Foute opmerking na miskraam

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke | 4 reacties | 25-05-2018| 08:04

Nadat m’n vrouw enkele jaren geleden tijdens haar eerste zwangerschap na drie maanden een miskraam kreeg, ben ik als man (midden dertig) psychisch ontzettend gaan tobben. Na de ‘begrafenis’ van het ongeboren leven werd de opmerking gemaakt dat de HEERE een bedoeling heeft met de miskraam. Deze uitspraak werd gemaakt door een naast familielid waar ik in geestelijk opzicht hoge achting voor heb. Ik heb dan ook geen rancunes tegen degene die dit zei, maar toch is het vanaf deze tijd wel gaan knagen aan mij: de schuldvraag. Terwijl je juist troost en bemoediging nodig hebt (en die hebben we ook zeker wel gekregen), kwam die ene zin/opmerking altijd weer naar boven; de HEERE heeft hier een bedoeling mee... Kortom, wat zit er in mijn leven niet goed dat deze miskraam nodig was in de ogen van de HEERE, althans volgens degene die de opmerking maakte. En is deze opmerking wel pastoraal juist in Bijbels opzicht? En mag je dit überhaupt zeggen, je daarbij beroepend op de naam van de HEERE?

Dat ik geen rancunes heb, komt omdat deze gelovige vrouw zelf ook een kindje en een kleinkindje, beiden vlak voor de geboorten nog, heeft moeten verliezen door de dood. Ook heeft zij in de directe familiekring veel miskramen moeten meemaken. Deze ervaringen stempelen haar leven en maken haar naast een gelovige vrouw ook tot een bange en angstige moeder/grootmoeder. Mijn achting voor haar geestelijk leven is groot. Maar toch dreigt de situatie te ontstaan, dat haar angsten/ervaringen op mij psychisch worden overgedragen.

De miskraam die wij meemaakten is nu vier jaar geleden en in de tussentijd mochten we twee kinderen ontvangen. Nu we voor de opvoedingstaak staan van onze kinderen, blijft die schuldvraag (tenminste, zo impliceer ik zelf de gemaakte opmerking) in m’n hoofd een grote rol spelen. Het voedt heel sterk de angst om onze kinderen te moeten verliezen door de dood. Want ja, hoe weet ik nu of ik nu wel aan Gods wil voldoe? Want waar eerder een miskraam nodig bleek te zijn, wat zou er dan nu nog boven ons hoofd hangen? Dit maakt me bijzonder angstig in situaties als bijvoorbeeld onze kinderen ziek zijn. Zou de HEERE nu weer een bedoeling hebben? En hoe zou dit nu aflopen?

Deze angst heeft tot gevolg gehad tot ik bij mezelf wetticisme constateer. Ik doe dingen juist niet of wel om de HEERE ‘te behagen’. Niet uit liefde, maar uit vrees. Kortom, ik heb een nieuw slavenjuk op me genomen, terwijl de Bijbel ons juist vrijmaakt en zegt: “Vrees niet.” Mijn concrete vraag is: hoe kom ik nu op een goede wijze af van de verkeerde exegese van de gemaakte opmerking die als troost is uitgesproken, maar bij mij een totaal andere uitwerking heeft teweeggebracht? Hoe kom ik weer in een psychische balans en Bijbels evenwicht terecht om verder te kunnen, zonder al te remmend/voorzichtig om te gaan met onze kinderen? Hoe voorkom ik dat de angst (die als beproefd en bevindelijk leven wordt bestempeld vanuit de eigen kring waarin dit gelovig familielid zich kerkelijk bevindt) van anderen in mijn leven te sterk terechtkomt en de overhand dreigt te nemen, zoals nu het geval? Bijvoorbeeld het mijden van contact met dit familielid is onmogelijk, gezien de directe familierelatie die we tot elkaar hebben.

Beste broeder,
 
Met interesse uw brief gelezen. Een miskraam is aangrijpend, zeker als dit bij de eerste zwangerschap gebeurt. Toch heeft een miskraam zijn redenen. Meestal wordt een miskraam veroorzaakt door een afwijking van het vruchtje. Veel mensen rouwen om dit verlies.

De opmerking van dat familielid vind ik niet integer en niet op zijn plaats. Ik begrijp dat het aan u gaan knagen is. De opmerking heeft bij u eigenlijk alles op zijn kop gezet. Niet alles wat we ‘denken’ te weten mogen we op deze manier uiten. Het is inderdaad niet Bijbels pastoraal.

U bent gaan tobben over uw leven, wat is er niet goed, wat heb ik gedaan dat de Heere ons straft. Mis! Daar gaat het niet om, zo werkt de Heere niet. Gelukkig! Als de Heere met ons zou doen zoals we verdienen, waar zouden we dan moeten blijven? Maar de Heere is in de eerste plaats genadig en barmhartig. Als deze vrouw juist in eigen leven en familiekring al die dingen mee heeft gemaakt, dan zou ze moeten aanvoelen dat je gevoelvol moet omgaan met mensen die verdriet hebben. 

Zet het van u af, leg alles eerlijk in gebed bij de Heere neer en richt uw gedachten en oog op Hem alleen. Hoe goed is Hij voor u en uw vrouw geweest! Twee gezonde kinderen schonk Hij u. Wat een zegen! Wat een vreugde. Laat die vreugde niet ondersneeuwen door de angst. Het is niet goed om zo angstig te zijn, vertrouw liever op goedheid van de Heere! U dient geen heidense afgod waar u bang voor moet zijn! Heidenen voldoen nooit aan de eisen van hun goden: nog meer, nog dieper er door... Nooit voldoen ze aan de wensen van hun goden. Maar zo is de Heere niet! U mag uw kennis van de Heere overdragen op uw kinderen, wat een verantwoording, wat een heerlijk iets.
 
Voed uw kinderen met de Heere  op, zodat ze in hun jonge leventje de Heere Jezus al leren kennen en leer ze dat de Heere kennen en liefhebben het rijkste in hun leven is. Dat Hij te vertrouwen is. Hij heeft het moment van hun geboorte bepaald en ook van hun sterven. U mag genieten van de kinderen. U mag ze elke dag bij de Heere Jezus brengen. Laat dat u rust geven en hoop. In Zijn handen zijn ze veilig, hoe de weg ook gaat. Stop met wettisch te gaan leven. Uw beweegoffers en wetticisme behagen de Heere echt niet. Het is een walging in Zijn ogen. De Geest maakt vrij!! 

Over die betreffende opmerking nog het volgende: die zuster heeft het misschien wel goed bedoeld, maar u hebt er een verkeerde gedachte over gekregen. Deze opmerking wordt heel vaak gebruikt als een dooddoener. Zonder enige betekenis. Het wordt soms als een troostwoord uitgesproken, maar dan moet er wel wat bij gezegd worden. Wat bedoelt de Heere te zeggen? Dit: kom naar Mij toe met je zorgen, over jezelf, over je kinderen, over alles… Ik ben God en Niemand meer. Niemand anders. De Bijbel openbaart ons wie en hoe deze God is.

Pak uw Bijbel en lees dan hoe de Heere Jezus met mensen omging in zorgen, verdriet, sterfgevallen en wat voor omstandigheden ook. Hij is op ons behoud uit en niet om ons in een keurslijf te persen. Hij wil vrijheid en vrede geven in onze harten en levens. Al lezend en biddend in de Bijbel kunt u weer in evenwicht komen. We hoeven geen mensen te ontlopen, maar we mogen er juist zijn als een sprekend getuige van Hem die op de troon zit. Zie alles in het juiste perspectief. Vreest niet, geloof alleen. Geloof wat de Heere zegt in Zijn Woord.

Hartelijk gegroet en Gods zegen,
Nellie van Dooijeweert-van der Slikke

Dit artikel is beantwoord door

N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke

• Geboortedatum:
  25-04-1942
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

112 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven