaar hoe we ons of wat we voelen. Bijvoorbeeld: blij, geraakt, verdrietig. Maar daar blijft het bij. Als ik vraag: wat maakt je blij/verdrietig/wat raakt je, zucht mijn man en zegt: waarom stel jij altijd overal vragen bij?

Ook bidden we al jaren niet meer samen bij het naar bed gaan, op een enkele uitzondering na. Ik mis het. Maar tegelijk durf ik ook niet meer zomaar hardop te bidden. Je bent dan zo kwetsbaar. En omdat er eigenlijk niet meer dan feiten worden gedeeld, vind ik het moeilijk om kwetsbaar te zijn over de teerste dingen van je hart. Ook omdat er na het gebed nooit een gesprek volgde of als ik iets vroeg naar aanleiding van zijn gebed mijn man zei: heb je weer kritiek op me?

We hebben een paar weken geleden een gesprek gehad samen waarin ik vertelde dat ik het samen bidden zo mis en dat ik ook denk dat het Gods bedoeling is dat we samen bidden. Ik heb aangegeven dat ik het moeilijk vind om kwetsbaar te zijn. Mijn man vindt het naar voor mij dat ik die veiligheid mis. Daarna heeft hij een keer samen gebeden en de avond daarna vroeg hij of ik het wilde doen. Ik heb gezegd dat ik het heel moeilijk vond, maar heb toch wel gebeden. De weken erna eindigde mijn man weer voor zichzelf. Tot laatst, toen vroeg hij (voor mij plotseling) of ik het wilde doen. Ik heb aangegeven dat ik het niet durfde; al die weken was er geen groeien in kwetsbaarheid. Mijn man zei: blijf je er nu al die tijd in hangen? En vervolgens eindigden we weer ieder voor onszelf.

Vandaag was ik verdrietig omdat een gesprek weer niet verder kwam dan feitelijkheden. Mijn man raakte geïrriteerd door mij. Ik vroeg hem zonder oordeel of hij de behoefte heeft om in elkaars hart te kijken. Zijn antwoord: “Nee, eigenlijk niet. Voor mij is het prima zoals het nu gaat. Eerlijk gezegd vind ik dat uitleggen van gevoelens maar gezemel en kan ik mijn tijd wel anders besteden.” Met zijn antwoord wilde hij mij geen pijn doen, zijn toon was ook niet hard of boos maar zo ligt het voor hem. Ik houd van mijn man en ik geloof ook dat mijn man oprecht van mij houdt. Hij zegt vaak: ik hou van je. Alleen kan ik niet zoveel meer met die woorden omdat ik diepe verbinding mis.

Ook is hij altijd bereid om te helpen in huis, de kinderen naar bed te brengen of dingen te repareren. Mijn man is tevreden met ons huwelijk, ik mis verbinding en voel me bij tijden eenzaam en leeg in ons huwelijk. Hoe kan ik een weg hierin vinden om de situatie te accepteren, mijn man lief te blijven hebben maar tegelijk niet opgebrand te raken?

Beste vraagsteller,

Eigenlijk stel je meerdere vragen tegelijk in je brief die je eindigt met een terecht vraagteken. Ik zal proberen op een paar dingen in te gaan, zoals liefdestalen en bidden.

Waarschijnlijk heb je het boekje van Gary Chapman met de titel “De vijf talen van de liefde” gelezen en daaruit de conclusie getrokken dat jóuw liefdestaal een andere is dan die van je echtgenoot. Nu is dat meestal het geval en op zich hoeft dat geen probleem te zijn of te worden. Míts je hebt geleerd om elkaars liefdestaal ‘te lezen’ en dus elkaar te accepteren zoals je bent. Want, nee, je kunt de ander niet veranderen en al helemaal niet zodat hij ‘in jouw straatje’ past. Je kunt slechts je éigen hóuding veranderen door te beseffen wat liefhebben ten diepste voor jóu betekent!

Liefde is geven, houdt dat ten allen tijde vast. Geven, geven en nog eens geven. En juist dóór te géven mag je ook leren ontvàngen. Je man ‘dient’ graag en in je brief lees ik daar inderdaad iets van! Geniet daar maar van en besef dat het zíjn manier is om te laten zien wat jij en jullie gezin voor hem betekenen: zíé daar de verbinding die jíj zoekt! Kijk er naar en waardeer het. Waardeer hèm en benoem dat ìn jezelf en ook hardop!

Jij wilt praten: door jóuw manier van communiceren zal je man (leren) reageren. Complimenten gaan over gevoelens, dus meer dan over slechts de feitelijkheden. Zoek daar de verbinding en met enige oefening vind je die óók!

En dan jullie gezamenlijke bidden voor het slapengaan. Een mooie gewoonte, maar... ook hier weer: hóé bid je en wanneer ben je daarin kwetsbaar? In je persoonlijke gebed mag je alle kwetsbaarheid aan God richten, maar maak je van jullie gezamenlijk gebed een soort van verborgen boodschap naar je echtgenoot, dan zou ik m’n woorden maar ánders kiezen! Als je verbinding zoekt -juist ook in gebed- geef dat dan weer in ‘wij’-woorden van ‘onze’ dank en dankbaarheid, van ‘onze’ moeiten, zorgen en verdriet. Dat klinkt waarschijnlijk al heel anders dan “ik durf eigenlijk niet” omdat je vìndt dat je je kwetsbaar maakt voor je man.

Natuurlijk kan ik nog veel meer zeggen, maar waarschijnlijk heb je al  heel wat om over na te denken! Kortom: begin met te kijken naar je eigen aandeel in de relatie en vooral in de manier van jouw communicatie. Verandert díe, dan verandert die van je echtgenoot waarschijnlijk ‘vanzelf’ mee. Ten slotte: híj heeft geen moeite met jullie relatie, maar ervaar jíj zorgen: kijk dus hoe jíj kunt veranderen en leg ‘de bal’ niet bij hèm, zodat je er sámen uit komt!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1535 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven