Vraag
Ik heb, naar de maatstaven van tegenwoordig, veel kinderen, maar ik ben alleen hun biologische moeder. Ik voel me geen moeder, ik gedraag me niet als moeder, heb niet het geduld van een moeder en niet het begrip en soms wou ik dat ik geen kinderen had. Ik zit geen uren met ze te babbelen of spelletjes te doen, die tijd heb ik ook niet eens. Als ik het opnieuw kon doen, zou ik na hooguit twee kinderen een slot geplaatst hebben. Ik schaam me om dit te zeggen omdat ik weet dat het mensen kan raken, maar voor mij is het zo. Echt, alles gaat verkeerd of wordt verkeerd opgevat en dan zijn ze weer boos of chagrijnig en moeten hun vrienden uiteraard ook weten wat ik verkeerd doe en hoe slecht ze het hebben.
Een voorbeeld: mijn oudste zoekt een huisje voor haar vriend en zichzelf. Als ik een tip geef voor een woning is de reactie: je wilt me weg hebben, hè? Nou ja, heel eerlijk gezegd is dat nog waar ook. Ze heeft de leeftijd. Maar mijn eerste doel was haar helpen. En dan hoor ik later van haar leidinggevende dat ze tegen collega's vertelt dat ze niet meer welkom is thuis en daarom zoveel mogelijk diensten wil draaien. Dan denk ik, ga dan ook maar.
Zolang ze klein zijn gaat het nog redelijk, kan en kon ik ook echt wel soms genieten. Maar als ze twaalf jaar en ouder zijn is het alleen maar drama wat ze ervan maken. Mam dit, mam dat en alles negatief. Soms word ik er depressief van. Al meer dan de helft van mijn leven, ruim 20 jaar, is opgegaan aan voeden en opvoeden, althans een poging tot. Ik wil dit gewoon niet, kan stiekem niet wachten tot ze allemaal een eigen leven opgebouwd hebben. Zo snel mogelijk zelfstandig worden. Hoe kom ik de komende (nog zeker twaalf) jaren met kinderen, zonder al te veel kleerscheuren door? Ik zie er zo tegen op.
Antwoord
Beste mevrouw,
Verschillende keren heb ik uw schrijven gelezen en -eerlijk gezegd- had ik daarna ook even tijd nodig om deze reactie te schrijven. Uw brief raakt me en ik weet nog steeds niet helemaal goed wáárom. Het zijn de bewoordingen, denk ik, samen met de laatste regels “Hoe kom ik de komende (nog zeker twaalf) jaren met kinderen, zonder al te veel kleerscheuren door? Ik zie er zo tegen op.” U lijkt het moederschap een soort van straf te vinden, alsof u er in ‘gevangen’ zit.
En ja, eenmaal moeder is áltijd moeder. Ook al zijn de kinderen allemaal het huis uit is uw moederschap niet voorbij. Zelfs al zijn ze allemaal volwassen geworden en hebben ze eigen leven... het blijven úw kinderen. Stuk voor stuk.
Dit gezegd hebbende wordt het nu dus tijd om naar ú te gaan. Naar uw gedachten, gevoelens, leven. Moeder bent en blijft u, maar over hóé u uw moederschap beleeft is wel een en ander mogelijk te veranderen. Om te beginnen raad ik u aan om een afspraak met uw huisarts te maken. Het kàn zijn, dat er lichamelijke oorzaken zijn waardoor u ‘geen gat meer ziet’ in de toekomst. De dokter kan dat uitsluiten óf helpende medicijnen voorschrijven. Bovendien kan de huisarts een doorverwijzing regelen naar eventuele maatschappelijke en/of psychologische hulpverlening. Ook opvoedingsondersteuning is een mogelijkheid, maar dat gaat meestal via de burgerlijke gemeente.
En dan: de kinderen hebben een vader, neem ik aan. Als die in beeld is: wat is zijn rol in de opvoeding? U schrijft er niets over, maar opvoeden doe je sámen, tenminste als er een heer-des-huizes ís.
Ander punt: creëer tijd voor uzelf, voor een hobby, sport of avondje uit zodat u zich weer óplaadt. Voor een spelletje of zoiets hebt u geen tijd, lees ik. Nee, maar u moet soms wel tijd máken: voor uzelf in de eerste plaats en wellicht ook per dag een poosje voor de kinderen. Huishouden is belangrijk, maar kunt u met elkaar regelen door ieder (ja, ook de kleinsten!) een eigen taak(je) te geven. Uw kinderen het gevoel geven, dat ze belángrijk zijn, dat ze er bíj horen, dat ze níét ‘te veel’ zijn. Juist dáárvan plukt u zelf ook de vruchten! Liefde is geven, ook in een gezin. Liefde is eveneens óntvangen, blij worden als kinderen helpen. Heus, het is niet alleen maar negatief als kinderen pubers worden. Kinderen zijn áltijd loyaal en heel vaak wíllen ze hélpen. Mits ze gehoord, gezien en gewaardeerd worden. Met een lief woord, een schouderklopje, compliment of zoiets. Erkenning voor wie ze zíjn, ook al is (puber)gedrag soms níét leuk. Neem ze bijvoorbeeld één voor één een keer mee ergens naartoe, om eens met ze te práten over hùn en úw houding: nieuwe schoenen kopen, ijsje toe. Zoiets.
Hóe u uw eigen houding kunt veranderen? Schrijf per dag op wat góéd ging én wat verbetering nodig heeft. Maak een takenlijstje, met ruimte voor een sticker ernaast. Geef ook uzèlf een compliment (misschien sàmen met de kinderen te regelen als ze ú vrolijk zien!), door een (kleine) traktatie, bloemetje of iets dergelijks.
Schrijf per dag eveneens 3-5 dingen op waar u dànkbaar voor bent, zodat u de dag met een positief gevoel begint, dan wel eindigt.
Heb ik u enigszins kunnen opbeuren?
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik hoop zo dat je de komende jaren niet alleen “zonder al te veel kleerscheuren door komt”, maar dat je weer vreugde vindt in het moederschap. Dat zal misschien hard werken zijn, maar het kan echt!
Misschien ben je wel helemaal opgebrand, je hebt veel goede tips gekregen, ik hoop dat je iets kan vinden om een btje op te laden.
Heel veel sterkte
Onbedoeld doorbreekt u misschien ook een groot taboe. Niet blij zijn met het moederschap is een moeilijk te bespreken onderwerp, u bent niet de enige die hier in eenzaamheid mee worstelt. Ik hoop van harte dat u en uw gezin passende hulp krijgen en dat uw liefde en waardering voor de kinderen gaat voelen.
Misschien ontstaat er bij de lezers van deze vraag enig begrip voor vrouwen die de moederrol niet bij zich vinden passen. Om wat voor reden dan ook. Of voor echtparen die inschatten dat ze een (groot ) gezin niet aankunnen.
Neem ook tijd voor jezelf, dat heb je zo hard nodig. Misschien is een wake up call ook gewoon nodig in je gezin.
Veel sterkte lieverd, en weet je, de Here God heeft jouw gemaakt, heeft je dit gezin gegeven en weet heel goed hoe moeilijk je het hebt
Kan manlief niet een weekje oppassen en dan jij met een vriendin het eerste de beste vliegtuig naar de Turkse zuidkust? Hopelijk helpt het wat om af en toe een oplaad-break te hebben? Maar goed.. je zult zelf al lang van alles geprobeerd hebben. Sterkte!!
