Ongelovige vriend van dochter niet in huis

Onze dochter van bijna 20 heeft een beginnende relatie met een jongen die niet christelijk is en een oorbel draagt. Wij zouden graag willen dat deze relatie uitgaat en willen eigenlijk ook niet dat deze jongen bij ons in huis komt. Gevolg is wel dat ze nu vooral bij de familie van die jongen zit. Hij heeft ook geen zin om mee naar de kerk te gaan. Hoe hier mee om te gaan?

Beste mevrouw,

U heeft inmiddels een aanvullende mail gestuurd, met de extra informatie dat de bewuste jongeman niet mee naar de kerk wil gaan. Ik heb het ontvangen van de redactie, maar voor mijn antwoord is het niet zo van belang. Het gaat namelijk niet in de eerste plaats om uw dochter en haar vriend, maar om ú (en wellicht ook uw echtgenoot).

Het méisje heeft geen moeite met de jongen, sterker: zij is er innig bevriend mee geraakt! Nu wensen we als ouders allemaal het beste voor onze kinderen en het allerliefste zouden we willen dat zij de juiste geloofskeuzes maken. Helaas gaat dat niet altijd lukken. U hebt uw dochter zo opgevoed -neem ik aan- dat zij geleerd heeft wie onze God is en wie Zijn Zoon is. Gezaaid is er. Thuis, in de kerk, op school. Máár... dat is geen garantie dat onze kinderen gaan (blijven) geloven en al helemaal niet op ‘onze manier’.

Dat gezegd hebbende, lees ik ook dat uw dochter bijna 20 jaar is. Een volwassen jonge vrouw dus. Die nog wel thuis woont, maar haar eigen leven leert leiden met alle keuzes en verantwoordelijkheden die daarbij horen. En daarmee begint het grote loslaten voor de ouders (ja, al veel eerder hebt u haar beetje bij beetje los moeten laten en haar geleerd om goede beslissingen te nemen). Is dat gemakkelijk? Nee, zeker niet! Maar als klein meisje (blijven) behandelen maakt haar obstinaat en tegendraads. Hoe lastig het ook is als onze kinderen andere keuzes maken dan wij zouden willen, het is hún leven!

Gesprek over van alles en nog wat is daarom wel steeds belangrijk, naast voorléven en voor de kinderen bidden.   

En nu die vriend, die u liever niet thuis ontvangt. En waarvan u graag zou willen dat hij verdwijnt uit het leven van uw dochter. Ik zeg het zo, want ik zou graag willen dat u na gaat denken of u dit wel van uw dochter mag vragen. Zíj kiest om de een of andere reden (en ik hoop dat het liefde is!) voor hem. En zelfs zo dat zij meer naar hem (met zijn familie) toetrekt en minder thuis is. Natuurlijk merken -of zelfs voelen- beiden wel dat u een en ander graag anders ziet, maar wanneer u hen het huis uit ‘jaagt’ door uw afwijzende houding verliest u (op de duur) meer dan u lief is.

Hoe met de situatie om te gaan? Wel, nodig hem bij u thuis uit, praat met hem, betrek hem bij uw gezinsleven (zonder druk uit te oefenen!) en geef uw dochter de ruimte. Léér haar dat zij er mag zijn en híj ook. Zelfs al is hij van andere komaf en heeft hij een andere kijk op het leven. Nogmaals: dat is niet gemakkelijk, maar leest u maar eens hoe onze Heere Jezus omging met mensen die ‘anders’ waren! Zouden wij dat dan niet ook -op zijn minst- moeten proberen? 

Marijke Rots