Man leidde een dubbelleven

C.A. Hoekman | 1 reactie | 22-11-2022| 14:26

Een jaar geleden heeft God mijn man stilgezet en hem laten zien dat als hij op deze weg door gaat, het slecht met hem af zal lopen. Toen is hij van alles gaan vertellen. Hij was een totale vreemdeling voor mij. Hij leidde een dubbelleven. Hier thuis was hij de vrome vader, leefde hij netjes zoals het hoort, zei hij wat vrooms tegen de kinderen en ging hij trouw naar de kerk. Maar op zakenreis dronk hij veel, soms zoveel dat hij de volgende ochtend niet zijn presentatie kon houden, keek hij af en toe porno en ging hij uiteindelijk ook een relatie aan met zijn vrouwelijke collega. Niet fysiek, maar wel emotioneel en in gedachten is hij veel te ver met haar gegaan. Ze belden uren met elkaar. Ik stelde daar kritische vragen over, maar hij bleef liegen over alles. Ik ging aan mezelf twijfelen, maar legde het bij God neer. Of Hij wilde zorgen.

Nu is hij dus met alles op de proppen gekomen; mijn grootste vrees is waar geworden! Hij wil nu anders leven, dat merk ik ook. Hij heeft een leven dichtbij God gekregen. Maar als vrouw voel ik me totaal waardeloos. Ik vind het toch, ondanks dat ik verandering zie, erg moeilijk om hem te vertrouwen. Ik ben zo bang voor herhaling; David viel ook in die zonde. Maar ook de pijn die mij is aangedaan vind ik verwoestend, de exclusiviteit van ons huwelijk is eraf. Dit terwijl ik altijd heb gezegd hoe belangrijk dit voor mij is. Hoe kun je oprecht vergeven in zo’n situatie?

Hij worstelt wekelijks nu nog met overspelige dromen. Hij zegt dat hij mij nu trouwer is dan ooit en waarschijnlijk ook trouwer dan de meeste mannen om ons heen. Omdat hij zijn hart kent en ziet dat die gedachte -om je heen kijken, begeren- alleen al zonde is. Maar hoe kunnen we aan herstel werken als er nog wekelijks zulke dromen komen? We bidden er iedere avond samen om. Hij heeft het er ook moeilijk mee en wil nu de wekker om 5 uur ‘s ochtends zetten om die dromen te voorkomen. Maar dit is niet de oplossing.

Moet ik nu deze dromen maar aanvaarden in ons huwelijk? Gaat overspel nooit meer weg, ook al willen we rein leven voor God? Hij zegt dat hij dit echt niet wil en dat dit ook niet meer zijn begeerte is. Dat hij hier overdag niet mee bezig is. Hoe moeten we hiermee omgaan, ook ten opzichte van God? Een vraag voor iemand van de Gereformeerde Gemeenten...

Beste echtgenote en moeder,

Er is veel gebeurd in jullie huwelijk en er gebeurt nog steeds heel veel wat spanning zet op jullie huwelijksrelatie. Mijn eerste advies is, zoek christelijke hulpverlening. Je redt het niet alleen, maar ik vrees, ook niet samen wanneer je zo door blijft tobben. Het zal je op enig moment zo opbreken, dat je huwelijk op de klippen loopt. Zoek hulp samen met je man, desnoods alleen wanneer je man dat niet ziet zitten of niet wil. Je hebt echt een klankbord nodig waar je heel je hart kunt uitstorten, je teleurstellingen, je gekrenktheid, je gevoel afgewezen te zijn, het gevoel van waardeloosheid. Maar waar je tegelijkertijd, zo nodig, gecorrigeerd wordt. Ga daarom samen biddend werken aan jullie huwelijk. Zoek hulp!

In mijn verdere beantwoording wil ik proberen wat orde in de warboel van je gedachten en ervaringen aan te brengen. Ik denk dat je helder moet houden dat de huwelijksproblemen door je man zijn veroorzaakt. En dan bedoel ik niet dat je hem te pas en te onpas moet verwijten dat hij fout bezig was, maar dat je moet voorkomen dat jij verzandt in zelfverwijten. Jij bent niet volmaakt dat weet je zelf ook, maar houdt vast dat je man de brandstof heeft aangedragen en daarmee de lont heeft gelegd onder jullie huwelijk, door zijn dubbelleven.

Wanneer ik in je vraag alles nog eens lees en op me in laat werken, zie ik alleen maar chaos, puin en verdriet. Ik begrijp heel goed dat er geen vertrouwensbasis meer is ondanks dat, zoals je zelf zegt, God hem heeft stilgezet. Want tussen het stilgezet worden van jouw man en het herstel van  vertrouwen bij jou ligt een lange weg. Niet het stilgezet worden van jouw man zal het herstel van vertrouwen  geven. Maar zijn ‘nieuwe’ leven met jou zal stapje voor stapje dat herstel kunnen geven.  

En daarom ben ik blij dat je zelf zegt dat je man nu anders wil leven en dat hij een leven dichtbij God heeft gekregen. Maar ik zeg er in één adem bij, je hoeft niet van slag te zijn wanneer je  toch  bang bent voor herhaling. Want jouw geschokte vertrouwen, jouw gevoel van waardeloosheid, de pijn jou aangedaan, het besef de exclusiviteit van ons huwelijk is eraf; dat alles is de oorzaak van je angst. En dat alles is niet hersteld door Gods ingrijpen bij je man, maar kan hersteld worden door zijn houding tegenover jou. Hij zal in alles naar jou doorzichtig moeten zijn. Liegen is verleden tijd, zijn telefoon is ook jouw telefoon, ondanks dat je er zelf ook een hebt. Hij belt met anderen in jouw bijzijn. En overmatig drinken is gewoon not done.
 
En dat herstel van vertrouwen een moeilijke weg zal zijn, geef je zelf al aan. Je schrijft: “Hij worstelt wekelijks nog met overspelige dromen. Hij zegt dat hij mij nu trouwer is dan ooit en waarschijnlijk ook trouwer dan de meeste mannen om ons heen. Maar hoe kunnen we aan herstel werken als er nog wekelijks zulke dromen komen? Je bidt er elke avond samen om. Hij heeft het er ook moeilijk mee en wil nu de wekker om 5 uur ’s ochtends zetten om die dromen te voorkomen.” En dan zeg je: “Maar dit is niet de oplossing.”

Ik denk ook niet dat dit ineens de totale oplossing is. Maar ik geloof wel dat dit een begin van een oplossing kan zijn. Geef je man met heel je hart deze ruimte en smeekt samen of God het wil laten meewerken. Ik geloof namelijk dat God dat wil zegenen, zo werkt God. Biddend, worstelend word je van druk bevrijd, ook van deze druk. Biddend, worstelend, leer je een boezemzonde overwinnen, ook een vuile droom. Zo maar in één keer? Dat kan, maar meestal langs de weg van strijden en overwinnen. Jezelf verliezen en God overhouden. 

U smeekten zij, van mensenhulp ontbloot,
En zijn gered; zij hebben in hun nood
Op U vertrouwd, van schaamte nimmer rood,
Na hun gebeden 
(Ps. 22:3).

“Moet ik nu deze dromen maar aanvaarden in ons huwelijk? Gaat overspel nooit meer weg, ook al willen we rein leven voor God? Hij zegt dat hij dit echt niet wil en dat dit ook niet meer zijn begeerte is. Dat hij hier overdag niet mee bezig is. Hoe moeten we hiermee omgaan, ook ten opzichte  van God?” 

Geef je huwelijk de kans van herstel. Je man heeft fysiek geen gemeenschap gehad met zijn vrouwelijke collega, wel emotioneel en in gedachten. Hij is veel te ver gegaan. En toch zeg ik weer, geef je huwelijk de kans van herstel. Geef je zelf en je man de ruimte om aan herstel te werken. En  vraag jezelf niet af hoe je oprecht kunt vergeven in zo’n situatie. Ik denk dat vergeving bij jou ook een proces zal zijn. Hoe meer je mag ervaren dat jullie weer alles samendoen, dat je man er echt alleen weer voor jou is. Dat hij in zijn bidden en samenleven met zijn vrouw en kinderen laat zien dat zijn dubbelleven voorbij is. En dat jij soms, zomaar even, weer blij kunt zijn met man en kinderen. Je huilt vanwege wat is gebeurd en toch weer even blij. Gods stilzetten zal in daden volgen, niet alleen voor je man, maar ook voor jullie.

Ik denk aan de geschiedenis van de Samaritaanse vrouw in Johannes 4. Wat een puinhoop had deze vrouw er van gemaakt. Maar ze was niet te zondig voor Jezus. Denk je dat ze teruggekeerd is naar haar oude leven, na de ontmoeting met Jezus? Lees en herlees het. Vlucht samen met je man tot deze Redder en Heiland, Die ook tegen jou zegt: Kom tot Mij, met al je vermoeidheid en belastheid en Ik zal je rust geven (Matth. 11:28).
 
Werk samen aan jullie huwelijk, want een goed huwelijk is een werkwoord. Dat vergt inspanning en alles samen doen. Maar een goed huwelijk is ook het stille vertrouwen dat God erbij is. Dan kijk je ook niet al te ver vooruit.

Wat de toekomst brengen moge,
Mij geleidt des Heeren hand;
moedig sla ik dus de ogen
naar het onbekende land.

Je leert Gods trouwe zorg opmerken is de ogenschijnlijk kleine dingen van het leven. Er is veel gebeurd in jouw leven, in jullie huwelijksleven. Is er herstel mogelijk? Ja! Hoe? Achter Hem aan. Samen!

Maar, trouwe God , Gij zijt
Het schild, dat mij bevrijdt,
Mijn eer, mijn vast betrouwen;
Op U vest ik het oog;
Gij heft mijn hoofd omhoog,
En doet m' Uw gunst aanschouwen.
'k Riep God niet vrucht'loos aan;
Hij wil mij niet versmaân
In al mijn tegenheden;
Hij zag van Sion neer,
De woonplaats van Zijn eer,
En hoorde mijn gebeden.

En hoorde onze gebeden, om Jezus’ wil, Die met zondaren wil eten en drinken. Geloof het met heel je hart. 

Hartelijke groet,
C. A. Hoekman, Kapelle

Dit artikel is beantwoord door

C.A. Hoekman

• Geboortedatum:
  23-09-1943
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

113 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven