De kerk niet gemist

Inmiddels zijn wij als gezin een aantal jaar lid binnen een PKN-gemeente na overgekomen te zijn vanuit een andere reformatorische kerk. De afgelopen tijd zijn wij niet meer zo trouw in het bezoeken van de kerkdiensten. Ik voel me best wel teleurgesteld in de kerk en ook niet echt welkom. In het verleden heb ik als vrouw van toen begin 20 onder stille censuur gestaan waardoor ik niet aan het Heilig Avondmaal mocht. Daarna ben ik nooit meer aan het Heilig Avondmaal geweest binnen een reguliere kerk. In tijd dat dit speelde heb ik mezelf erg verlaten gevoeld door de kerk en ook door God. Het voelde als een echte straf, wat op zich ook wel terecht was. Eigenlijk ben ik daarna het begrip 'kerk' kwijt geraakt, maar God niet. Ik geloof echt heilig in God en ik weet dat God er altijd is.

Tijdens de vakantieperiode zijn wij niet naar de kerk geweest. Onze predikant heeft tijdens de schoolvakantie besloten om een erg moeilijk gedeelte uit de Bijbel te behandelen. Tijdens de zomerperiode was er geen zondagsschool (dat is onder de kerkdienst) waardoor de kinderen de hele dienst mee zouden moeten en i.v.m. de moeilijke stof hebben we besloten om niet te gaan. Ik moet eerlijk bekennen dan ik de kerk niet heb gemist. Nu start alles weer op en is er geen excuus meer om thuis te blijven.

Onlangs werd ik gebeld door de predikant; dat hij ons gemist had in de diensten. Tijdens het telefoongesprek -wat ik echt heel verwarrend vond- kwam al snel het verwijt of wij misschien aan het losraken van de kerk zijn. Op zo’n moment voel ik mezelf aangevallen en komt alle pijn terug van toen tijdens de stille censuur. Binnen de kerk heb ik ook verder weinig tot geen contacten. Het blijft bij een vluchtig goeiedag-zeggen, hoe graag ik ook contact wil leggen. Ook tijdens de activiteiten die ik bezoek krijg ik geen contact. Ik wil graag mijn kinderen bij God brengen en hen leren wie God is en dat Hij onvoorwaardelijk van hen houdt.

Mijn man vindt het verder allemaal wel best. Tijdens de kerkdienst valt hij vaak in slaap en na afloop heeft hij er niks aan toe te voegen. Ik vind geloven zelf wel erg belangrijk, maar met het begrip kerk kan ik niks meer. Toch voel ik diep van binnen dat ik iets mis. Bovenstaande is ook niet echt een vraag, het is meer een hartenkreet.

Bedankt voor je schrijven. Het is, zoals je zelf aangeeft, niet zozeer een vraag, maar een hartenkreet. Ik reageer er graag op.
 
Hoewel je gelooft in God en niet zonder Hem kunt en wilt, vind je het steeds weer tegenvallen met de kerk. Dat was in je vorige gemeente zo en dat ervaar je nu in de PKN eigenlijk weer. Ergens zou je geneigd zijn het met de kerk voor gezien te houden, maar je voelt diep van binnen toch dat je dan wat mist. 

In je schrijven ontwaar ik  een stuk of zes momenten waar je pijn/moeite richting de kerk ervaart: 

1. Je hebt als jonge vrouw onder stille censuur gestaan, waardoor je niet aan het Heilig Avondmaal mocht;
2. Je bent vervolgens nooit meer aan het Heilig Avondmaal geweest binnen een reguliere kerk;
3. Je huidige predikant behandelde deze zomerperiode te moeilijke gedeelten voor jou en je kinderen;
4. Je voelde verwijt van je predikant toen hij opbelde omdat hij jullie gemist had in de diensten;
5. Binnen de kerk krijg je moeilijk echt nabij contact;  
6. Je bent in jullie gezin degene van wie jullie kerkelijk meeleven afhangt.
  
