Heere is in mijn leven begonnen

Aan ds. Tuinier. Ik heb een aantal preken gehoord die zo’n diepe indruk op mij gemaakt hebben, dat ik ze niet meer vergeten ben. Schuchter/verlegen durf ik niet meer te ontkennen dat de Heere in mijn leven begonnen is, maar wat te doen als ik wil leven zoals de Heere dat vraagt? Maar als ik zie op mijn eigen zonde en ellende weet ik niet hoe dat met de Heere weer in orde komen moet. Vaak ben ik even diep onder de indruk van een preek, wat na verloop van tijd (tot mijn grote schaamte/spijt) weer wegebt... Ik voel me zo hard/verhard als de preek me niet heeft geraakt, als ik de kerk weer uitloop en de deur van mijn hart niet is opengegaan... dan voel ik me zo onbekeerd.

Hoe moet ik hiermee omgaan rondom het Heilig Avondmaal? Ik wil niet te snel aangaan, maar ik kan de Heere niet meer missen in mijn leven. Tegelijkertijd voel ik me zo koud en onbewogen. Maar de wereld bekoort me niet meer. Als je opziet tegen het Heilig Avondmaal (vanwege de strijd die het met zich meebrengt) is dat een slecht teken? Hoe kom ik weer in de rechte verhouding met de Heere. Hoe kan ik een kind van God worden?

Bedankt voor je vraag, waarin ik in je hart mag kijken. Ik merk dat je worstelt met de meest belangrijke zaken van het leven. Het gaat immers om het heil van je onsterfelijke ziel? Psalm 139: 23 en 24 zijn zo treffend voor jou en mij. Dat blijft. Laat dat ons gebed zijn en blijven. De Heere is de Alwetende! Hij kijkt in de diepste schuilhoeken van je hart. Aan de ene kant is dat beschamend. Waarom? Omdat Hij daar niets goeds vindt. Dat wordt er niet beter op! Aan de andere kant wil Hij juist in dat vuile hart, in jouw zondaarsbestaan werken en wonen met Zijn Geest. Om Christus’ wil. Onbegrijpelijk, toch?

Je vraagt naar het Heilig Avondmaal. Beste vriend, vriendin, als God in je leven werkt, krijg je een zekere (liefdes)betrekking op Zijn gezegende inzettingen, dus ook op het sacrament. Je krijgt een uitzien en verlangen of Hij Zelf jou daar, op Zijn tijd en wijze, brengt. Echt, dat doet Hij. Je bent bang om te snel aan te gaan. Terecht. Aan de andere kant: je kunt Hem niet meer missen. Het geeft een voortdurende strijd. Dat is het ook. Maar Gods werk komt openbaar. Nogmaals: op Zijn tijd en wijze, als jouw weg vastloopt, opent Hij wegen, altijd in de weg van het wonder. En hoe ouder je wordt, des te groter het wonder, hoor. Jij wordt steeds kleiner en armer in jezelf maar het drijft je uit tot Hem, Die de WEG, de WAARHEID en het LEVEN is. (Joh. 14:6) Tot roem van Gods genade. 

Ds. D. W. Tuinier