Dat is heel wat bij elkaar. Al met al zou het je ertoe kunnen brengen om het er nu helemaal aan te geven met de kerk. Maar dat wil je eigenlijk niet. Daarom heb je ook geschreven. Maar wat kun je dan? Ik reik je graag een paar dingen bij genoemde pijnpunten aan: 

1 en 2: De stille censuur is een pijnlijke zaak om mee te maken en het lijkt erop dat je tot de dag van vandaag die pijn voelt. Ik zou denken dat die stille censuur inmiddels al lang niet meer speelt, want stille censuur is niet iets wat jaar en dag mag duren. Het zou voor je zelf heel heilzaam kunnen zijn om daar met je huidige dominee of wijkouderling een open gesprek over aan te gaan. Zodat je voor hoofd en hart en kerkelijk meeleven schoon schip kunt maken en weet dat er niet meer een stille afwijzing bestaat in de toenadering tussen God en jezelf - waar het bij het Heilig Avondmaal toch om gaat. Wat zou het een zegen zijn als niet enkel kerkelijk, maar ook voor jezelf persoonlijk de weg vrij zou zijn, om met je nood, schuld en verlangen je op Christus te verlaten en aan het Heilig Avondmaal de bevestiging te ontvangen dat Hij je van harte welkom heet in de genadige gemeenschap van God. 

3.  Ik zou je willen aanmoedigen om te proberen het positief op te pakken. Het is goed als de hele Bijbel in de kerk aan de orde komt en daar horen ook de moeilijkere gedeelten bij. En dat je kinderen diensten meemaken waarin ze aanvoelen dat het in de kerk over meer gaat dan enkel de dingen die ze voor hun leeftijd al helemaal kunnen bevatten is toch opvoedkundig ook goed. Zo worden kinderen geoefend voor volwassen kerkgang. 

4. Jammer dat je predikant kennelijk op een manier sprak die door jou als verwijtend ervaren werd. Maar hij belde in elk geval wel! En zijn zorg dat jullie misschien aan het losraken zijn van de kerk is, naar je zelf schrijft, niet uit de lucht gegrepen. De kortste route is misschien: Hem zelf terugbellen en hem vertellen dat je met dingen zit en vragen of je hem daarover mag spreken. Laat de ervaring die je vanuit 1. hebt gehad je nu niet in de weg staan. 

5. Je hebt het verlangen om diepere contacten te hebben in de gemeente. Dat is een goed verlangen. Laat het niet los. Ga voor het diepere contact. Geef aan dat je het zoekt. Al zal het met het ene gemeentelid en op de ene plek niet lukken, met de andere wel. Mijn ervaring in diverse gemeenten door vele jaren heen is, dat wie in de kerk onderlinge gemeenschap zoekt het ook altijd wel vindt. Maar je krijgt het zelden helemaal cadeau. 

 6. Je man is eigenlijk de aangewezen persoon om leiding te geven in het geestelijk en kerkelijk leven van jullie gezin. Dat lijkt een lastig punt. Goed dat jij je verantwoordelijk weet en het gezin stimuleert. Sterkte daarbij gewenst. Het is op zijn plaats om met je man ook de zorgen die je in dit schrijven aan de orde stelt te delen en hem de gelegenheid te geven om er zelf ook initiatief in te nemen. 

Hoe dan ook: persoonlijk geloof in God is nodig. En God vraagt daarbij om ons hart, wat duidt op volledige betrokkenheid van onze hele persoon en ons hele leven op Hem en Zijn dienst. Echt geloof vlucht in de armen van Jezus, die ons nodigt in Zijn liefde en die wij nodig hebben als Redder en Zaligmaker van ons verloren leven, en die als Heere ons leidt en regeert voor heel onze weg.

Ik wens je van harte toe dat je een weg van herstel en heling mag meemaken, zodat je samen met je gezin je plek kunt blijven innemen in de kerkelijke gemeente. Gelukkig hoef je  het niet in eigen kracht te doen. Probeer alle stappen die je onderneemt biddend te doen. Als je God erin mee vraagt wil Hij je horen en zegenen. 

Ds. A. de Lange

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

197 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven